Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Miłość to odpowiedź na zew zmysłów, które, rozbudzone, już nigdy nie dają wytchnienia.

Co zrobić, żeby przetrwać śmierć tych, których kochamy nad życie. Za każdym razem ktoś zabiera nam kawałek duszy. To kara bez końca.

Tylko mędrcy i wariaci wierzyli w niemożliwe zwycięstwa.

Ktoś, kto naprawdę kocha, robi to dla tej drugiej osoby, nie dla siebie.

Miłości nie da się dzielić. To zobowiązanie. Obietnica. Na dobre i na złe.

Świt był ciągle jeszcze tylko obietnicą cudu.

Byłoby straszne umrzeć, nie zaznawszy miłości.

Muzułmanie nie noszą żałoby po zmarłych, ponieważ uważają życie ziemskie za etap przejściowy, drzwi do prawdziwego życia, które zacznie się potem. Przesadny smutek po śmierci dziecka jest zresztą grzechem, bo zakłóca jego rajskie szczęście.

Tylu ludzi zginęło, walcząc o jałowe zbocze, stos kamieni, wąwozy i pył! Walcząc o ziemię Anatolii. Orhan marzył o niej jako dziecko. Teraz oddał za nią życie.

Jest tyle żyć w jednym życiu.

Dziewczyny takie jak ty starzeją się szybko i źle. Nie dlatego, że się prostytuują, lecz dlatego, że ich dusza brzydnie.

Teraz, gdy stała na brzegu przepaści, lepiej rozumiała tych, którzy woleli milczeć, żeby zachować pozory i uratować chwile szczęścia.

Po raz pierwszy odkrywał w sobie harmonię, jaką zwykle czują ci, którzy żyją z ukochaną osobą. Słodka pewność codziennych spotkań. Dom z krzywych desek stał się ich schronieniem. Nikt nie ingerował w ich życie. Szczęście sprzyja zuchwałym. A oni mieli w sobie brawurę kochanków, którzy sądzą, że są niezwyciężeni.

Strach jest zawsze złym doradcą. To sojusznik ludzi słabych i pozbawionych wiary.

To zagadkowe miasto, zakorzenione w Europie, przez ponad tysiąc lat ucieleśniało nadzieje chrześcijańskiego imperium, ale sercem i duchem było orientalne, a bliskość Azji zawsze stanowiła źródło nieodpartej fascynacji. Stambuł cechowała wielonarodowość. Zawsze brakowało tu miejsca dla rozsądku, wygrywały namiętność i przesada.

Turcy nie bali się milczenia i nie lubili topić swoich myśli w strumieniu niepotrzebnych słów. Ta introspekcja zbijała niekiedy z tropu cudzoziemców, którzy zapomnieli, czym jest inteligencja cierpliwości.

Mężczyźni, duzi i mali, mają zawsze tę samą obsesję. Każdy chce być bohaterem. W czyich oczach? Matki, ukochanej kobiety, wdzięcznej ojczyzny?

Miłość małżeńska, która rodzi się po wymuszonym ślubie, pozostaje na zawsze pozbawiona tego pierwszego spontanicznego i cudownego hołdu serca, składanego miłości przez pożądanie. Z czasem przychodzi przyzwyczajenie i często pełne czułości przywiązanie, ale zawsze będzie brakować pikanterii związanej z miłosnym podbojem.