Czy w ocenie można się uwolnić od skojarzeń? Chyba nie. Zawsze mimowolnie (lub celowo) porównujemy to co przeczytaliśmy teraz z tym co czytaliśmy w przeszłości. Ludzki mózg po prostu lubi porównania i powtórzenia. Dlatego "Planetę bez powrotu" porównałbym do cyklu o "Stalowym Szczurze", wyjąwszy wątek humorystyczny i prześmiewczy. Taki "Stalowy Szczur" na poważnie. I coś z filmu "Screamers" też.

Książka ma dość dobry potencjał... który rozmył się w realizacji. Akcja wciąga ale... po pierwszych stronach spodziewałem się czegoś nieco innego a zakończenie wydało mi się przyspieszone na siłę. Pomysł był świetny, ale Harrison skupił się na wątku (IMO) pobocznym, który stał się głównym. Dlatego wraz z ostatnią stroną poczułem ukłucie zawodu.

Jednak wciąż oceniam książkę na 6 bo: nie nudzi, pomysł jest ciekawy i polubiłem postać Brion'a Brandd'a.

Czy w ocenie można się uwolnić od skojarzeń? Chyba nie. Zawsze mimowolnie (lub celowo) porównujemy to co przeczytaliśmy teraz z tym co czytaliśmy w przeszłości. Ludzki mózg po prostu lubi porównania i powtórzenia. Dlatego "Planetę bez powrotu" porównałbym do cyklu o "Stalowym Szczurze", wyjąwszy wątek humorystyczny i prześmiewczy. Taki "Stalowy Szczur" na poważnie. I coś z...

Kogóż obhodzą przerażeni, znękani cywile? Wszak wojna zaspokaja ambicje sztabu dużych chłopców dowodzących na odległość i dostarcza rozrywki tłumom śledzącym jej przebieg przed telewizorami, w bezpiecznym domowym zaciszu.

Kogóż obhodzą przerażeni, znękani cywile? Wszak wojna zaspokaja ambicje sztabu dużych chłopców dowodzących na odległość i dostarcza rozrywki tłumom śledzącym jej przebieg przed telewizorami, w bezpiecznym domowym zaciszu.

Jeszcze dobrze nie wyleczyli ran po pierwszej akcji, a muszą (nie mają innego wyjścia, przecież są bohaterami) ruszać na następną. I to praktycznie z gołym rękami (nóż, nawet ceramiczny, jako broń na czołgi i samoloty odrzutowe, to właściwie nic) muszą iść na wojnę, którą prowadzą właśnie zdalnie sterowane czołgi i samoloty. Przecież trzeba pomóc w ratowaniu, zapomnianych po imperialnych wojnach, ludzkich kolonii w niezmierzonym kosmosie. Tylko skąd, na planecie, której mieszkańcy mieliby problem z wynalezieniem koła (już nic nie pisząc o posługiwaniu się nim),tak zaawansowane technicznie maszyny wojenne? Dlaczego strzelają do siebie nawzajem i do tych biednych zacofanych tubylców? Kto z kim walczy i o co?

Wstępnie i występnie na http://niepamietnikfprefecta.blogspot.com/2014/01/kulki-w-pulpie.html

Jeszcze dobrze nie wyleczyli ran po pierwszej akcji, a muszą (nie mają innego wyjścia, przecież są bohaterami) ruszać na następną. I to praktycznie z gołym rękami (nóż, nawet ceramiczny, jako broń na czołgi i samoloty odrzutowe, to właściwie nic) muszą iść na wojnę, którą prowadzą właśnie zdalnie sterowane czołgi i samoloty. Przecież trzeba pomóc w ratowaniu, zapomnianych...

Super !

Super !

Mam wrażenie, że ta druga część jest odrobinę lepsza niż pierwsza. Miło i lekko się czyta. Chyba końcówka troszeczkę rozczarowuje, spodziewałem się czegoś lepszego, ale to moje subiektywne zdanie. Polecam.

Mam wrażenie, że ta druga część jest odrobinę lepsza niż pierwsza. Miło i lekko się czyta. Chyba końcówka troszeczkę rozczarowuje, spodziewałem się czegoś lepszego, ale to moje subiektywne zdanie. Polecam.

Pulp(sience)fiction ale fajne, z przesłaniem :)

Pulp(sience)fiction ale fajne, z przesłaniem :)