Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po serii książek opowiadających o okrucieństwie wojennych ludzi i kilku morderczych kryminałach, treść tej opowieści stanowi doskonałą odtrutkę. Skutecznie poprawia nastrój ta bezpretensjonalnie prowincjonalna rzeczywistość w której wypuszczenie z zagrody byka należącego do konkurenta, jest sposobem na polityczne zwycięstwo. Tylko słodyczy odrobię za dużo, tak mi się przynajmniej wydaje. Może dlatego że ja nie słodzę kawy.

Po serii książek opowiadających o okrucieństwie wojennych ludzi i kilku morderczych kryminałach, treść tej opowieści stanowi doskonałą odtrutkę. Skutecznie poprawia nastrój ta bezpretensjonalnie prowincjonalna rzeczywistość w której wypuszczenie z zagrody byka należącego do konkurenta, jest sposobem na polityczne zwycięstwo. Tylko słodyczy odrobię za dużo, tak mi się...

Pocztówka z Australii i tylko tyle.

Pocztówka z Australii i tylko tyle.

Bardzo lubię książki z których mogę dowiedzieć się czegoś nowego i nieważne że większość informacji szybko uleci. Zapamiętam jednak kim był Sieroszewski którego książka już czeka na półce, zapamiętam zimno, opisane tak że kiedy czytałem o nim w styczniowy dzień musiałem rozpiąć kurtkę bo przecież było tylko minus dwanaście i założę się, gdybym czytał ją latem oszroniałyby mi wąsy.

Bardzo lubię książki z których mogę dowiedzieć się czegoś nowego i nieważne że większość informacji szybko uleci. Zapamiętam jednak kim był Sieroszewski którego książka już czeka na półce, zapamiętam zimno, opisane tak że kiedy czytałem o nim w styczniowy dzień musiałem rozpiąć kurtkę bo przecież było tylko minus dwanaście i założę się, gdybym czytał ją latem oszroniałyby...

To najlepsza powieść pana Sergiusza, chyba dlatego że najbardziej osobista, a może dlatego że po drodze mi z poglądami bohatera.
Niezwykle sugestywny obraz międzywojennego społeczeństa i zaskakujaco bezpruderyjny opis zycia erotycznego.
Ciekawe czy Sergiusz Piasecki znał wiersz Tuwima pt. ""Do prostego człowieka"" bo stworzył bohatera któremu z pewnością byłby bliski.

"Gdy znów do murów klajstrem świeżym
Przylepiać zaczną obwieszczenia,
Gdy "do ludności", "do żołnierzy"
Na alarm czarny druk uderzy
I byle drab, i byle szczeniak
W odwieczne kłamstwo ich uwierzy,
Że trzeba iść i z armat walić,
Mordować, grabić, truć i palić;
Gdy zaczną na tysięczną modłę
Ojczyznę szarpać deklinacją
I łudzić kolorowym godłem,
I judzić "historyczną racją",
O piędzi, chwale i rubieży,
O ojcach, dziadach i sztandarach,
O bohaterach i ofiarach;
Gdy wyjdzie biskup, pastor, rabin
Pobłogosławić twój karabin,
Bo mu sam Pan Bóg szepnął z nieba,
Że za ojczyznę - bić się trzeba;
Kiedy rozścierwi się, rozchami
Wrzask liter pierwszych stron dzienników,
A stado dzikich bab - kwiatami
Obrzucać zacznie "żołnierzyków". -
- O, przyjacielu nieuczony,
Mój bliźni z tej czy innej ziemi!
Wiedz, że na trwogę biją w dzwony
Króle z panami brzuchatemi;
Wiedz, że to bujda, granda zwykła,
Gdy ci wołają: "Broń na ramię!",
Że im gdzieś nafta z ziemi sikła
I obrodziła dolarami;
Że coś im w bankach nie sztymuje,
Że gdzieś zwęszyli kasy pełne
Lub upatrzyły tłuste szuje
Cło jakieś grubsze na bawełnę.
Rżnij karabinem w bruk ulicy!
Twoja jest krew, a ich jest nafta!
I od stolicy do stolicy
Zawołaj broniąc swej krwawicy:
"Bujać - to my, panowie szlachta!""

To najlepsza powieść pana Sergiusza, chyba dlatego że najbardziej osobista, a może dlatego że po drodze mi z poglądami bohatera.
Niezwykle sugestywny obraz międzywojennego społeczeństa i zaskakujaco bezpruderyjny opis zycia erotycznego.
Ciekawe czy Sergiusz Piasecki znał wiersz Tuwima pt. ""Do prostego człowieka"" bo stworzył bohatera któremu z pewnością byłby bliski.

"Gdy...

Kilka bardzo trafnych obserwacji i cech naszych narodowych z istnienia których może i zdawałem sobie sprawę, ale traktowałem jako coś normalnego, a nie dziwo jakieś na europejską skale. Całość podana przez autentycznego sympatyka Polaków. Niemiec da się lubić.

Kilka bardzo trafnych obserwacji i cech naszych narodowych z istnienia których może i zdawałem sobie sprawę, ale traktowałem jako coś normalnego, a nie dziwo jakieś na europejską skale. Całość podana przez autentycznego sympatyka Polaków. Niemiec da się lubić.

Pan Ćwirlej w dobrej formie. Ciekawa intryga rozgrywająca się w ponurych latach osiemdziesiątych.Historia opowiedziana została lekko łatwo i przyjemnie, choć wolałbym poczuc trochę atmosfery z "Domu złego" Smarzowskiego. Postać Teofila Olkiewicza to Zagłoba czasów komuny.Odrobinę razi mnie wódka w roli głównej, choć zdaję sobie sprawę że wtedy nie wylewaliśmy za kołnierz. Tu każda strona śmierdzi wódą. Czytałeś? Nie jedź!

Pan Ćwirlej w dobrej formie. Ciekawa intryga rozgrywająca się w ponurych latach osiemdziesiątych.Historia opowiedziana została lekko łatwo i przyjemnie, choć wolałbym poczuc trochę atmosfery z "Domu złego" Smarzowskiego. Postać Teofila Olkiewicza to Zagłoba czasów komuny.Odrobinę razi mnie wódka w roli głównej, choć zdaję sobie sprawę że wtedy nie wylewaliśmy za kołnierz....

Książka którą należy przeczytać, aby uzmysłowic sobie że Iran to nie władza w Teheranie, oś zła, bomba atomowa i terroryzm co wmawiają nam newsy w mediach, ale społeczeństwo o kulturze sięgającej czasów kiedy myśmy się jeszcze do drzew modlili.
Polacy to gościnny naród, jestem Polakiem ale moja gościnność to kiepski żart wobec jakości tej cechy wsród mieszkańców Iranu.

Książka którą należy przeczytać, aby uzmysłowic sobie że Iran to nie władza w Teheranie, oś zła, bomba atomowa i terroryzm co wmawiają nam newsy w mediach, ale społeczeństwo o kulturze sięgającej czasów kiedy myśmy się jeszcze do drzew modlili.
Polacy to gościnny naród, jestem Polakiem ale moja gościnność to kiepski żart wobec jakości tej cechy wsród mieszkańców Iranu.

Ogromnny plus za szczerość i brak poprawności polityczej.

Ogromnny plus za szczerość i brak poprawności polityczej.

Bardzo ciekawa

Bardzo ciekawa

Dobra sensacja

Dobra sensacja