Drodzy Czytelnicy,
pozwalam sobie na zamieszczenie tutaj kilku uwag na temat powieści mojego autorstwa zatytułowanej Uśmiechnij się do anioła, mających zachęcić Was do jej przeczytania.

Przyznaję – styl tekstu nie jest prosty i lektura wymaga pewnego skupienia, lecz mimo to sądzę, że jest to książka dla każdego, kto ceni sobie dobrą, lżejszą beletrystykę. A i jest to książka na różne okazje – do pociągu, na długie zimowe wieczory, do poczekalni u lekarza czy na wakacje, gdy pada deszcz. Narracja jest nieśpieszna, choć zdarzają się i szybsze akcje, opisy są oszczędne, a dialogi nie dominują, dzięki czemu nie czyta się tej powieści zbyt szybko, znajdując przy niej czas oraz przestrzeń na własne refleksje.
Powieść zaczyna się przygodą, ale nie jest to powieść przygodowa – to jest opowieść o miłości. O miłości wymarzonej, wręcz wytęsknionej, lecz przychodzącej, jak się głównej bohaterce Wendy wydaje, stanowczo nie w porę i z nieodpowiedniej strony, a co gorsza, bez zaproszenia, a nawet bez uzyskania choćby pozoru zgody. O miłości szczerej i prostej, ale też niewygodnej oraz niepraktycznej. O miłości uwierającej i nieustannie przez Wendy negowanej. O miłości bagatelizowanej i spychanej w mrok zapomnienia, która jednak wciąż o sobie przypomina oraz nieustannie domaga się uwagi. I która w istocie stoi za każdą ważną życiową decyzją bohaterki oraz wywiera niezwykły wpływ na podejmowane przez nią działania, rodząc z tychże nieprzewidywalne owoce. Nieprzewidywalne, lecz ważne nie tylko dla Wendy…
Bo taka właśnie jest miłość. Zawsze zjawia się niespodziewanie, chociaż nie zawsze nagle. Za to nigdy nie czeka na zgodę, nie poddaje się racjonalizacji czy formalizacji. I najczęściej przeszkadza, burzy spokój, zakłóca ustalony porządek. A choć jest upragniona, wyczekiwana, to gdy się pojawia, gdy zostaje rozpoznana, zwykle jest zaprzeczana, wypierana, zdradzana oraz wreszcie przysypywana popiołem niepamięci, choć do końca życia pozostaje obecna, tkwiąc w nas cicha, lecz nieobojętna, wpływając na nasze wybory, czy tego chcemy, czy nie, oraz czyniąc nas lepszymi. I przez lata budzi emocje – z zaskoczenia, pod wpływem zapachu, obrazu, dźwięku… A chociaż czasem zwycięża, to częściej przegrywa. Ale nawet jeśli przegrywa z życiową pragmatyką naszych decyzji oraz postanowień, to i tak nie odchodzi, lecz trwa z nadzieją, że jednak… że kiedyś…

Na kartach tej powieści towarzyszymy bohaterce przez kilka lat jej życia – intensywnego, pełnego ciekawych zdarzeń, lecz przede wszystkim pracowitego i aktywnego. Aktywnego także wobec dotykających ją problemów, z którymi mierzy się z podniesioną głową, analizując je i podejmując decyzje, które potem konsekwentnie wprowadza w czyn, nawet wtedy, gdy los próbuje wytrącić ją z obranego kursu. A te decyzje są różne – raz dobre, innym razem nietrafione – lecz zawsze jej własne. I czytelnik ma możliwość przyglądania się temu z bardzo bliska, obserwując otaczający ją świat jej oczami, razem z nią zastanawiając się nad nim i wraz z nią zadając dziesiątki pytań, na które również z nią szuka odpowiedzi.
Możność poznawania myśli i odczuć protagonisty sama w sobie nie stanowi w literaturze niczego nadzwyczajnego, jednak konsekwentne ograniczenie źródeł poznania opisywanej rzeczywistości do jaźni tylko jednej postaci jest zabiegiem nieczęsto stosowanym w powieściach. A mogę jeszcze dodać, że i pod innymi względami jest to książka niepodobna do większości utworów współczesnej prozy, choć bezsprzecznie jest jak najbardziej współczesna, mocno osadzona w realiach początku XXI stulecia.

Zapraszam do lektury i dzielenia się tutaj własnymi obserwacjami
J.K. Kukuła

Drodzy Czytelnicy,
pozwalam sobie na zamieszczenie tutaj kilku uwag na temat powieści mojego autorstwa zatytułowanej Uśmiechnij się do anioła, mających zachęcić Was do jej przeczytania.

Przyznaję – styl tekstu nie jest prosty i lektura wymaga pewnego skupienia, lecz mimo to sądzę, że jest to książka dla każdego, kto ceni sobie dobrą, lżejszą beletrystykę. A i jest to...