Gdybym miała silną potrzebę odbycia samotnej podróży, a tym samym na tyle dużo odwagi by równocześnie odbyć podróż marzeń, to z pewnością wybrałabym Japonię. Marzy mi się samotny spacer po lasach bambusowych, odurzenie zapachem kwitnących wiśni, sprawdzenie samej siebie na pasmach górskich z widokiem na ocean... Chciałabym pojeździć na nartach, obejrzeć rafę koralową, zrelaksować się w termach... Myślę, że rytuał parzenia i picia herbaty pomógłby mi wyciszyć się, znaleźć ukojenie, a jedzenie otworzyło na nowe doznania smakowe. Ponadto chciałabym zanurzyć się w kulturze japońskiej, tak odmiennej od europejskiej. Chciałabym zgłębić wiedzę o sztuce origami, spotkać gejsze i zobaczyć zapasy sumo.

Na koniec dodam, że Freddie Mercury uwielbiał Japonię, a ja uwielbiam Freddiego, więc obrany przeze mnie kierunek nie mógłby być inny!

Gdybym miała silną potrzebę odbycia samotnej podróży, a tym samym na tyle dużo odwagi by równocześnie odbyć podróż marzeń, to z pewnością wybrałabym Japonię. Marzy mi się samotny spacer po lasach bambusowych, odurzenie zapachem kwitnących wiśni, sprawdzenie samej siebie na pasmach górskich z widokiem na ocean... Chciałabym pojeździć na nartach, obejrzeć rafę koralową,...

Chciałabym udać się na Islandię. Pomimo, że zima nie jest moją ulubioną porą roku, zachwycają mnie tamtejsze krajobrazy i mistyczność miejsc ukazywanych na zdjęciach. Zobaczyć zorzę polarną? Dostąpić widoku buchających gejzerów? Zwiedzić niedostępne regiony kraju, który w pewien sposób jest odizolowany od współczesnej cywilizacji, komercjalizacji? To zdecydowanie przyciąga moją uwagę!

Chciałabym udać się na Islandię. Pomimo, że zima nie jest moją ulubioną porą roku, zachwycają mnie tamtejsze krajobrazy i mistyczność miejsc ukazywanych na zdjęciach. Zobaczyć zorzę polarną? Dostąpić widoku buchających gejzerów? Zwiedzić niedostępne regiony kraju, który w pewien sposób jest odizolowany od współczesnej cywilizacji, komercjalizacji? To zdecydowanie przyciąga...

Kiedy miałam 19 lat zaczytywałam się w książkach Margit Sandemo "Saga o Ludziach Lodu". To właśnie wtedy, podczas zarwanych nocy, rodziła się tęsknota za zwiedzeniem Islandii. W mojej głowie pod wpływem lektury, tworzył się obraz kraju tajemniczego i mrocznego. Widziałam siebie kroczącą wśród gorących źródeł nad którymi para wodna przybiera nierealistyczne, groźne formy. Kipiące siarką gejzery powodują, że powietrze wokół drga zieloną barwę, a ostry zapach wdziera się głęboko w płuca i nie pozwala oddychać. W marzeniach widziałam siebie mieszkającą w odciętym od świata, drewnianym domu, a wichura i zamieć wdzierały się do środka, niosąc przenikliwe zimno i wprowadzając smutek i lęk...Wraz z wiosną topniały śniegi i można było przełęczą, przedostać się do ludzkich siedzib. Była to droga trudna nie tylko ze względu na górzysty teren, ale głównie z powodu istot go zamieszkujących. Bać się można było strzyg, upiorów i elfów. Szczególnie elfy były niebezpieczne, bo nienawidziły ludzi i uwielbiały szkodzić. Można je było spotkać w starych kurhanach i wśród górskich skał.
Chciałabym odbyć podróż na Islandię, aby skonfrontować opisy z książek Sandemo z rzeczywistością; chciałabym urzeczywistnić swoje marzenia; chciałabym poznać prawdziwe oblicze Islandii.

Kiedy miałam 19 lat zaczytywałam się w książkach Margit Sandemo "Saga o Ludziach Lodu". To właśnie wtedy, podczas zarwanych nocy, rodziła się tęsknota za zwiedzeniem Islandii. W mojej głowie pod wpływem lektury, tworzył się obraz kraju tajemniczego i mrocznego. Widziałam siebie kroczącą wśród gorących źródeł nad którymi para wodna przybiera nierealistyczne, groźne formy....

