Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książkę kupiłam latem, zaintrygowana tytułem i pewną tajemnicą, kryjącą się w moim odczuciu za okładką. Potem jednak stosunkowo długo zwlekałam z przeczytaniem "Kryzysu", chcąc się w pewnym stopniu przygotować do lektury. W połowie października, korzystając z dłuższego weekendu, postanowiłam jednak dokonać zmiany i sięgnąć po książkę. Nawet przy świadomości, że w "Kryzysie" zawartych zostało sporo odniesień do różnych dziedzin sztuki i kultury (zwłaszcza kinematografii), uznałam, że nie trzeba przecież od razu poznać wszystkich dzieł, z którymi koresponduje. Można je nadrobić w swoim optymalnym tempie, a z powieścią zaznajomić się już teraz i powrócić do niej za pewien czas. Przypuszczalnie książka wyda się wtedy jeszcze pojemniejsza pod względem gry intertekstualnej i kolejne spotkania z nią tylko zyskają. To przede wszystkim, co przychodzi na myśl po przeczytaniu powieści, to „Nostalgia”. W dużej mierze obrazy i klimat filmu Andrieja Tarkowskiego przypominam sobie, gdy myślę o przeczytanym utworze. Na tym jednak nie koniec, ponieważ poza odniesieniami do "Nostalgii" również akt spalenia pewnego przedmiotu czy właściwie obiektu (nie chcąc zdradzać fabuły, opisuję to dość ogólnikowo) kojarzy mi się z innym dziełem słynnego reżysera, a mianowicie „Ofiarowaniem”. Zapewne nie pomylę się w założeniu, że "Kryzys" to również książka korespondująca z kinem Bergmana. Znajome mi były sceny z „Tam, gdzie rosną poziomki”, lecz przede wszystkim z „Jak w zwierciadle”. Zamykając temat filmowy, dodam tylko, że nie umyka mojej uwadze także nazwa lokalu w rodzinnej miejscowości Andrzeja.

Oczywiście czytelnik powieści wcale nie musi dysponować wiedzą na temat filmografii w/w reżyserów, bo w końcu Autor, prócz złożenia hołdu kinowym Mistrzom, mierzy się w niej przecież z bardzo uniwersalnymi pojęciami, które dotyczą ludzkiej egzystencji: wiary w Boga, stosunku wobec śmierci, miłości, samotności, celu życia, sensu cierpienia, granicy między wielką wrażliwością a chorobą psychiczną. Powieść przepełnia bardzo poetycki język, opisujący zarówno rzeczywistość, jak i myśli bohatera. Zjawiska metafizyczne dodatkowo dopełniają to odczucie. Tytułowy kryzys dotyka nie tylko Andrzeja, ale także tych, z którymi się on spotyka. To pozwala mi jako czytelnikowi przejrzeć się w tych poszczególnych życiorysach i problemach, z jakimi się mierzą.
Powieść jest adresowana w moim odczuciu do każdego. Ważne jest jednak, by znaleźć na jej przeczytanie ustronne miejsce i czas. Podejmowane zagadnienia, zwłaszcza te fundamentalne dla życia ludzkiego, wymagają zatrzymania i głębszej refleksji. Nie ukrywam, że w trakcie lektury bywały momenty, gdy wracałam do chwil zmagania się z bolesnymi epizodami swojego życia i konfrontowałam je z tym, jak zostało to przez Autora opisane w utworze.
Mając na uwadze to, że powieść jest fikcją literacką, gratuluję Twórcy tak wyczulonego zmysłu obserwacyjnego, wrażliwości i uważności.

Książkę kupiłam latem, zaintrygowana tytułem i pewną tajemnicą, kryjącą się w moim odczuciu za okładką. Potem jednak stosunkowo długo zwlekałam z przeczytaniem "Kryzysu", chcąc się w pewnym stopniu przygotować do lektury. W połowie października, korzystając z dłuższego weekendu, postanowiłam jednak dokonać zmiany i sięgnąć po książkę. Nawet przy świadomości, że w...