Niewątpliwue autorka wykazała się więlką odwagą, zamieszczając w swoim debiucie tak osobiste wątki autobiograficzne. Przemoc przecieka tu przez palce, narastająca złość czsamia wymusza przerwę w czytaniu. Trochę rozczarował mnie sposób w jaki zostało ujęte i napisane zakończenie, ale liczę na dalsze tak odważne i bezkompromisowe publikacje pani Silvy Gentilini.

Niewątpliwue autorka wykazała się więlką odwagą, zamieszczając w swoim debiucie tak osobiste wątki autobiograficzne. Przemoc przecieka tu przez palce, narastająca złość czsamia wymusza przerwę w czytaniu. Trochę rozczarował mnie sposób w jaki zostało ujęte i napisane zakończenie, ale liczę na dalsze tak odważne i bezkompromisowe publikacje pani Silvy Gentilini.

Bardzo poruszająca historia dwóch kobiet , trudne życie , przemoc , gwałt. Warto przeczytać

Bardzo poruszająca historia dwóch kobiet , trudne życie , przemoc , gwałt. Warto przeczytać

Dla jednej z nich historia ta ma początek w 1913 roku, dla drugiej w 1969 i choć dzielą ich lata życia oraz obraz codzienności, to ich opowieści są ze sobą połączone. Słowa „Czym bym się stała? Biedną ofiarą. A ofiary wzbudzają jedynie litość. Nie chciałam być tą, która wzbudza litość. Nie chciałam być ofiarą. Już nigdy nią nie będę, dla nikogo na świecie“ to fragment myśli jednej z nich, ale równie dobrze mogą być głosem obu. Bo tak wiele je łączy. Margherita i Emma nie czują się w swoich rodzinnych domach dobrze, dotyka je przemoc (choć w różnych formach, nierównych proporcjach),zachodzą w nieplanowaną ciąże, a potem okoliczności zmuszają je do porzucenia dzieci, bo tylko w ten sposób mają szansę zawalczyć o przyszłość. Ich życia dzieli pięćdziesiąt lat, a jednak obie zmuszane są do udawania, kłamania i uciekania, bronienia się przed męskimi napaściami i negatywnymi komentarzami, a nawet gdy wszystko zdaje się w końcu wchodzić na stabilne tory — przydarzy się coś, co wywróci ich świat na nowo. Dosięgają ich rozdzierające serce krzywdy, a jednak są one na tyle silne, by móc wciąż oddychać. Dla swoich dzieci, na przekór krzywdom, jakie je dosięgnęły. A jak wiele je łączy, tak jeszcze więcej dzieli.

Silva Gentilini tworząc „Mrówki nie mają skrzydeł“ sięgnęła po doświadczenia własne oraz swojej rodziny. Wlała w powieść tak wiele bólu, tak wiele duszących uczuć, że historia ta łatwo może przytłoczyć, ale warto się z nią zmierzyć. Dla świadomości, dla perspektywy i dla bolesnego piękna, jakie z niej wybrzmiewa. Były momenty, gdy czułam tę powieść naprawdę mocno i takie, gdy byłam od niej na dystans, ale od momentu, gdy wszystkie puzzle trafiły na swoje miejsce odczuwałam już jedynie czytelniczką satysfakcję i ogromne uznanie dla autorki.



przekł. Ewa Trzcińska

Dla jednej z nich historia ta ma początek w 1913 roku, dla drugiej w 1969 i choć dzielą ich lata życia oraz obraz codzienności, to ich opowieści są ze sobą połączone. Słowa „Czym bym się stała? Biedną ofiarą. A ofiary wzbudzają jedynie litość. Nie chciałam być tą, która wzbudza litość. Nie chciałam być ofiarą. Już nigdy nią nie będę, dla nikogo na świecie“ to fragment myśli...

Zaczęło się dobrze, powoli kreślił się pełny obraz. Dwie historie przeplatajace sie ze sobą. Niby odmienne, a jednak podobne. Nieco chaotycznie przedstawione, trochę poszatkwane, ale potrafiłam się w nich odnaleźć. Na dodatek pięknie napisana, działała na wyobraźnie. Rozbudzając ciekawość. Dając nutkę gorzkiego posmaku, bo opisane sytuację były pełne bólu i smutku.

Gdyby nie końcówka, która była mocno naciągana powiedziałabym, że jest to świetna książka, ale niestety ta końcówka mocno obniżyła moją note. Było bardzo dobrze, a potem siadło. I tak trochę skisło.

Zaczęło się dobrze, powoli kreślił się pełny obraz. Dwie historie przeplatajace sie ze sobą. Niby odmienne, a jednak podobne. Nieco chaotycznie przedstawione, trochę poszatkwane, ale potrafiłam się w nich odnaleźć. Na dodatek pięknie napisana, działała na wyobraźnie. Rozbudzając ciekawość. Dając nutkę gorzkiego posmaku, bo opisane sytuację były pełne bólu i smutku.

Gdyby...

