Jest to krytyka dyskursu psychologicznego (kultury terapeutycznej),przede wszystkim w nurcie humanistycznym (Maslow, Rogers, May, Fromm),jako nadmiernie skupiającym się na ja. Teoretycznie mogłoby być to ciekawe, ale niestety nie jest - jest napisana dość nudno, argumenty nie rzucają na kolana. Nie wyciągnąłem z tego zatem zbyt wiele, poza kilkoma interesującymi fragmentami: o wyzwolonym seksie jako metodzie samorealizacji, która jednak prowadzi do rozpadu związków (s. 45-47),o depresji jako skutku porażki w dążeniu do samorealizacji (s. 155),o starości jako ostatecznej porażce ideologii ciągłego optymistycznego wzrostu (s. 165),o hedonistycznym konsumeryzmie jako istocie życia skupiającego się na "ja" (s. 187-189).

Jest to krytyka dyskursu psychologicznego (kultury terapeutycznej),przede wszystkim w nurcie humanistycznym (Maslow, Rogers, May, Fromm),jako nadmiernie skupiającym się na ja. Teoretycznie mogłoby być to ciekawe, ale niestety nie jest - jest napisana dość nudno, argumenty nie rzucają na kolana. Nie wyciągnąłem z tego zatem zbyt wiele, poza kilkoma interesującymi...

Psychologia jako religia

Ocena: 8/10

Przedstawione w książce treści są bardzo wartościowe. Jej treść skupia się głównie na krytyce psychologii, skoncentrowanej na samouwielbieniu, którą nazwał „selfizmem”. Autor przedstawia tam wiele bardzo sensownych argumentów na poparcie swojego negatywnego stanowiska wobec selfizmu. Ponadto autor zamieścił tam wiele udokumentowanych badań, które dla selfizmu okazują się gwoździem do trumny.

Trzeba zaznaczyć, że autor krytykuje selfizm z perspektywy chrześcijaństwa i ta rzecz może zniechęcić wielu ludzi do dalszej lektury, ale odradzam porzucenie jej, bo czytelnik dużo straci, w tym możliwie dużo zdrowia. Pomimo tej stronniczości autor przedstawia rzeczywiste konsekwencje wielu niebezpiecznych założeń takich psychologów jak Jung, Maslow, Fromm, które z pozoru prezentują się niewinnie, ale po głębszej analizie dostrzega się ich czarną stronę: egoizm, skoncentrowanie na sobie, niesłuszne obwinianie innych, promocja życia opartego na konsumpcji, wiele kłamstw; w tym te dotyczące depresji i wysokiego poczucia wartości oraz wiele innych.

Tytuł ten jest (patrząc na treści i język) jest przeznaczony dla psychologów i dla osób zainteresowanych nią, ale mimo tego (uwzględniając spory wysiłek) przeciętny czytelnik powinien się tam odnaleźć – są tam też łatwe to zrozumienia fragmenty. Każdy powinien zaznajomić się z tą książką, ponieważ otwiera ona oczy na ukryte w (części) psychologii niszczące treści, pomaga je uniknąć i skierować ku właściwym.

Psychologia jako religia

Ocena: 8/10

Przedstawione w książce treści są bardzo wartościowe. Jej treść skupia się głównie na krytyce psychologii, skoncentrowanej na samouwielbieniu, którą nazwał „selfizmem”. Autor przedstawia tam wiele bardzo sensownych argumentów na poparcie swojego negatywnego stanowiska wobec selfizmu. Ponadto autor zamieścił tam wiele udokumentowanych...