Przeczytane bez większego zachwytu. Koncepcja i język jak zawsze solidne u Strugackich, dość nietypowa na ówczesne czasy forma epistolarna, kilka interesujących motywów i zagadnień - ale sprawia wrażenie niedorobionej.

Przeczytane bez większego zachwytu. Koncepcja i język jak zawsze solidne u Strugackich, dość nietypowa na ówczesne czasy forma epistolarna, kilka interesujących motywów i zagadnień - ale sprawia wrażenie niedorobionej.

Traktowanie tego jako powiązania z "Wywróconym światem", a przede wszystkim z "Żukiem w mrowisku" sprawia, że wyjaśnienie tajemnicy Wędrowców nie trzyma się kupy. Lepiej "Fale tłumią wiatr" odbierać jako samodzielną całość, wtedy opowieść ma sens w obrębie samej siebie.
Zaczynam "czuć" pióro Strugackich, naprawdę niezła, klasyczna s-f służy im jako pretekst do poruszania ważkich tematów, tutaj jest predykcja posthumanistycznego rozwoju ludzkości. Biorąc pod uwagę, że dzieło powstawało w okresie pieriestrojki - wybitne fantazjowanie.
Żywy świat przedstawiony, fabularnie opowieść przybiera postać sprawozdania, kroniki wydarzeń zmierzających do Wielkiego Objawienia, czyli tajemnicy wrażych Wędrowców. Niby banał, ale pod tą maską kryje się inteligentna fantastyka. Czytało się dobrze.

Traktowanie tego jako powiązania z "Wywróconym światem", a przede wszystkim z "Żukiem w mrowisku" sprawia, że wyjaśnienie tajemnicy Wędrowców nie trzyma się kupy. Lepiej "Fale tłumią wiatr" odbierać jako samodzielną całość, wtedy opowieść ma sens w obrębie samej siebie.
Zaczynam "czuć" pióro Strugackich, naprawdę niezła, klasyczna s-f służy im jako pretekst do poruszania...

O jak dobrze się to czyta. Strugaccy naprawdę potrafią i skonstruować ciekawie (pseudo urzędowe raporty że śledztwa) i świat fantastyczny przedstawić jak żywy: lekko totalitarny, z sowieckimi realiami (te dacze!). Brakowało mi tylko tym razem atmosfery obcości w obliczu Nieznanego. No i nie było Głowanów (prawie),uwielbiam je. Ale i tak to dobra klasyczna krótka powieść SF.

O jak dobrze się to czyta. Strugaccy naprawdę potrafią i skonstruować ciekawie (pseudo urzędowe raporty że śledztwa) i świat fantastyczny przedstawić jak żywy: lekko totalitarny, z sowieckimi realiami (te dacze!). Brakowało mi tylko tym razem atmosfery obcości w obliczu Nieznanego. No i nie było Głowanów (prawie),uwielbiam je. Ale i tak to dobra klasyczna krótka powieść SF.

"Fale tłumią wiatr" to dość krótka ale intensywna historia o obcych wśród nas. Została napisana w formie pamiętnika Maksyma Kammerera który opisuje pierwsze pozaziemskie spotkanie z tajemniczą rasą wędrowców, późniejsze próby ich ingerencji w życie na ziemi a ostatecznie wykrycie wielkiego spisku którzy rzekomo ma nam zagrażać.

Jak wspomniałem powyższa książka została napisana w formie pamiętnika z uwzględnieniem listów i raportów. Z jednej strony jest to zabieg który faktycznie daje radę i czyni książkę bardziej wciągającą, z drugiej zaś techniczne opisy i naukowa mowa może znacznie wyhamować lekturę i momentami zanudzić jak było w moim przypadku.

Fabularnie nie mam zastrzeżeń. Intryga pierwsza klasa a autorzy wodzą czytelnika do końca za nos sprawiając że zakończenie jest jeszcze lepsze. Ot, po prostu klasyka sci-fi którą warto znać.

"Fale tłumią wiatr" to dość krótka ale intensywna historia o obcych wśród nas. Została napisana w formie pamiętnika Maksyma Kammerera który opisuje pierwsze pozaziemskie spotkanie z tajemniczą rasą wędrowców, późniejsze próby ich ingerencji w życie na ziemi a ostatecznie wykrycie wielkiego spisku którzy rzekomo ma nam zagrażać.

Jak wspomniałem powyższa książka została...

Trzecia część cyklu z Maksymem Kammererem i w moim odczucia chyba najsłabsza. „Przenicowany świat” i „Żuk w mrowisku” wywarły na mnie jednak większe wrażenie. Jakże trudno jest napisać dobrą kontynuację cyklu.
Plusy:
- pomysł na fabułę, może nie oryginalny, ale dobrze zrealizowany;
- ciekawa forma narracji, zbiór różnych dokumentów, meldunków;
- proroczy pomysł na obowiązkowe szczepienia uodparniające;
- zaskakujące pytanie, czy obcy nas już szpiegują i inwigilują, wywierają na nas presję i mają określony wpływ na nasze działania;
- czy obcy mogą być bardziej ludzcy, niż niektórzy ludzie;
- dzikie instynkty człowieka nie różnią go od zwierząt;
- postać dziadka Kammerera i jego wspomnienia;
- zaskakujące i intrygujące zakończenie.
Minusy:
- początek zbyt statyczny, męczący, prawie nic się nie dzieje;
- zbyt powierzchownie potraktowany wątek „Wędrowców”;
- fabuła szarpana, mało logicznie prowadzona, za bardzo zakręcona.
Ogółem książka dobra.