Wzruszająca, włoska literatura, której „głównymi” bohaterkami są dwie kobiety. W książce opisane są ich losy.
Obie przez sytuację życiową, zostały zmuszone do porzucenia własnych dzieci.

Wzruszająca, włoska literatura, której „głównymi” bohaterkami są dwie kobiety. W książce opisane są ich losy.
Obie przez sytuację życiową, zostały zmuszone do porzucenia własnych dzieci.

Dramaty dwóch kobiet. Patologia i przemoc.

Dramaty dwóch kobiet. Patologia i przemoc.

Co to była za książka! Niezwykle ważna, przejmująca i poruszająca. Traktująca o pozycji społecznej kobiet w niesprawiedliwych dla nich czasach, a także o przemocy domowej, walce o przetrwanie, relacjach rodzinnych i rodzicielstwie. Chciałbym trafiać tylko na takie świetne pozycje!

Co to była za książka! Niezwykle ważna, przejmująca i poruszająca. Traktująca o pozycji społecznej kobiet w niesprawiedliwych dla nich czasach, a także o przemocy domowej, walce o przetrwanie, relacjach rodzinnych i rodzicielstwie. Chciałbym trafiać tylko na takie świetne pozycje!

Ciężko jednoznacznie ocenić. Sześć gwiazdek za to, że wciąga od pierwszej strony. Natomiast cała historia trochę zagmatwana. Nawet trochę irytująca. Z przykrością stwierdzam, ze to bohaterki irytowały mnie najbardziej. Opisywane jako niezwykle zaradne i buntownicze a w rezultacie kompletnie zagubione i rozchwiane. Prawdę mówiąc takie przeżycia zazwyczaj zostawiają swój ślad ale tutaj to autorka trochę zagmatwała wizerunki bohaterek.

Ciężko jednoznacznie ocenić. Sześć gwiazdek za to, że wciąga od pierwszej strony. Natomiast cała historia trochę zagmatwana. Nawet trochę irytująca. Z przykrością stwierdzam, ze to bohaterki irytowały mnie najbardziej. Opisywane jako niezwykle zaradne i buntownicze a w rezultacie kompletnie zagubione i rozchwiane. Prawdę mówiąc takie przeżycia zazwyczaj zostawiają swój ślad...

Nie ocenię tej książki gwiazdkami, bo z jednej strony zawiera strasznie dużo głupot, a z drugiej – przeczytałam jednym tchem.

Głupoty były tego rodzaju, że ojciec dziewczynie regularnie wybija zęby, ale ona mimo wszystko ma powodzenie, jest piękna, a sąsiedzi nie zauważają patoli, którą mają za płotem. Temu samemu ojcu (wieloletniemu oprawcy w każdym możliwym sensie) wspomniana dziewczyna powierza opiekę nad swoim dzieckiem, bo „go to cieszy i uspokaja”. Przykładów jest oczywiście więcej.

Nie zrozumiałam wielu wyborów bohaterów, a nawet wyborów stylistycznych autorki. Na przykład tego, że mamy tu dwie linie czasowe i dwie główne postaci kobiece, i w jednym przypadku narracja jest pierwszo-, a w drugim - trzecioosobowa. Do samego końca miałam nadzieję, że będzie to miało jakikolwiek sens, ale nie ma. Ogólnie styl poniżej oczekiwań, a coś, co można by zamienić w sagę rodzinną, Gentilini ogarnęła na mniej niż 300 stronach, więc jest też szybko i płytko.

To mogła być bardzo dobra powieść, ale ze względu na wspomniane dziury wyszła mocna niedoróbka.

Nie ocenię tej książki gwiazdkami, bo z jednej strony zawiera strasznie dużo głupot, a z drugiej – przeczytałam jednym tchem.

Głupoty były tego rodzaju, że ojciec dziewczynie regularnie wybija zęby, ale ona mimo wszystko ma powodzenie, jest piękna, a sąsiedzi nie zauważają patoli, którą mają za płotem. Temu samemu ojcu (wieloletniemu oprawcy w każdym możliwym sensie)...

Ileż to razy kobiety zderzały (-ją) się ze ścianą obojętności, odpowiedzią „tak to już jest”. Ta książka to opowieść o przekuwaniu złości i bezradności w siłę napędową, by torować sobie drogę w świecie mężczyzn.
Tłem dwóch głównych bohaterek są ludzie odwracający wzrok, z ustami zaciśniętymi w cienką, bladą linię. Życzę nam wszystkim by nasz wzrok skierował się ku najbliższemu otoczeniu. Abyśmy nie obawiali się wyjść z tła zaledwie kilka kroków do przodu by zareagować. Brak odpowiedzi jest niemą odpowiedzią.

Ileż to razy kobiety zderzały (-ją) się ze ścianą obojętności, odpowiedzią „tak to już jest”. Ta książka to opowieść o przekuwaniu złości i bezradności w siłę napędową, by torować sobie drogę w świecie mężczyzn.
Tłem dwóch głównych bohaterek są ludzie odwracający wzrok, z ustami zaciśniętymi w cienką, bladą linię. Życzę nam wszystkim by nasz wzrok skierował się ku...