Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Obelgi nie trzeba wcale wykrzyczeć, aby mogła zranić do krwi; przysięgi nie trzeba wyszeptać, aby ktoś w nią uwierzył.

Obelgi nie trzeba wcale wykrzyczeć, aby mogła zranić do krwi; przysięgi nie trzeba wyszeptać, aby ktoś w nią uwierzył.

Nie ma siły bez słabości, bez ciemności nie zapłonie żadne światło, a bez straty nie będzie miłości.

Nie ma siły bez słabości, bez ciemności nie zapłonie żadne światło, a bez straty nie będzie miłości.

Nie to było najważniejsze, co sobie nawzajem powiedzieli, ale właśnie to, o czym żadne z nich nie wspomniało: choć przebaczenie i niepamięć są nierozłączne, jak awers i rewers jednej monety, to nie mogą istnieć obok siebie. Wybierając jedno, trzeba poświęcić drugie, które znika z oczu.

Nie to było najważniejsze, co sobie nawzajem powiedzieli, ale właśnie to, o czym żadne z nich nie wspomniało: choć przebaczenie i niepamięć są nierozłączne, jak awers i rewers jednej monety, to nie mogą istnieć obok siebie. Wybierając jedno, trzeba poświęcić drugie, które znika z oczu.

Faktów nie można unicestwić – można je tylko przemilczeć. Milczenie zaś to nic innego jak ciche kłamstwo.

Faktów nie można unicestwić – można je tylko przemilczeć. Milczenie zaś to nic innego jak ciche kłamstwo.

Zdrada jest jak kamień pod materacem wspólnego łóżka , który boleśnie wbija się w plecy i w boki bez względu na wszelkie możliwe i niemożliwe zmiany ułożenia. Co komu po przebaczeniu, kiedy w głębi serca oboje musieliby przyznać,że nigdy nie zdołają zapomnieć?

Zdrada jest jak kamień pod materacem wspólnego łóżka , który boleśnie wbija się w plecy i w boki bez względu na wszelkie możliwe i niemożliwe zmiany ułożenia. Co komu po przebaczeniu, kiedy w głębi serca oboje musieliby przyznać,że nigdy nie zdołają zapomnieć?

Piekła, jak się okazało, nie ma tam gdzie ukochanej osobie dzieje się krzywda; piekło to spóźnione wejście na drugi akt, kiedy już nic nie można poradzić.

Piekła, jak się okazało, nie ma tam gdzie ukochanej osobie dzieje się krzywda; piekło to spóźnione wejście na drugi akt, kiedy już nic nie można poradzić.