Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Los był głupcem, jeśli myślał, że ona mogłaby porzucić Śmierć. Jej miłość była jak zima, niezachwiana i wszechogarniająca. Była stała jak lato i dzika jak sama natura.

Nie musisz dźwigać na barkach ciężaru ich oczekiwań, Signo. Nie zostałaś stworzona, żeby zadowalać innych.

I nie wolno kusić Losu, zwłaszcza kiedy patrzy nam na ręce.

Powinna raczej zawsze spodziewać się najgorszego, a wtedy będzie przyjemnie zaskoczona, jeśli nic strasznego się nie stanie.

(...) społeczeństwo nadzwyczaj chętnie rozdrapuje cudze rany. A jeśli Signa nauczyła się czegoś o ludziach, to że niczego tak nie lubią jak oglądania upadku kogoś stojącego wyżej od nich.

Podobno na wojnie i w miłości wszystko jest dozwolone. Okopałem się, zgromadziłem broń i nie zamierzam się wycofać.

- Jesteś moja. - To nie były słowa posiadacza, tylko obietnica. - Dopóki będziesz mnie chciała, jesteś moja, Signo Farrow. Spalę ten świat na popiół, zanim pozwolę, żeby ktoś mi ciebie odebrał.

Może to niemądre, ale Śmierć był jedynym stałym elementem w jej życiu. On, nie kto inny, pomógł jej zaakceptować samą siebie. Skoro wszystko sprzysięgło się przeciwko niej, skoro wszyscy jej wmawiali, kim jest, i pouczali ją, kim powinna być, nic dziwnego, że potrzebowała go najbardziej na świecie.

Zbyt często świat traktował kobietę nie jak człowieka, ale jak podnóżek mężczyzny. Jeśli tylko kobieta zboczyła z wyznaczonej ścieżki, była skazana na ostracyzm i musiała sama borykać się z losem we wrogim świecie.

Prowokacyjnie musnął jej palce. Odtrąciła jego rękę, wściekła na rumieniec wpełzający na policzki.
- Czy już ci mówiłem, że mój ulubiony kolor to ten odcień czerwieni, który przybiera twoja buzia, kiedy się denerwujesz?