„Ostatni cud” to pierwsza powieść Marzeny Orczyk-Wiczkowskiej, poetki, autorki opowiadań i psychologa. Dzięki doświadczeniu zawodowemu autorka doskonale kreśli sylwetki bohaterów: małżeństwa z długoletnim stażem, pozbawionego skrupułów dziennikarza i zupełnie do niego niepasującej dziewczyny, młodego wikarego i lokalnego różdżkarza. Żadna postać nie wyłania się z próżni, stopniowo poznajemy ich historię, dzięki czemu możemy lepiej zrozumieć ich postawy i decyzje. Zanim autorka zacznie snuć opowieść o chłopcu obdarzonym nadprzyrodzonymi zdolnościami, poświęca wiele stron na przedstawienie głównych bohaterów, a robi to tak zręcznie, że ich historie wychodzą na pierwszy plan. W tej książce najbardziej poruszające nie są wcale sensacyjne wydarzenia, ale małe cuda codzienności.

Z początku nie wydaje się, aby bohaterów powieści mogło coś połączyć. Każdy z nich wiedzie własne życie, zmagając się z najróżniejszymi problemami. Poznajemy ich losy na tle najnowszej historii, poczynając od II wojny światowej, ze szczególnym naciskiem na lata 80. i 90. Autorka wspomina wydarzenia związane z okolicą Dąbrowy Górniczej, ale też pierwszy w Polsce McDonald’s i pierwszy odcinak „Mody na sukces”, pierwsze kroki Polsatu i Wirtualnej Polski.

Porusza kwestię trudnych relacji rodzinnych, nieudanych związków, choroby dwubiegunowej, niepełnosprawności, alkoholizmu i przemocy domowej. W ciekawy sposób łączy elementy realizmu magicznego z katolicyzmem, buddyzmem, wahadełkami i znaczeniem snów. Wszystko to bardzo urozmaica powieść i nadaje jej wyjątkowy, wielowymiarowy charakter. Jednak od początku do końca najważniejsi pozostają tu ludzie.

Można czekać na cud, ale nie zawsze jest on tym, czego się spodziewamy. To bohaterowie, a nie los, fatum czy przeznaczenie, kierują swoim życiem. I to chyba jest największy cud.

Agnieszka Kruk