– Po swojej. Jedynej, która mnie nigdy nie zawiodła.”

Barry Walker to mieszkaniec Londynu pochodzący z Karaibów. Ma siedemdziesiąt cztery lata, jest mężem, ojcem i dziadkiem. Żona podejrzewa go o zdradę – jest przekonana, że widuje się z innymi kobietami. Barry jednak w sekrecie, od nastoletnich lat, spotyka się ze swoim przyjacielem Morrisem i zaczyna nabierać odwagi, aby zostawić żonę i poświęcić się w pełni relacji z mężczyzną. Czy nareszcie jest gotowy na tę zmianę?

Oto moje kolejne spotkanie z autorką po niesamowitej „Dziewczynie, kobiecie, innej”. Evaristo serwuje nam tutaj pełną wyrafinowanego humoru, słodko-gorzką historię o odkrywaniu siebie pomimo przeciwności losu. Przedstawia nam prozę kolorową, żywą, potoczną, a jednocześnie błyskotliwie literacką, pełną wspaniałych cytatów. Tłumaczka wiernie oddaje zamysł autorki dotyczący specyfiki języka, jakim posługują się bohaterowie.

„Mr Loverman” to wysoce samoświadoma historia, która nie stara się nam zaimponować swoją wielkością czy pompatycznością. To raczej mała, kameralna powieść, ale o wielkich dla jednostki przełomach. Bohater rzuca się w otchłań towarzyskiego wykluczenia, zderza się ze światem pełnym hipokryzji, uprzedzeń i stereotypów. To wszystko jest ceną jego szczęścia, życia w zgodzie ze sobą. Barry poznaje zupełnie nowe dla siebie perspektywy i udowadnia, że nigdy nie jest za późno na zmianę.

Przez całą historię towarzyszyły mi odczucia ciepłej rodzinnej atmosfery. Wyobrażałam sobie sytuację, w której dziadek opowiada ją dzieciom lub wnukom. Przez to ciepło i niespieszność podążanie za bohaterami dawało mi poczucie śledzenia autentycznej biografii.

Mam wrażenie, że starsze osoby przynależące do społeczności LGBT+ nie są zbyt często reprezentowane w literaturze. Jeśli to już się zdarza, to często są postaciami pobocznymi. Poznanie tej perspektywy było cennym i wzbogacającym doświadczeniem.

Moim jedynym problemem z tą historią jest fakt, iż nie wiem, na ile przetrwa ona próbę czasu i czy będę ją jakoś szczególnie wspominać. Idealnie wpasowała się w „ten moment” i czerpałam ogromną przyjemność z lektury. Czas jednak pokaże, czy zostanie ona ze mną na dłużej.

Dominika Wojtera