Uwielbiam samotność! Własne myśli, własne życie i własny czas. Skupienie się na odkrywaniu siebie na nowo, bo przecież człowiek się zmienia, nie stoi w miejscu. Kiedyś miejscem, które obierałam na cel takiej wędrówki w głąb siebie był dom moich dziadków. Niestety, obojga już nie ma, a miejsce przywołuje zbyt wiele wspomnień by móc się skupić na samotnej podróży. Dziś najchętniej wsiadłabym w pociąg i pojechała przed siebie, wysiadła w dowolnym miejscu, zupełnie przypadkowym, i ruszyła odziana tylko w plecak, by zdobywać bagaże nowych doświadczeń.
Wiem tylko, że najchętniej mijałabym wiejskie krajobrazy, łany pełne złocistych zbóż, pagórki, gdzie gdzieś w oddali traktor będzie akurat pracował w polu - niesamowicie mnie taki klimat wycisza.

Uwielbiam samotność! Własne myśli, własne życie i własny czas. Skupienie się na odkrywaniu siebie na nowo, bo przecież człowiek się zmienia, nie stoi w miejscu. Kiedyś miejscem, które obierałam na cel takiej wędrówki w głąb siebie był dom moich dziadków. Niestety, obojga już nie ma, a miejsce przywołuje zbyt wiele wspomnień by móc się skupić na samotnej podróży. Dziś...

Chętnie zatopilabym się w tłumie ludzi i stała się anonimową częścią jakiegoś zakątka Stanów Zjednoczonych. Chciałabym porównać swoje wyobrażenie o Ameryce z tym, co opowiadają o niej znajomi i z tym, jak jest na prawdę.
Stany odgrywają w naszym życiu ogromną rolę. Jak śpiewa Ramstein "We are living in America", nawet jeśli nie zdajemy sobie z tego do końca sprawy.
Wiele osób ją demonizuje, wiele uwielbia, dla wielu jest obojetna.
Ja chciałabym ją poznać osobiście, aby wyrobić sobie własne zdanie.
Od dziecka przecież Ameryka jest częścią każdego z nas.
To kraj Kevina, Coca-Coli i Woodyego Allena, ale też kolebka otyłości, potęga militarna i miejsce wielu tragedii, wynikających z nieograniczonego dostępu do broni.
To kraj wolności i kontrastów, a także niewyczerpane źródło inspiracji.

Chętnie zatopilabym się w tłumie ludzi i stała się anonimową częścią jakiegoś zakątka Stanów Zjednoczonych. Chciałabym porównać swoje wyobrażenie o Ameryce z tym, co opowiadają o niej znajomi i z tym, jak jest na prawdę.
Stany odgrywają w naszym życiu ogromną rolę. Jak śpiewa Ramstein "We are living in America", nawet jeśli nie zdajemy sobie z tego do końca sprawy.
Wiele...

Podróż...
Czy można spojrzeć na temat inaczej?
Gdyby podróż była w głąb siebie samej?
To niby moje miesce.
Niby tak dobrze mi znane a jednak nieodkryte.
Wciąż i wciąż zaskakujące. Obce i bliskie jednako.
Zależne od głosu i bagażu, który za mną podąża.
Czy można ucieć na koniec świata - od siebie?
Stanowczo potrzebuję dziś ciszy,
brzmiącej i szepczącej a chwilami milczącej.
Wybram się tam, gdzie dni pachną słońcem, mądrością i pozytywnym wiatrem.
Moja własna prywatna Nirwana – gdzie ona jest?
Podążam, szukam najdalszego miejsca i najcichszego zakątka.
Tam gdzie nie czuje się lęku ni strachu.
Wszędzie bezmiar miłości, radości, uśmiechu.
Istnieje takie miejsce? Wciąż poszukuję,
Lecz czy coś złego jest w poszukiwaniu, w podróżowaniu?
Z książką uddaję się właśnie tam, gdzie ptaki krążą na błękitnym niebie
w promieniach przyjaznego spojrzenia...BO CZUJĄ WOLNOŚĆ.
Mój cel, moja destynacja - to bezmiar wyobraźni.

Podróż...
Czy można spojrzeć na temat inaczej?
Gdyby podróż była w głąb siebie samej?
To niby moje miesce.
Niby tak dobrze mi znane a jednak nieodkryte.
Wciąż i wciąż zaskakujące. Obce i bliskie jednako.
Zależne od głosu i bagażu, który za mną podąża.
Czy można ucieć na koniec świata - od siebie?
Stanowczo potrzebuję dziś ciszy,
brzmiącej i szepczącej a chwilami milczącej.
...

