Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zrobił dziurę w mojej zbroi, a tej nocy jeszcze się powiększyła. Była wielka, ziejąca, po raz pierwszy od dłuższego czasu się nie bałam. Zaczynało znów być dobrze.

Uza­leż­nił mnie od sie­bie jak od nar­ko­ty­ku. Byłam nim na­ćpa­na. Pom­po­wał we mnie ad­re­na­li­nę i spra­wiał, że na nowo od­ży­wa­łam.

Ból i żałoba, strata i rozpacz, porzucenie... W pewnym momencie człowiek nie daje już rady. Jeśli nie dostanie wsparcia i miłości, upadnie pod razami.

Wezmę tyle, ile dostanę. Może uda mi się zagoić rany na tyle, że się nie rozpadę, gdy on odejdzie.