Jak samotna podróż, to w poszukiwany wyciszenia i weny. Wyobrażam sobie mały przytulny domek, z wyjściem na taras położony tuż nad brzegiem jeziora otoczonego gęstym lasem. Dookoła tylko śpiew ptaków, kojący szum drzew i pokrzepiające słońce odbijające się od spokojnej tafli wody. I w tym wszystkim ja przy prostym biurku wystawionym na taras, a przede mną pusta strona czekająca aż zapisze ją potokiem słów.
Jeśli chodzi o odkrywanie nowych miejsc, to zdecydowanie bardziej cenię sobie we dwoje. Lubię wymianę zdań nad talerzem lokalnych pyszności. Lubię wspólny zachwyt nad napotkanym widokiem. Zdarza się, że lubię i deszcz, który zmusi nas do niespodziewanego odkrycia cudownej knajpki, z którą będą wiązać się nasze wspólne cudne wspomnienia.

Jak samotna podróż, to w poszukiwany wyciszenia i weny. Wyobrażam sobie mały przytulny domek, z wyjściem na taras położony tuż nad brzegiem jeziora otoczonego gęstym lasem. Dookoła tylko śpiew ptaków, kojący szum drzew i pokrzepiające słońce odbijające się od spokojnej tafli wody. I w tym wszystkim ja przy prostym biurku wystawionym na taras, a przede mną pusta strona...

Jeśli podróż miałaby być naprawdę samotna, to tylko w Bieszczady, wiosną, kiedy już jest ciepło, a jeszcze nie ma turystów. Ale tam też nie będę naprawdę sama, bo

wokół góry, lasy i wiatr,
i całe życie stworzeń leśnych,
ludzie, których dość mam, żegnam was,
listowie zakryje me ścieżki.*

A zatem wędrówka samotna, bez ludzi, ale i nie samotna, bo wśród pełnej życia przyrody. Jeszcze rysia muszę kiedyś w Bieszczadach spotkać, bo tylko jego mi brakuje do pamięciowej kolekcji napotkanych w górach dzikich zwierząt. Przepraszam, dużych ssaków, bo jeszcze i węża Eskulapa nie widziałam (marne szanse), i mnóstwa ryb i bezkręgowców, których nawet nie wypatruję. Ale do dużego koteczka najbardziej mi tęskno, nawet brak sensownego ogona mu wybaczę, byle się tylko na chwilę pokazał.

_____
*Można zaśpiewać na melodię Andrzeja Koczewskiego do tekstu Jerzego Harasymowicza "W lesie listopadowym".

Jeśli podróż miałaby być naprawdę samotna, to tylko w Bieszczady, wiosną, kiedy już jest ciepło, a jeszcze nie ma turystów. Ale tam też nie będę naprawdę sama, bo

wokół góry, lasy i wiatr,
i całe życie stworzeń leśnych,
ludzie, których dość mam, żegnam was,
listowie zakryje me ścieżki.*

A zatem wędrówka samotna, bez ludzi, ale i nie samotna, bo wśród pełnej życia...

Na miejsce, do którego udałabym się na taką samotną wędrówkę wybrałabym niegdyś uroczą wioskę w Zachodniopomorskiem, która dziś jest małym miasteczkiem. Jest to mieścina, w której spędzałam wczasach dzieciństwa każdy weekend wakacji. Całą rodziną pakowaliśmy się do auta i w godzinę byliśmy z dala od wielkiego miasta, za to bardzo blisko natury. Na skraju lasu stała nasza mała, urocza chatka. Z okna pokoju miałam niezapomniany widok na skalniak, o którego co weekend dbał mój dziadek. A kilka metrów dalej drewniane ogrodzenie wyznaczało teren dla naszych koni, które zabieraliśmy na przejażdżki do lasu. Dziś to miejsce jest opuszczone. Po skalniaku zostały kamienie, a konie zostały już tylko w mojej pamięci. Ale miejsce wciąż ma swoją magię i dla mnie jest ciągle żywe. Mam nadzieję, że ta wędrówka i czas spędzony w tym miejscu pozwoliłyby mi jeszcze lepiej zrozumieć przemijający czas i niezwykły dar, którym są pamięć i wspomnienia.

Na miejsce, do którego udałabym się na taką samotną wędrówkę wybrałabym niegdyś uroczą wioskę w Zachodniopomorskiem, która dziś jest małym miasteczkiem. Jest to mieścina, w której spędzałam wczasach dzieciństwa każdy weekend wakacji. Całą rodziną pakowaliśmy się do auta i w godzinę byliśmy z dala od wielkiego miasta, za to bardzo blisko natury. Na skraju lasu stała nasza...

Gdybym miała odbyć samotną wędrówkę, to tylko latem na Mazury. Nie byłoby nic wspanialszego, niż wiosłować kajakiem przez jeziora i przesmyki, i po prostu cieszyć się przyrodą wokół. Nocowałabym w podręcznym namiocie na brzegu tam, gdzie akurat zastałaby mnie noc, i dni spędzała na wodzie. A gdybym się zmęczyła, zawsze mogłabym zacumować gdzieś w wysokich trzcinach, i poczytać…

Gdybym miała odbyć samotną wędrówkę, to tylko latem na Mazury. Nie byłoby nic wspanialszego, niż wiosłować kajakiem przez jeziora i przesmyki, i po prostu cieszyć się przyrodą wokół. Nocowałabym w podręcznym namiocie na brzegu tam, gdzie akurat zastałaby mnie noc, i dni spędzała na wodzie. A gdybym się zmęczyła, zawsze mogłabym zacumować gdzieś w wysokich trzcinach, i poczytać…

