I tak właśnie jest. „Moja żona nie tańczy” zdecydowanie trafi do mojej personalnej topki najlepszych zbiorów opowiadań, jakie dane mi było przeczytać. Bo o ile często mam wiele do zarzucenia krótkim formom, tak tu nie dam rady przyczepić się do niczego. Po prostu melancholijna proza Ditlevsen uśpiła moją wewnętrzną literacką zrzędę i niesiona powoli kolejnymi zdaniami ani się spostrzegłam, a już byłam na ostatnim tekście, i dotarła do mnie ta smutna świadomość, że więcej nie będzie. Przynajmniej nie teraz.

Ditlevsen porusza w swoich tekstach przeróżne tematy, ale zawsze na pierwszym planie stoją kobiety. Stłamszone przez mężów, na siłę wepchnięte w konkretne role przez patriarchalne społeczeństwo, nijakie, bezbarwne praktycznie na pierwszy rzut oka niewidzialne. To jednostki łaknące uwagi i żebrzące o najmniejszy gram uczucia w stosunku do nich, przygniecione oczekiwaniami, jakie się na nie nakłada, i pokonane przez świat, który ich nie zauważa. To dzięki jej pióru wychodzą naprzeciw problemom i komplikacjom, łamią ustalone przez mężczyzn ramy i próbują zaistnieć we własnym życiu. Jako ktoś więcej niż tylko tło. To dzięki Ditlevsen ponownie stają za sterami własnego życia.

Zakochałam się w stylu pisania tej duńskiej autorki. W jej melancholijnych i pozbawionych nadziei zdaniach, ostrych jak brzytwa słowach i odartych z wszelkich nadziei przecinkach i kropkach. To nie jest optymistyczna lektura, po której wstaniecie następnego dnia z łóżka pełni energii. Nie, „Moja żona nie tańczy” przygniata jak ogromny kamień i pozostaje w głowie na bardzo długi czas. A chyba właśnie takie powinny być te jesienne lektury.

Kinga Kolenda