Dlaczego nie ma? Odpowiedź jest prosta: ciągły postęp ma swoją cenę. Wycinamy te biedne lasy deszczowe i liczymy na to, że nie niesie to za sobą żadnych negatywnych skutków. W końcu, co nas obchodzą jakieś dodo, kaczki labradorskie czy zebry kwaggi? Lepiej, żeby kolejny hipster dostał swoje awokado lub smartfona z pozłacanego rogu nosorożca. Trochę może i mieszam dwa tematy, ale niszczenie naturalnych siedlisk wpływa na otaczający nas świat i nie dajcie sobie wmówić, że jest inaczej. Nawet jak dostaniecie list prosto od nijakiego Donalda T. z Ameryki.

Dlatego lektura „Dalszych przygód młodego podróżnika” jest tak przyjemna i smutna jednocześnie. Attenborough zabiera nas na Madagaskar, północne terytoria Australii, Papuę Nową Gwineę, a także Nowe Hybrydy i archipelag Fidżi. Z jednej strony otrzymujemy sporą dawkę historii o miejscach, które kompletnie zmieniły swój stan, a z drugiej autor z reporterską dokładnością opisuje nam swe przeżycia z podróży po najodleglejszych krainach oraz obserwacje przedziwnych rytuałów i tradycji. Na mnie jednak największe wrażenie wywarł opis kultu Cargo. Chętnie bym wam napisał, na czym on polega (a może już to wiecie), ale lepiej dla was, jeżeli sięgniecie po „Dalsze przygody…” i sami się przekonacie.

Jednakże opis kultu Cargo, to nie jedyne, co ta książka ma do zaoferowania. Attenborough miał zaszczyt brać udział w rytualne picia kavy, obserwował budowę wież dla lądowych nurków z Pentecost oraz uroczystość sing-sing w dolinie Wahgi, a także śledził sifaki skaczące pomiędzy pniami didier i badał legendy o psiogłowym człowieku, o którym pisał sam Marco Polo. Jak widać, atrakcji w „Dalszych podróżach młodego podróżnika” nie brakuje.

Początek może Was trochę zrazić, ale nie dajcie się i wytrzymajcie kilka mało ciekawych opisów spacerów po lasach tropikalnych celem znalezienia jakiegoś ptaszka (wybaczcie ignorancję). Potem jest dużo lepiej i ciekawiej. Pewnie dlatego, że autor więcej miejsca poświęca ludziom i miejscom, a mniej przyrodzie. W iście gawędziarskim stylu przedstawia czytelnikom swą perspektywę (białego człowieka z cywilizowanego kraju) na egzotyczne zachowania i rytuały. Dzięki temu chociaż przez chwilę możemy poczuć się uczestnikami tych przygód. Warto zaznaczyć, że postawa Attenborough jest godna podziwu. Nie tylko podchodzi do wszystkiego, co doświadcza z dużym szacunkiem, ale i specyficznym poczuciem humoru, które sprawia, że jeszcze bardziej docenimy jego zmysł obserwacyjny.

Świata opisywanego przez Attenborough już nie ma. Mamy więc do czynienia z reportażem o charakterze historycznym. Tym większa jego wartość, że dzięki temu mamy uchylone drzwi do czasów, które już nie wrócą. I zobaczyć, jak jeszcze w latach 50. i 60. ubiegłego wieku wyglądały coraz rzadziej spotykane miejsca i ceremonie. Tak więc udajcie się w podróż w czasie z najlepszym możliwym przewodnikiem – Davidem Frederickiem Attenborough.

Michał Wnuk