Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przyznam szczerze, że bardzo Ciężko mi ocenić tą serię. Byłam zachwycona pierwszym tomem i polecałam go wszystkim dookoła, ale przy drugim byłam aż w szoku, jak bardzo spadła jakość. W trzecim tomie niestety mamy powtórkę drugiego. O ile tom pierwszy miał w sobie dosłownie wszystko - akcję, jej zwroty, nowe postaci itp, o tyle od drugiego tomu nie dzieje się dosłownie nic. Jestem przekonana, że całą serię dałoby się zamknąć w jednej książce, a rozwlekanie jej na trzy jest absolutnie nieuzasadnione. Bardzo rażą dłużyzny od drugiego tomu i pojawiające się przez cały trzeci. Na czym polegają? Mam wrażenie, że autorka totalnie pogubiła się w opisywaniu detali i zaczęła je uwzględniać dosłownie w każdym zdaniu, jednocześnie powtarzając co chwila te same sformułowania. Czytelnik nie musi za każdym razem wiedzieć, że para podnosi na siebie wzrok, Letha obejmuje się ramionami, Aidan poprawia kurtkę, strażnicy kłaniają się z szacunkiem. O ile uwzględnienie tego raz czy dwa dodaje trójwymiarowości o tyle powtarzanie tego co kartkę sprawia, że akcja staje się po prostu nudna, bo czytamy w większości po prostu o tym, jakie ruchy wykonują bohaterowie. To samo tyczy się ich przemyśleń. O ile fajnie przeczytać jak się zmieniają emocje bohaterów, o tyle od drugiej cześci autorka co chwilę powtarza te same rozważania. Kilkakrotnie miałam wrażenie, że po prostu cofnęło mi audiobooka, bo i sformułowania i cały wydźwięk był identyczny. Jednocześnie mam wrażenie, że strasznie nadużywane już jest takie opisywania, że czują się przy sobie bezpiecznie, że nikomu wczesniej nie ufali, że ciężko im się otworzyć. Ogólnie, powtórzenia, sprawiające że akcji praktycznie nie ma są bardzo dużym minusem dwóch ostatnich książek serii. Jednocześnie, mam wrażenie, że relacja między bohaterami się w żaden sposób nie zmienia. Od pierwszego tomu wiemy, że im na sobie zależy, mamy tom trzeci i tak naprawdę niewiele się zmienia, nie ma jakichś mega przełomów, Aidan jest mdły do bólu, a para ciągle tylko jęczy, że boja się siebie stracić. Pomysł był świetny. Pierwsza część super, dałabym 9/10, naprawdę. Smuci mnie ten spadek, bo naprawdę zaprzyjaźniłam się z bohaterami, widziałabym dużo więcej rozwinięcia wątków pobocznych. Hali tupie nogą, prycha, a to mogłaby być naprawdę ciekawa postać. Kenneth i Rose to samo. Niby jest wątek, ale kurde, taki potencjał zmarnowany. Letha i Aidan ? Nosz kurde, ile można biegac w kółko po zamku i patrzyć sobie w oczy, zamilkiwać patrząc sobie w oczy itp. Mam szczerą nadzieję, że to po prostu niedoświadczenie autorki, bo bardzo chętnie przeczytam jej historię białych, ale jeśli te dłużyzny będą się utrzymywać, to po prostu nie dam rady :(