Lilith, którą mogliśmy już nieco poznać w „Jego babeczce”, jest prawdziwą zwolenniczką karmy. Nie jest psychopatką. Wcale a wcale! Lubi ludzi, naprawdę! Tylko w dość dziwnych sytuacjach… Na przykład gdy przytrafia im się coś złego. Nawet drobne złośliwości losu poprawiają jej humor. Szczególnie jeśli dotyczą osoby, która zaszła jej za skórę. A Pan Idealny zaszedł, i to bardzo.

Jego błędem było to, że nie zrobił nic. Dokładnie tak. Brak reakcji czasem jest gorszy niż nieodpowiednia reakcja. Szczególnie wtedy, gdy Lilith postanawia być miła dla nowego sąsiada, a ten śmiał nie odpowiedzieć na jej powitanie. Na szczęście karma lubi Lilith tak samo mocno, jak ona ją. I tak oto pewnego pięknego dnia listonoszce pomyliły się przesyłki, teraz Lilith zna jego brudny sekret. Pytanie: co z nim zrobi?

Jak na kogoś, kto nie lubi ludzi, Lilith bardzo dokładnie analizuje rysy twarzy swojego sąsiada. Jego mimikę i gesty. I mięśnie. Przede wszystkim mięśnie. Jednak oprócz zachwytu, który coraz ciężej jej ukryć, jej głowę wypełniają pytania. W końcu coś musi być z nim nie tak. Przecież ludzie nie są aż tak idealni!

Każdy czasem twierdzi, że jego rodzeństwo jest stuknięte. Ale siostra Liama faktycznie ma coś z głową… Przyrodnia siostra, sprecyzujmy. Jest opętana zawiścią, zazdrością i być może czymś jeszcze. Za swój główny cel postawiła sobie uprzykrzanie życia Liamowi i zniszczenie jego reputacji. Dlatego właśnie nasz bohater, który na co dzień jest totalnym pracoholikiem, wybrał się na przymusowe wolne i zaszył w wynajmowanym mieszkaniu.

Ten urlop naprawdę zapowiadał się dobrze, ale niepokoić zaczęło go zachowanie ekscentrycznej sąsiadki, która przy każdym spotkaniu gromiła go wzrokiem. A potem przez przypadek otrzymała jego niezwykle ważną przesyłkę. Pełen obaw, czy Lilith nie szpieguje go na zlecenie Celii, Liam postanawia poskromić tę piękną złośnicę, a to prowadzi do naprawdę wielu ciekawych sytuacji…

W tej części niepokorna Lilith wreszcie pokazuje swoje ludzkie oblicze. Nie wiem jak wy, ale ja nie mogłam się wręcz doczekać jej historii. To ten typ postaci, który albo się lubi, albo nie – nie ma nic pomiędzy. Lilith stanowi „osobliwą mieszankę małej dziewczynki z komandosem” (str. 218).

Jest sarkastyczna i szczera aż do bólu, ale również niesamowicie samotna, choć prędzej komuś przyłoży, niż się do tego przyzna. Ma problemy z własnym poczuciem wartości i jeśli tylko ktoś jest dla niej zbyt miły, od razu wietrzy podstęp. Dawno temu nałożyła maskę i teraz nie wie, czy nie stała się ona jej integralną częścią. A wszystko przez rodziców, którzy aż nazbyt dokładnie wymyślili, jaka ma być jej przyszłość.

Ale Lilith nie ma zamiaru wpasowywać się w ich ramy. Ma własny plan, który potajemnie wprowadza w życie. Nie zamierza być „księżniczką”, do wszystkiego pragnie dojść sama, a już na pewno nie szuka bogatego męża. Los bywa jednak przewrotny.

Lilith i Liam stanowią dość specyficzną, ale całkiem zgraną parę. A to bardzo ważne przy planowaniu odwetu. Ktoś, kto zaszedł za skórę naszej mrocznej duszyczce, nie może przecież spać spokojnie.

„Jego przesyłka” wnosi powiew świeżości do serii – pojawiają się nowi bohaterowie, a także spora dawka ciętych ripost i czarnego humoru. Przygotujcie się na słowne potyczki rodem z gimnazjum, kocie metafory i nieoczekiwany trzeci punkt widzenia, który stanowi chyba najlepszy rozdział w dziejach! Naprawdę uśmiałam się do łez!

Mimo dość przewidywalnej fabuły książkę Penelope Bloom czyta się bardzo szybko i przyjemnie. Trochę się pośmiejecie, trochę powytrzeszczacie ze zdziwienia oczy, ale na pewno spędzicie miło czas z tą lekturą. Jak poprzednie części rozbawi was i rozluźni, ale nie wymagajcie od niej zbyt wiele – to tylko kolejna komedia romantyczna z tematycznym podtekstem.

Katarzyna Kłosowska