Od wielu lat moim marzeniem jest podróż do Francji. Malownicze krajobrazy,piękne zabytki, dobre,francuskie wino,lazurowe wybrzeże z dobrą książka,kolorowym drinkiem i piękna pogodą.. ah marzenie ;)

Od wielu lat moim marzeniem jest podróż do Francji. Malownicze krajobrazy,piękne zabytki, dobre,francuskie wino,lazurowe wybrzeże z dobrą książka,kolorowym drinkiem i piękna pogodą.. ah marzenie ;)

Ja najchętniej wybrałabym się w podróż śladami Nicholas'a i Micah'a Sparksów. Ich wycieczka m.in. poprzez ruiny Majów w Gwatemali i Inków w Peru, kamienne giganty na Wyspie Wielkanocnej, wyspy Cooka w Polinezji, świątynie: Tadż Mahal w Indiach i Angkor Wat w Kambodży, oraz wiele innych miejsc zainspirowała mnie i obudziła odrobinę zazdrości. Czytając, jak bardzo ta wyprawa natchnęła obu braci, od razu chciałam być tam z nimi, widzieć to, co oni, czuć to, co oni... Wiem, że taki wyjazd pomógłby mi się odprężyć, oczyścić myśli, "zresetować" umysł. Niedoścignione marzenie!

Ja najchętniej wybrałabym się w podróż śladami Nicholas'a i Micah'a Sparksów. Ich wycieczka m.in. poprzez ruiny Majów w Gwatemali i Inków w Peru, kamienne giganty na Wyspie Wielkanocnej, wyspy Cooka w Polinezji, świątynie: Tadż Mahal w Indiach i Angkor Wat w Kambodży, oraz wiele innych miejsc zainspirowała mnie i obudziła odrobinę zazdrości. Czytając, jak bardzo ta wyprawa...

Miejscem do samotnej wędrówki byłaby Finlandia. Dlaczego tam?
Kraj tysiąca jezior, kraj zimy, kraj Mikołaja. Chciałabym zobaczyć zorzę polarną, pogłaskać renifera, pracować przy nich. Finowie nie lubią rozmawiać, więc czułabym się jak w domu, wśród swoich. Samotnie przemierzać kraj i obcować z naturą. Zachwycać się krajobrazem.

Miejscem do samotnej wędrówki byłaby Finlandia. Dlaczego tam?
Kraj tysiąca jezior, kraj zimy, kraj Mikołaja. Chciałabym zobaczyć zorzę polarną, pogłaskać renifera, pracować przy nich. Finowie nie lubią rozmawiać, więc czułabym się jak w domu, wśród swoich. Samotnie przemierzać kraj i obcować z naturą. Zachwycać się krajobrazem.

Samotna podróż tylko z nazwy bo moim zdaniem nigdy nie podróżujemy sami.A za partnera podróży mamy własne myśli z którymi walczymy przed samą wyprawą....Bo myśli te jakie by nie były nigdy nie znikają- zawsze każdej zaistniałej sytuacji towarzyszą jakieś myśli.

Mając jednak okazję na samotną wyprawę zaplanowałbym ją w bliżej nie znanym mi miejscu.A wszystko po to by udać się tam z misją odkrycia wyspy swojego imienia .Była by to Wyspa Bartosza- miejsce do którego drogę znałbym tylko ja.I w którym mógłbym się ukryć o każdej porze dnia i nocy,a nawet wtedy gdy wybije dla mnie godzina zero chciałbym być właśnie tam.I oddawać się w tym tajemniczym miejscu temu co kocham czyli pisaniu,które daje mi wielką frajdę.Pasja ta jest również polem do popisu dla mojej wyobraźni,którą zadziwiam nie tylko siebie,ale również tych którzy czytają moje teksty.

W podróż tą zabrał bym tylko książkę i komputer,żeby w wolnej chwili od pisania zająć się czymś innym.Do plecaka schowałbym wszystko co potrzebne do tego by ta wyprawa zakończyła się sukcesem.

Za partnera podróży zaś miałbym głowę pełną pomysłów.

Samotna podróż tylko z nazwy bo moim zdaniem nigdy nie podróżujemy sami.A za partnera podróży mamy własne myśli z którymi walczymy przed samą wyprawą....Bo myśli te jakie by nie były nigdy nie znikają- zawsze każdej zaistniałej sytuacji towarzyszą jakieś myśli.

Mając jednak okazję na samotną wyprawę zaplanowałbym ją w bliżej nie znanym mi miejscu.A wszystko po to by udać...

Od lat kocham Włochy, chociaż nigdy tam nie byłam. Marzy mi się taka podróż po całym kraju, zwiedzanie zabytków, muzeów. Odkrywanie urokliwych miasteczek i kawiarenek. Taka podróż, w której mogłabym pochłaniać krajobrazy, zapach lawendowych pół, oliwnych gajów, delektować się smakiem wina w małych rodzinnych winnicach. Bez przewodników, z plecakiem i mapą w ręce.

Od lat kocham Włochy, chociaż nigdy tam nie byłam. Marzy mi się taka podróż po całym kraju, zwiedzanie zabytków, muzeów. Odkrywanie urokliwych miasteczek i kawiarenek. Taka podróż, w której mogłabym pochłaniać krajobrazy, zapach lawendowych pół, oliwnych gajów, delektować się smakiem wina w małych rodzinnych winnicach. Bez przewodników, z plecakiem i mapą w ręce.

Jej portret[bookLink]4871368|Jej portret[/bookLink]

Jej portret[bookLink]4871368|Jej portret[/bookLink]

 [bookCover]4871368|Jej portret[/bookCover]