Kazimierz Przerwa-Tetmajer (ur. 12 lutego 1865 w Ludźmierzu, zm. 18 stycznia 1940 w Warszawie) – polski poeta, nowelista, powieściopisarz, przedstawiciel Młodej Polski, brat przyrodni malarza Włodzimierza Tetmajera. Pisał prozę, w swoim czasie cieszącą się sporą popularnością. W 1896 wydał nagrodzone w konkursie krakowskiego "Czasu" opowiadanie Ksiądz Piotr, w latach 1903-1910 ogłaszał, pisane gwarą góralską gawędy ludowe Na skalnym Podhalu opisujące życie górali tatrzańskich, dziś uznawane za najdoskonalszy utwór Tetmajera. W 1912 wydał Legendę Tatr - dwie powieści historyczne o świecie chłopskim, a w latach 1913-17 Koniec epopei, utwór historyczny o czasach napoleońskich, mający w zamierzeniu rywalizować z Popiołami Żeromskiego. Tworzył również poczytne powieści z życia artystów (Anioł śmierci 1898, Zatracenie 1905) i satyryczne Romans panny Opolskiej z panem Główniakiem. Poza nim zaś stał biały marmurowy posąg Anioła śmierci, plastyczny wyraz Ironii jego życia, zimny, spokojny, niewzruszony wyraz Ironii, która konsekwentnie wyniszczyła w nim wszystko, co było dobre i kierowała nim tak, aby się stargał moralnie i fizycznie. To, co miało być początkiem szczęścia jego życia, stało się początkiem jego nieszczęścia: miłość, ta siła, która ma rodzić tylko dobre, dla niego rodziła tylko złe, z całą przewrotną i straszną konsekwencją złego czynu, który w następstwie zło musi sprowadzać.