Inna odsłona opowieści o Wojnie Trojańskiej... bardzo holistyczne przedstawienie losów bohaterów Wojny często od ich dzieciństwa po zakończenie Wojny (z małym posłowiem o dalszym ich "życiu") - zazwyczaj z perspektywy ich własnych odczuć - super pomysł! Troszkę mniej wciągająca akcja w porównaniu z trylogią Davida Gemmella, ale wielki plus za kompleksowość! Słucha się z przyjemnością ;)

Inna odsłona opowieści o Wojnie Trojańskiej... bardzo holistyczne przedstawienie losów bohaterów Wojny często od ich dzieciństwa po zakończenie Wojny (z małym posłowiem o dalszym ich "życiu") - zazwyczaj z perspektywy ich własnych odczuć - super pomysł! Troszkę mniej wciągająca akcja w porównaniu z trylogią Davida Gemmella, ale wielki plus za kompleksowość! Słucha się z...

Zdawać by się mogło, że o wojnie trojańskiej nie można opowiedzieć lepiej, niż zrobili to Homer i inni antyczni poeci, ci, którzy byli jednak o dobre dwa tysiące lat bliżej omawianych wydarzeń, niż współcześni twórcy. Jednak lektura "Pieśni o Troi" świadczy o czymś innym. To nie jest zwykła wariacja na temat, czy zwykłe przełożenie dzieła Homera na język współczesnej powieści. Autorka stworzyła barwną, piękną opowieść, która nie jest tylko powtórzeniem literatury starożytnej. Zebrała ona sporą wiedzę z dzieł poświęconych wojnie trojańskiej, ale również - zagadnień związanych z mitologią oraz obyczajowością starożytnej Grecji. Całościowo dało to naprawdę interesującą opowieść, holistyczne dzieje wojny trojańskiej - od jej genezy począwszy, na upadku królestwa Priama skończywszy.

Co nadaje tej książce wyrazu, to fakt, że autorka wiele tradycyjnych elementów historii zmagań o piękną Helenę, zinterpretowała po swojemu - odważnie odrzucając znaczenie bogów i ich udział w zmiennych kolejach bitewnych zmagań (treść jest bardzo racjonalna, przez co cała historia nabiera jeszcze większej autentyczności i powagi),kreśląc dość wyraźne, a przecież odmienne od homeryckiego przekazu postacie głównych bohaterów (Helena przedstawiona jako zapatrzona w siebie kokietka, Eneasz - jako pozbawiony honoru bawidamek i narcyz, Parys - jako tchórzliwy fircyk itp.),no i przede wszystkim: czyniąc Odyseusza głównym intrygantem, mózgiem, odpowiedzialnym za wybuch i koleje wojny trojańskiej. Mając w pamięci homerycki oryginał, można w niektórych momentach lektury sarkać, że coś jest naciągane, że autorka trochę za mocno się rozpędziła, ale nie zmienia to faktu, że całość czyta się naprawdę dobrze. A opowieść niesamowicie wciąga - mimo że przecież wiadomo, jaki cała historia będzie miała finał.

Jak dla mnie: bomba. Świetne uzupełnienie epopei Homera, szczególnie dla tych, którzy przez oryginał nie mogli przebrnąć.

Zdawać by się mogło, że o wojnie trojańskiej nie można opowiedzieć lepiej, niż zrobili to Homer i inni antyczni poeci, ci, którzy byli jednak o dobre dwa tysiące lat bliżej omawianych wydarzeń, niż współcześni twórcy. Jednak lektura "Pieśni o Troi" świadczy o czymś innym. To nie jest zwykła wariacja na temat, czy zwykłe przełożenie dzieła Homera na język współczesnej...

Przeczytałam ją dwa razy pod rząd dawno temu a wciąż pamiętam jak dobrze mi się ją czytało. Autorka opisywała jedną z największych, historycznych bitew znaną z homeryckich eposów. W dodatku zbogaciła tą jakże legendarną opowieść o ciekawą narrację, możemy rozpatrywać jak przebiegała wojna patrząc oczami Parysa, Heleny, Odyseusza czy Agamemnona. Tego brakowało nawet Homerowi!!

Przeczytałam ją dwa razy pod rząd dawno temu a wciąż pamiętam jak dobrze mi się ją czytało. Autorka opisywała jedną z największych, historycznych bitew znaną z homeryckich eposów. W dodatku zbogaciła tą jakże legendarną opowieść o ciekawą narrację, możemy rozpatrywać jak przebiegała wojna patrząc oczami Parysa, Heleny, Odyseusza czy Agamemnona. Tego brakowało nawet Homerowi!!

