Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czemu ja to sobie robię? To jakaś forma czytelniczego masochizmu, poprzednie książki Mastertona były boleśnie słabe, niektórych nie doczytałam, a ja uparcie sięgam po następną. Bo reklamy, bo recenzje, fajna okładka, bo 'mistrz horroru '.
Na początku pobrzmiewały mi tu echa dawnych powieści Mastertona, 'Manitou' - może dlatego że część powieści dzieje się w funkcjonującym szpitalu. Sam główny pomysł też był ciekawy.
A potem to już jak zwykle u 'mistrza' : za dużo, za bardzo, do granic absurdu i z bardzo słabym zakończeniem. Haaaaalo, może już emerytura?

Czemu ja to sobie robię? To jakaś forma czytelniczego masochizmu, poprzednie książki Mastertona były boleśnie słabe, niektórych nie doczytałam, a ja uparcie sięgam po następną. Bo reklamy, bo recenzje, fajna okładka, bo 'mistrz horroru '.
Na początku pobrzmiewały mi tu echa dawnych powieści Mastertona, 'Manitou' - może dlatego że część powieści dzieje się w funkcjonującym...

Historie pięknie się tu przeplatają, przenikają. Jak duchy z książki które mogłyby chodzić między nami, prawie niezauważone, a oddziałujace.

Historie pięknie się tu przeplatają, przenikają. Jak duchy z książki które mogłyby chodzić między nami, prawie niezauważone, a oddziałujace.

Nie miałam dużych oczekiwań, a i tak jestem rozczarowana. :)
Skoro autorka nie zdecydowała się przybliżyć ani opisać dokładniej bohaterów/miasta/świata czegokolwiek, to lepiej by było gdyby Wypieki Defensywne były dłuższym opowiadaniem, a nie pełnowymiarowa książka. Fabuła spokojnie zmieściłaby się na 100 stronach.
Na początku bawiłam się nieźle, później już książka bardziej męczyła, papierowe postacie i papierowe miasto w papierowym świecie było mi całkiem obojętne, jak i sam finał historii.

Nie miałam dużych oczekiwań, a i tak jestem rozczarowana. :)
Skoro autorka nie zdecydowała się przybliżyć ani opisać dokładniej bohaterów/miasta/świata czegokolwiek, to lepiej by było gdyby Wypieki Defensywne były dłuższym opowiadaniem, a nie pełnowymiarowa książka. Fabuła spokojnie zmieściłaby się na 100 stronach.
Na początku bawiłam się nieźle, później już książka...

Biadolenie.
Mam wystarczająco dużo swojej wściekłości, jak każdy. Nie muszę pisać o tym książki, ani czytać o tym książki. Każdy ma swoją.

Biadolenie.
Mam wystarczająco dużo swojej wściekłości, jak każdy. Nie muszę pisać o tym książki, ani czytać o tym książki. Każdy ma swoją.

Niby blisko, a jednak tak daleko.

Niby blisko, a jednak tak daleko.

Od połowy książka jest po prostu mdła, miałkie dialogi, historia przewidywalna. Na plus sceny ukazujące działanie restauracji i te gdy cała rodzina DeSaria była razem. Dla mnie jedna z najsłabszych książek autorki.

Od połowy książka jest po prostu mdła, miałkie dialogi, historia przewidywalna. Na plus sceny ukazujące działanie restauracji i te gdy cała rodzina DeSaria była razem. Dla mnie jedna z najsłabszych książek autorki.

Książka o rzeczach w zasadzie oczywistych, choć czasami i oczywistościach trzeba sobie przypomnieć i je w głowie poukładać. W narratorze jednak ciągle bardziej czułam lekko lewicującego dziennikarza niż filozofa.

Książka o rzeczach w zasadzie oczywistych, choć czasami i oczywistościach trzeba sobie przypomnieć i je w głowie poukładać. W narratorze jednak ciągle bardziej czułam lekko lewicującego dziennikarza niż filozofa.

Książka w której wszyscy do siebie mrugają.
Najciekawsze i najlepiej napisane było posłowie.

Książka w której wszyscy do siebie mrugają.
Najciekawsze i najlepiej napisane było posłowie.