Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jesień. Moja ukochana pora roku.
Zabiegana jak nigdy, pełna terminów do wyrobienia i czynności do wykonania. Jednak w te ulotne skrawki czasu, gdy destrukcyjne myśli jakimś cudem i mimo zmęczenia znajdują drogę do środka, nie działa ani nauka, ani rozmowy, ani muzyka. Działa książka. Pozwala zapomnieć. Zająć się innym życiem, pomartwić i przejąć innymi problemami. Nauczyć.

"Kwiat pustyni" to nie jest książka wybitna pod względem literackim - idealna na zabiegane wieczory, ukryte pod ławką słowa, czyta się błyskawicznie, nie wymaga.
"Kwiat pustyni" jedynie liczy na nasze emocje. Pokazuje wspaniałą historię kobiety silnej, która wierzyła w siebie. Czasem może pomija, wręcz wydaje się nam pod koniec trudna do uwierzenia. Jednak porusza. I ten początek. Dzieciństwo.

Obrzezanie... Problem, na który nas uwrażliwia ta książka. Często wydaje się wręcz, że historia głównej bohaterki jest jedynie dodatkiem. Bo na świecie cały czas ten okropny, nieludzki rytuał jest wykonywany. I my, żyjący tutaj nie mamy prawa przejść obojętnie.

Nieużywane dawno słowa plączą mi się w głowie, myśli nie chcą się uporządkować. Dawno nie pisałam. Dawno też nie czytałam w taki sposób. Nie z doskoku, ale całą sobą. I dawno tak nie przeżyłam. Piękna, inspirująca historia. Arcydzieło? Nie. Ale bardzo ludzka książka. Trochę uwielbianej aktualnie inspiracji, trochę problemów współczesnego świata i ta historia od której często trudno się oderwać...
I nie przeszkadza nawet ta niewidoczna granica, która czasem wydaje się być dotknięta...

Jesień. Moja ukochana pora roku.
Zabiegana jak nigdy, pełna terminów do wyrobienia i czynności do wykonania. Jednak w te ulotne skrawki czasu, gdy destrukcyjne myśli jakimś cudem i mimo zmęczenia znajdują drogę do środka, nie działa ani nauka, ani rozmowy, ani muzyka. Działa książka. Pozwala zapomnieć. Zająć się innym życiem, pomartwić i przejąć innymi problemami....

Lubię patrzeć, jak króciutką formę wypełnia samotność, miłość, smutek, a zaraz po przeczytaniu w ustach zostaje gorzki posmak.
Lubię przechadzać się po tych zapomnianych, ponurych miasteczkach Ameryki. Oddychać ich dusznym powietrzem i czuć, jak wszyscy dostają szansę i mierzą się ze sobą, z życiem.

Lubię zestawienie rzeczywistości z tymi wszystkimi, którzy nie pasują. Jakby po raz pierwszy jednak wszystkie elementy pasowały.

Lubię patrzeć, jak króciutką formę wypełnia samotność, miłość, smutek, a zaraz po przeczytaniu w ustach zostaje gorzki posmak.
Lubię przechadzać się po tych zapomnianych, ponurych miasteczkach Ameryki. Oddychać ich dusznym powietrzem i czuć, jak wszyscy dostają szansę i mierzą się ze sobą, z życiem.

Lubię zestawienie rzeczywistości z tymi wszystkimi, którzy nie pasują....

Króciutka, przez niedostępność wręcz owiana legendą.
A sama w sobie: po prostu przelotny portret osób kochanych, słówko o pracy nad książkami i własnej młodości.
Nie Jeżycjada, nie wielkie tomiszcze, pełne skrywanych sekretów.
Po prostu, uśmiech na zaledwie 150 stronach. Uśmiech, który w pewien sposób dodaje sił.

Króciutka, przez niedostępność wręcz owiana legendą.
A sama w sobie: po prostu przelotny portret osób kochanych, słówko o pracy nad książkami i własnej młodości.
Nie Jeżycjada, nie wielkie tomiszcze, pełne skrywanych sekretów.
Po prostu, uśmiech na zaledwie 150 stronach. Uśmiech, który w pewien sposób dodaje sił.