Colleen McCullough Australijka, autorka wielu niezwykle popularnych książek, między innymi "Ptaków ciernistych krzewów", "Czasu miłości" czy "Pierwszego w Rzymie", postanowiła zmierzyć się z mitem wojny trojańskiej. Temat ten to dla autora wielkie wyzwanie, ale i niebezpieczna pułapka. Jak mierzyć się z piórem nieśmiertelnego Homera? Jak nie dać się zwieść na manowce tanich trików: nie raz już próbowano opowiedzieć tę historię na nowo, uwspółcześnić lub urealnić. Takie próby oddziela od śmieszności i kiczu bardzo cienka linia. Na szczęście pisarce udało się uniknąć wszelkich pułapek. Nie poprawia mitu, nie polemizuje z nim, choć od czasu do dodaje to, co w oryginalnej opowieści ukryte jest między wierszami.
Książka, niczym wielobarwna mozaika składa się z drobnych fragmentów: opowieści snutych na przemian przez kilka osób: Priama, Peleusa, Parysa, Helenę, Hektora, Achillesa, Agamemnona, Odyseusza, a także mniej znane, acz równie ważne postaci: Chirona, Eneasza czy Bryzejdę. Zabieg ten sprawia, że poznajemy nie tylko przebieg wydarzeń, ale i targające bohaterami emocje: dążenie do władzy, pragnienie chwały, miłość, chciwość, nienawiść, egoizm, dumę i strach. A wszystko to obserwują bezlitośni bogowie zabawiający się ludźmi niczym pionkami na szachownicy.
McCullough traktuje wszystkie postacie jednakowo, nie osądza ich, a jedynie pokazuje motywacje. I choć nie stawia pytań, nasuwają się one same: po czyjej stronie leży racja? gdzie są granice ludzkiego obłędu? co jest następstwem naszych decyzji, a co wynikiem bezlitosnego fatum? gdzie leży prawda?
Wielką zaletą książki jest też odpowiednie rozłożenie akcentów - mamy tu wszystko lecz niczego w nadmiarze: jest wielka polityka, są krwawe bitwy i pojedynki, jest romans (choć tego jest, o dziwo, najmniej). Dzięki temu "Pieśń o Troi" jest pozycją uniwersalną, skierowaną do szerokiego kręgu czytelników. Wręcz nie mogę powstrzymać się od jakże wyświechtanego frazesu "każdy znajdzie tu coś dla siebie".
Nie byłabym jednak sobą, gdym trochę nie ponarzekała. Jest w książce element zabawny (lub wręcz żenujący). Otóż autorka, nie wierząc chyba w erudycję czytelnika, umieściła na końcu książki rozdział "Dalsze losy niektórych bohaterów". Na dwóch (sic!) stronach poznajemy dalsze dzieje blisko dwudziestu najważniejszych bohaterów. Doprawdy nie mogłam powstrzymać złośliwego chichotu widząc całą "Odyseję" czy "Oresteję" streszczoną w jednym, dość krótkim, akapicie.

Opinia pochodzi z blogu: http://polekturze.blogspot.com/

Colleen McCullough Australijka, autorka wielu niezwykle popularnych książek, między innymi "Ptaków ciernistych krzewów", "Czasu miłości" czy "Pierwszego w Rzymie", postanowiła zmierzyć się z mitem wojny trojańskiej. Temat ten to dla autora wielkie wyzwanie, ale i niebezpieczna pułapka. Jak mierzyć się z piórem nieśmiertelnego Homera? Jak nie dać się zwieść na manowce tanich...

Przeczytana po raz kolejny, po raz kolejny zachwyciła.
McCullough w sposób mistrzowski rozprawia się z mitem "twarzy, co tysiąc okrętów wyprawiła w morze", sprowadzając go do ziemskich realiów. Polecam.

Przeczytana po raz kolejny, po raz kolejny zachwyciła.
McCullough w sposób mistrzowski rozprawia się z mitem "twarzy, co tysiąc okrętów wyprawiła w morze", sprowadzając go do ziemskich realiów. Polecam.

Wojna trojańska pokazana oczyma jej bohaterów, zwłaszcza pięknej Heleny.
Czyta się jednym tchem, chociaż wiadomo, jak skończą się losy postaci.
Jedna z najlepszych powieści autorki!

Wojna trojańska pokazana oczyma jej bohaterów, zwłaszcza pięknej Heleny.
Czyta się jednym tchem, chociaż wiadomo, jak skończą się losy postaci.
Jedna z najlepszych powieści autorki!