Trzecia część cyklu z Maksymem Kammererem i w moim odczucia chyba najsłabsza. „Przenicowany świat” i „Żuk w mrowisku” wywarły na mnie jednak większe wrażenie. Jakże trudno jest napisać dobrą kontynuację cyklu.
Plusy:
- pomysł na fabułę, może nie oryginalny, ale dobrze zrealizowany;
- ciekawa forma narracji, zbiór różnych dokumentów, meldunków;
- proroczy pomysł na...

Ciekawy pomysł. Pomieszanie z poplątaniem z zaskakującym zakończeniem.

Ciekawy pomysł. Pomieszanie z poplątaniem z zaskakującym zakończeniem.

Trzecia, najkrótsza część trylogii, bo licząca niewiele ponad sto trzydzieści stron, sprawia wrażenie, że autorzy lecieli niejako na oparach dwóch poprzednich części, którym jeśli w ogóle, to bardzo niewiele można było by zarzucić.Niestety nie da się tego powiedzieć w tym przypadku.Przyznam, że spodziewałem się obniżki poziomu, tak jak w większości kontynuacji jakiegoś cyklu, lecz w tym przypadku duet Strugackich, sprawił wrażenie jak by mu zabrakło pomysłu na ciąg dalszy.Fabuła ma oczywiście swoje wzloty, jest kilka ciekawych wątków jak chociażby: obowiązkowe szczepienia uodparniające społeczeństwo na większość zagrożeń chorobotwórczych i aspekty etyczne z tym związane, interesujący jest również wątek "Wędrowców" lecz w mojej ocenie, nieco za mało wykorzystany i dopracowany. W porównaniu z poprzednimi tomami, jest tych wzlotów nieco za mało, obserwujemy raczej lot ślizgowy w dół, na szczęście z miękkim lądowaniem, tzn.książka jest po prostu dobra, brzmi to nieco paradoksalnie,gdy piszę, że książka jest dobra i narzekam co nieco.W myśl biblijnej sentencji:"Od tych, którym wiele dano, wiele się będzie wymagać" i ja wymagam. Bo czego jak czego, ale wielkości i talentu Strugackim nie brakowało i szczerze powiedziawszy mogli trochę więcej wycisnąć z tej trzeciej części.O ile fabuła dość ciekawa, narracja nieco szarpana, odczuć można style dwóch osób piszących tę książkę , postacie nieco płaskie, mało wyraziste;poza jedną, a mianowicie Tojwo Głumowem, najbliższym współpracownikiem i podwładnym Maksyma Kammerera, herosa z "Przenicowanego świata", który w tej części ledwie ślizga się po stronach książki, ale akurat w tym przypadku jest to wybaczalne, gdyż mamy tu do czynienia z osobą w dość zaawansowanym wieku, której lata świetności, dawno minęły.Mam nadzieję , że sześć gwiazdek jest sprawiedliwą oceną dla tej pozycji, bo oznacza po prostu, że książka jest dobra . Aby odrobinę złagodzić krytyczny wydźwięk mojej opinii, przyznaję, że czytelnik zawsze chce: więcej, lepiej, piękniej ; nie zdając sobie sprawy, jakie to niewyobrażalnie trudne zadanie :napisać książkę i to taką, która wszystkich zachwyci.Polecam

Trzecia, najkrótsza część trylogii, bo licząca niewiele ponad sto trzydzieści stron, sprawia wrażenie, że autorzy lecieli niejako na oparach dwóch poprzednich części, którym jeśli w ogóle, to bardzo niewiele można było by zarzucić.Niestety nie da się tego powiedzieć w tym przypadku.Przyznam, że spodziewałem się obniżki poziomu, tak jak w większości kontynuacji jakiegoś...

Zaskakująco prorocza, biorąc pod uwagę ruch antyszczepionkowców, płaskoziemców i ogólne rozwarstwienie intelektualne społeczeństwa.
Ze wszystkich powieści Strugackich ta zrobiła największe wrażenie.

Zaskakująco prorocza, biorąc pod uwagę ruch antyszczepionkowców, płaskoziemców i ogólne rozwarstwienie intelektualne społeczeństwa.
Ze wszystkich powieści Strugackich ta zrobiła największe wrażenie.

Ja, na przykład, czytam Strugackich po to, żeby przypominać sobie, jak człowiek powinien odczuwać, reagować, o co się troszczyć, czemu przeciwstawiać. W tych futurystycznych wizjach zawsze obecna jest stara, dobra empatia.

Ja, na przykład, czytam Strugackich po to, żeby przypominać sobie, jak człowiek powinien odczuwać, reagować, o co się troszczyć, czemu przeciwstawiać. W tych futurystycznych wizjach zawsze obecna jest stara, dobra empatia.

Sięgnęłam po książkę, nie mając pojęcia, że to jakaś część trylogii. Wydawnictwo nigdzie o tym nie poinformowało a szkoda. Temat dość popularny, kosmici oraz ich wpływ na Ziemian. Czytana bez wielkich zachwytów, czasem męczyła. Ciekawe jedynie sceny fabularne i sprawa fukamizacji. Za dużo niepotrzebnych informacji.

Sięgnęłam po książkę, nie mając pojęcia, że to jakaś część trylogii. Wydawnictwo nigdzie o tym nie poinformowało a szkoda. Temat dość popularny, kosmici oraz ich wpływ na Ziemian. Czytana bez wielkich zachwytów, czasem męczyła. Ciekawe jedynie sceny fabularne i sprawa fukamizacji. Za dużo niepotrzebnych informacji.