Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdy do czegoś tęsknisz, to nie myślisz o konkretnym domu albo kamieniu przy drodze. Tęsknisz do uczucia, jakie ta skała albo ten budynek ci dawały. Jeśli wracasz, to chciałabyś poczuć to samo. W naszej sytuacji wszystko przepadło. Tego uczucia już nigdy nie będzie. Tego kraju już nie ma.

Ludziom trudno przyjąć poglądy tych, których uważają za wrogów. Dla jednych będzie to Irańczyk, a dla innych osoba transpłciowa. Wszystko się zmienia, gdy zobaczysz w tym wrogu drugiego człowieka. To wystarczy. Człowiek w gruncie rzeczy nie ma problemu z drugim człowiekiem.

Każdy ma swoją opowieść. Należy zaakceptować to, co nas spotyka w życiu. Nie można załamywać się po pierwszym potknięciu. Trzeba wstać i pójść dalej.

Nie znoszę rosnącego poczucia wyższości, zadufania i braku tolerancji dla innych.

Tam nie ma ani szczęścia, ani dużego nieszczęścia. Wszyscy milcząco akceptują to, by życie płynęło z dnia na dzień.

Żeby osiągnąć sukces, trzeba niewiele: wstać o jeden raz więcej niż upaść.

Życia trzeba się nauczyć. Nie można przeskoczyć z poziomu pierwszego na dziesiąty, omijać etapy, które są po drodze.

Sposobu myślenia nie da się wyciągnąć z głowy jak cegły z muru berlińskiego.

Jesteśmy inni i to jest nasze bogactwo. Trzeba być otwartym na Innego. Wszystkie "-izmy", bez wyjątku, mogą być niebezpieczne: "katolicyzm", "muzułmanizm", czasami dodaję dla większego efektu jeszcze "komunizm" i "nacjonalizm". Gdy ktoś mówi: "Ja jako jedyny znam prawdę, a inni się mylą", po prostu kłamie. A tak potrafią powiedzieć i chrześcijanie, i muzułmanie.

To nie była prosta misja. Niełatwo było zaskarbić sobie zaufanie starych kobiet. Arabki niechętnie dzieliły się przechowywanymi w pamięci opowieściami.

Szefowie w głębi duszy uważają jednak, że lokalni mieszkańcy przychodzą do pracy trochę się ponudzić i jak najszybciej wracać do domu. To stereotyp, z którym trudno walczyć.

Pustka sprawia, że wyostrzają się zmysły. Wzmacnia kolory, zapachy i dźwięki. Tak jest na pustyni. Tutaj cisza brzęczy w uszach.

Wędrujące przez pustynię wielbłądy są mądre - nie lubią podróżować po zmierzchu. Gdy zachodzi słońce, mrok wydaje się tu ciemniejszy niż w innych częściach świata.