Przed wyjazdem do Islandii obiecywałem sobie solennie, że nie będę poruszać dwóch tematów, Björk i elfów. Wyobrażałem sobie, że Islandczycy nie będą już mieli cierpliwości do kolejnego wypytującego ich o to durnego obcokrajowca, i uznałem, że wykażę się uprzejmością, jeśli powstrzymam się od zadawania głupich pytań. Jak się okazało, temat Björk powracał od czasu do czasu (któregoś razu byłem niezwykle podekscytowany, bo wydawało mi się, że zauważyłem ją, kiedy kupowała czasopismo o robótkach ręcznych w miejscowym kiosku; niestety, to nie była ona). Przeważnie jednak to ja musiałem kierować rozmowę na inne tory i odwracać uwagę rozmówcy od najsłynniejszej żyjącej Islandki.

Wiara Islandczyków w istnienie bajkowych stworzeń była zaś tak fascynująca, że nie potrafiłem się jej oprzeć. Niebawem stwierdziłem, że elfy stanowią nadal niezmiernie ważny element „islandzkości”, niezależnie od tego, czy dany Islandczyk w nie wierzy, czy też nie. Zacząłem prowadzić prywatny sondaż opinii publicznej na temat ich istnienia. Zadawałem pytania w żartobliwym tonie, lecz większość moich respondentów traktowała tę kwestię całkiem serio; wielu odpowiadało z poważnymi minami, że zdecydowanie wierzą w ich istnienie, a paru stwierdziło nawet, że widziało „coś” w dzieciństwie.