Pomysł, żeby uczyć się świata z powieści sensacyjnych, brzmi dość żenująco, ale wydaje mi się, że to zależy - z jakich. Nie znam innych powieści tego autora, ale z tego, co czytałam o nim samym, wydał mi się osobą, która wie, o czym pisze. Co mnie pozytywnie zaskoczyło, "Bardzo poszukiwany człowiek" to w mniejszym stopniu tekst o mechanizmach funkcjonowania współczesnego świata szpiegowskiego (którego wiarygodność przedstawienia trudno zwykłemu człowiekowi ocenić), a bardziej o ludziach postawionych w sytuacji dramatycznej.

Mamy więc tło obyczajowe: od skromnej rodziny legalnych tureckich emigrantów, przez zamożnego bankiera, do aktywistki prawniczki ze świetnej rodziny, która usiłuje balansować między tymi światami, co jest przedstawione z życzliwym sarkazmem. Jest też intryga sensacyjna, wciągająca, ale z realistycznym, wręcz biurokratycznym rysem. Jamesów Bondów nie uświadczysz.

Najbardziej przemówiły do mnie portrety psychologiczne bohaterów, którzy będąc pod ogromną presją emocjonalną, muszą podejmować decyzje (każde zachowanie staje się decyzją) i nagle okazuje się, że ich moralne przekonania wcale nie dają się jednoznacznie przełożyć na praktykę.

W opisach okładkowych słowo "moralność" odmieniane jest przez wszystkie przypadki i rzeczywiście dobrze to oddaje pytania stawiane przez powieść - pod intrygującą fabułą. Bohaterowie - przynajmniej większość z nich - budzą sympatię, są inteligentni, dobrzy w tym, co robią, i skuteczni. A mimo to naprawdę trudno z punktu widzenia czytelnika w wygodnym fotelu twierdzić, co "powinni" zrobić, żeby nie stać się "w 5% źli" jak jedna (tylko jedna??) z postaci.

Podoba mi się przedstawienie obcości emocjonalnej, przepaści między ludźmi, w sposobie wyrażania się i zachowania - i wcale nie chodzi mi tylko o barierę kulturową Zachód/islam; podobne wrażenie nadawania z dwóch różnych planet pojawia się w relacjach bankiera (racjonalnego i chyba w zamierzeniu bliższego czytelnikom) i jego dorosłej córki, nie mówiąc już o jednym z bohaterów, który ma głębokie problemy psychiczne.

Uwaga całkiem poboczna: większość bohaterów nie jest młoda, to są ludzie, którzy mogliby być dziadkami/babkami, i to jest bardzo prawdziwe. To jest pokolenie decyzyjne, młodsi dopiero wchodzą w świat, są tylko trybikami w machinie.

Największą chyba zaletą tej książki jest dla mnie wrażenie realizmu - nie w szpiegowskiej intrydze, bo tego ocenić nie umiem, ale w relacjach między ludźmi.

Przy czym, żyjąc w polskim prowincjonalnym grajdołku, siłą rzeczy będę widzieć kosmopolityczny Hamburg właśnie oczami autora - co miałam na myśli, pisząc o "uczeniu się świata" z gatunkowej (?) powieści.

Pomysł, żeby uczyć się świata z powieści sensacyjnych, brzmi dość żenująco, ale wydaje mi się, że to zależy - z jakich. Nie znam innych powieści tego autora, ale z tego, co czytałam o nim samym, wydał mi się osobą, która wie, o czym pisze. Co mnie pozytywnie zaskoczyło, "Bardzo poszukiwany człowiek" to w mniejszym stopniu tekst o mechanizmach funkcjonowania współczesnego...