Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jedna osoba, która chce cię uto­pić w ka­łu­ży, a potem ska­kać po twoim mar­twym ciele, to nie pro­blem. Ale Wieś­ka chcia­ła chyba, żeby jej ekipa roz­pra­wi­ła się ze mną jak wro­go­wie z Ra­spu­ti­nem. On też kur­czo­wo trzy­mał się życia, ale tru­ci­zna, strza­ły z pi­sto­le­tu, du­sze­nie i to­pie­nie pod lodem w końcu za­wsze przy­no­szą efekt.

Prze­szłam przez te ma­ho­nio­we drzwi i zna­la­złam się w bu­du­arze sza­lo­ne­go cu­kier­ni­ka. Lub we śnie prze­cięt­nej ośmio­lat­ki. Zresz­tą może na jedno wy­cho­dzi. W sy­pial­ni Wieś­ki Orzeł wszyst­ko było mi­lu­sie i fu­ter­ko­we, fu­ter­ka zaś – białe lub (nie­ste­ty) ró­żo­we. Na­to­miast nie­licz­ne ele­men­ty nie­po­kry­te ró­żo­wym fu­ter­kiem lśni­ły bla­skiem złota. Krót­ko mó­wiąc, ca­łość ro­bi­ła pio­ru­nu­ją­ce wra­że­nie.

In­spek­tor Wąski zwykł ma­wiać, że nie­zwy­kłe oko­licz­no­ści wy­ma­ga­ją nie­zwy­kłych ludzi i nie­zwy­kłych kon­cep­cji.

Każdy po­trze­bu­je w życiu odro­bi­ny dra­ma­tu.

Utkwio­ny we mnie wzrok obec­nych do złu­dze­nia przy­po­mi­nał wzrok Ha­waj­czy­ków chwi­lę przed tym, jak do­pa­dli Ja­me­sa Cooka i go zjedli.

Zro­bił się czer­wo­ny jak burak, potem zbladł, a na­stęp­nie znowu spą­so­wiał. Po­my­śla­łam, że uda­wa­nie pol­skiej flagi może nie wyjść mu na zdro­wie, i po­sta­no­wi­łam wziąć spra­wy w swoje ręce.

In­spek­tor Wąski mawia, że zły to ptak, który swoje gniaz­do kala.

Jak ma­wiał in­spek­tor Wąski: „Kiedy znaj­dziesz brat­nią duszę, nie od­wra­caj kota ogo­nem”.

(...) za­zwy­czaj od­po­wia­dam wy­łącz­nie na py­ta­nia. Po­dob­nie jak resz­ta ludz­ko­ści. W po­zo­sta­łych przy­pad­kach po pro­stu mówię. A to już, kiedy mam ocho­tę.