Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(…) Współgra to z innymi słowami przypisywanym Lucyferowi, a mianowicie łacińskim zwrotem Non serviam! – Nie będę służył!. Kaznodzieje dość często posługują się owym cytatem jako domniemanymi słowami Szatana pochodzącymi z Biblii, choć w sensie ścisłym słowa te pojawiają się w łacińskiej Wulgacie (jako przekład hebr. lo eebod) w ustach ludu Izraela odmawiającego czci Jedynemu Bogu (Jer 2, 20). Oczywiście wyrażenie Non serviam! Określa istotę buntu aniołów, nawet jeśli nie pojawia się w Biblii w tym kontekście. Traktować to trzeba jako sentencję, podsumowanie pewnej myśli teologicznej: Szatan i jego zwolennicy wypowiedzieli posłuszeństwo Bogu. (str.33).

W egzegezie od dawna dominuje pogląd, że opowiadania zawartego w Księdze Rodzaju (2, 4b-3, 24) nie należy traktować jako relacji o konkretnym historycznym wydarzeniu. Jest to w dużej mierze etiologiczna przypowieść uogólniająca doświadczenie grzechu w dziejach ludzkości i zawierająca liczne elementy przejęte z mitologii starożytnego Wschodu, których sens został wyrażony w języku zrozumiałym dla tamtych czasów. (str. 42).

Należy pamiętać, że wyobraźnia pisarzy biblijnych była kształtowana przez obserwacje i doświadczenia konkretnego czasu, w którym przyszło im żyć. W niebiańskich scenach prologu mogło znaleźć się odbicie systemu administracyjnego funkcjonującego w państwie perskim. Niewykluczone, że w ukazaniu Szatana autor wzorował się na ówczesnym systemie szpiegowskim. Jego zadanie polegałoby wówczas na wędrowaniu po Ziemi w celu sprawdzania postawy istot ludzkich oraz późniejszego opiniowania o ich lojalności przed Bożym trybunałem, co łączyłoby się zarazem z funkcją oskarżycielską, w której poznaliśmy już Szatana w Księdze Zachariasza. (str.63).