Spinoza nie był na niczyjej służbie, nie był człowiekiem jakiegokolwiek politycznego bądź religijnego stronnictwa, nie nadawał się na "dyżurnego" ideologa bądź apologetę. Nie był również typem bezrefleksyjnego wyznawcy: nie przyjmował a priori żadnego światopoglądowego credo, krytycznie traktował instytucjonalne autorytety, religijne wierzenia i filozoficzną tradycję. W jego mniemaniu - i zgodnie z ogólnym postulatem XVII-wiecznego racjonalizmu - wszystko to winno być oświetlone i sprawdzone przyrodzonym światłem rozumu, i to w imię miłości do prawdy. Prawdy bowiem do niczego nie należy naginać: ani do autorytetu starożytnych mędrców, ani nawet do tu czy tam obowiązującej wykładni Pisma Świętego.

z posłowia Jana Kiełbasy