Na samotną podróż wybrałabym duże miasto - Poznań, Wrocław, Gdańsk, Szczecin czy Łódź. Powodów jest kilka. Po pierwsze jestem z małej miejscowości, którą kocham nad życie, ale uwielbiam duże miasta na kilka luźnych dni. Tam człowiek staje się anonimowy, obojętny i nie musi tak przejmować się swoją opinią. Mogę zatańczyć na środku rynku, śmiać się głośno, być przez chwilę kim tylko zechcę. Poza tym kocham być turystką, siadać w jakiejś małej knajpce na rynku i obserwować zabieganych ludzi, wyścig szczurów i pogoń za pieniądzem - odcięta od tego czuję się szczęśliwa i ładuję baterię. I kolejne - kocham zwiedzać :)

Na samotną podróż wybrałabym duże miasto - Poznań, Wrocław, Gdańsk, Szczecin czy Łódź. Powodów jest kilka. Po pierwsze jestem z małej miejscowości, którą kocham nad życie, ale uwielbiam duże miasta na kilka luźnych dni. Tam człowiek staje się anonimowy, obojętny i nie musi tak przejmować się swoją opinią. Mogę zatańczyć na środku rynku, śmiać się głośno, być przez chwilę...

Zawsze fascynowała mnie różnorodność krajobrazowa USA. Dlatego wędrować jednym z tamtejszych narodowych pieszych szlaków i podziwiać tamtejsze widoki byłoby czymś niezwykłym. Wybór byłby bardzo trudny, ale chyba padłby na Szlak Grzbietu Pacyficznego ciągnący się wzdłuż Zachodniego Wybrzeża od Kaliforni, przez Oregon do Waszyngtonu na dł. ponad 4 tys. km. Na jego trasie znajduje się m.in. Pustynia Kolorado, zespoły leśne, 7 parków narodowych (jak choćby Jeziora Kraterowego czy Yosemite), pomniki przyrody, kaniony i pasma górskie Sierra Nevada i Gór Kaskadowych. Wyprawa to ogromna, ale jak widać, jest co podziwiać, a ja uwielbiam przyrodę i chętnie zobaczyłabym te wszystkie cuda, jakie potrafi stworzyć. Z pewnością byłoby to coś niezapomnianego! Jednak samotne wędrówki to nie dla mnie. Nie wyobrażam sobie nie dzielić tego z drugą osobą. Po pierwsze to bezpieczniej, a po drugie móc na żywo wymieniać wrażenia, wspierać się w trudnych chwilach i wspólnie kontemplować piękno krajobrazu jest czymś niezastąpionym!

Zawsze fascynowała mnie różnorodność krajobrazowa USA. Dlatego wędrować jednym z tamtejszych narodowych pieszych szlaków i podziwiać tamtejsze widoki byłoby czymś niezwykłym. Wybór byłby bardzo trudny, ale chyba padłby na Szlak Grzbietu Pacyficznego ciągnący się wzdłuż Zachodniego Wybrzeża od Kaliforni, przez Oregon do Waszyngtonu na dł. ponad 4 tys. km. Na jego trasie...

Prawdopodobnie w miejsce oddalone od cywilizacji, gdzieś gdzie jest cicho, gdzie przytłacza cię sama natura. Niczym podróż romantyczna, w której bardziej od samego zwiedzania czy podziwiania widoków, chodzi o poznanie samego siebie. Może więc nawet aż na Wyspy Kergulena?

Prawdopodobnie w miejsce oddalone od cywilizacji, gdzieś gdzie jest cicho, gdzie przytłacza cię sama natura. Niczym podróż romantyczna, w której bardziej od samego zwiedzania czy podziwiania widoków, chodzi o poznanie samego siebie. Może więc nawet aż na Wyspy Kergulena?

Jeśli miałaby to być podróż wyjątkowa i inna niż do tej pory, musiałaby to być podróż całkowicie przypadkowa. Jestem maniakiem planowania każdego etapu podróży w najdrobniejszych szczegółach. Tworzę plany, listy, sprawdzam rozkłady jazdy, rysuję mapki, czytam historię zabytków, które chcę zobaczyć, przewiduję wszystkie urazy i choroby, które mogą mi się przytrafić na wyjeździe, mam skompletowane zestawy ubrań na każdy dzień i każdą okazję. Jeśli więc teraz miałoby być inaczej, powinnam zabrać tylko kilka rzeczy, pieniądze i kupić bilet na najbliższy pociąg. A później kolejny i jeszcze kolejny. Spać w pierwszym lepszym motelu, zwiedzić ulicę, przez którą pewnie przebiegłabym z mapą przed nosem. Pozbawić się komfortu poczucia bezpieczeństwa, że mam wszystko zaplanowane i pod kontrolą, i odkryć, że inaczej też można. A może - nie można. Po prostu przekonać się, jak wygląda podróż jak z filmu, jak wielka ucieczka, a nie wakacje all inclusive.

Jeśli miałaby to być podróż wyjątkowa i inna niż do tej pory, musiałaby to być podróż całkowicie przypadkowa. Jestem maniakiem planowania każdego etapu podróży w najdrobniejszych szczegółach. Tworzę plany, listy, sprawdzam rozkłady jazdy, rysuję mapki, czytam historię zabytków, które chcę zobaczyć, przewiduję wszystkie urazy i choroby, które mogą mi się przytrafić na...