Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jedyną pociechą były dla niej książki, które czytała.
Uważała, że książki są równie prawdziwe jak życie.
Jeśli w jakiejś książce ktoś umierał, mogła ją zacząć czytać od początku.
Wtedy zmarli z powrotem ożywali.

Nie mogę bać się czegoś, o czym nic nie wiem, prawda?

Ze mną też tak jest, pomyślała nagle.
Przecież nie wiem, co przeżyję jutro.
Przecież jutro jeszcze nie żyłam.

Anna niewielu rzeczy się bała. Ale jednego bała się ogromnie. Pewnej nocy miała zły sen. Przyśniło jej się, że jest stara. Najpierw zwiędła jak liść jesienią. Potem rozsypała się w pył. A później rozwiała się na wietrze.

Anna kochała książki. Czytała całymi dniami. Czytała rano, zanim wstała. Czytała wieczorem, zanim się położyła spać. Czytała wieczorem, kiedy już się położyła spać. Jeśli mama albo tata do niej zaglądali, udawała, że śpi. Ale nie spała. Czytała pod kołdrą. W książkach miała setki nowych przyjaciół. I kilkoro wrogów. Ale takie przecież jest życie.

Skoro niszczono książki, których nikt nie czytał, to znikali również istniejący w nich ludzie.