Tajemnica Wzgórza Trzech Dębów

Przyjemna lektura dla fanów zagadek kryminalnych.

Przyjemna lektura dla fanów zagadek kryminalnych.

Trochę zmęczyłam się tą historią. Właściciel posiadłości zatrudnia prywatnego detektywa zlecając mu zadanie rozwiązania morderstwa. Hubert Czarny przyjmuje zlecenie, ale ma problem z mieszkańcami dworu, bo nikt z domowników nie tylko nie chce z nim rozmawiać, ale wręcz sprowadza go na boczne tory. Autor pogmatwał i poplątał fabułę chcąc zapewne utrudnić czytelnikowi rozwiązanie zagadki. Co strona, to poznawaliśmy kolejnego kuzyna/brata/szwagra/żonę… Wpadłam na pomysł rozrysowania sobie drzewa genealogicznego rodu Potockich, co z miejsca ułatwiło mi orientację w koligacjach rodzinnych.
Mam wrażenie, że autor chciał stworzyć coś na wzór powieści Agathy Christie, co jednak nie do końca wyszło. Hubert, główny bohater, jest świętoszkowaty, namolnie pozytywny i moralizatorski. Do tego te jego wizje! Czuję, że bez lustra czy szyby Czarny nie dałby rady rozwiązać tej intrygi.
Sam pomysł na fabułę świetny, podejrzewam, że struktura powieści skrzętnie przemyślana, ale ogólne wrażenie nie do końca satysfakcjonujące. Chyba autor chciał za dużo.

Trochę zmęczyłam się tą historią. Właściciel posiadłości zatrudnia prywatnego detektywa zlecając mu zadanie rozwiązania morderstwa. Hubert Czarny przyjmuje zlecenie, ale ma problem z mieszkańcami dworu, bo nikt z domowników nie tylko nie chce z nim rozmawiać, ale wręcz sprowadza go na boczne tory. Autor pogmatwał i poplątał fabułę chcąc zapewne utrudnić czytelnikowi...

Tajemnicze wzgórze, na którym trzy wiekowe dęby, które zawłaszczyły cały obszar ogrodu i nie pozwalają rosnąć innym roślinom. Tajemnicza rodzina, w której tylko najstarsi synowie płodzą męskich potomków. Tajemnicze morderstwo, o którym nikt nie chce mówić. Hubert Czarny jeszcze nie wie, że przekraczając próg domu Potockich, trafił w sam środek rodzinnych układów i dawnych waśni, które doprowadzą go do samego piekła.

Zmęczyłam się tą historią. Ilość bohaterów, koneksji rodzinnych przyprawiała o zawrót głowy. Momentami czułam się, jakbym czytała scenariusz opery mydlanej. Jeden bohater najpierw był z jedną kobietą, potem z drugą, ale nadal miał powiązania z tą pierwszą. Co kartka, to nowy uczestnik opowieści. W pewnym momencie nie wiedziałam już kto z kim i dlaczego. Rozumiem zamysł stworzenia rodzinnej, wielopokoleniowej opowieści, ale poszczególni bohaterowie niczym szczególnym się nie wyróżniali. Nikt nie był z nich barwną postacią, która odróżniałby się od pozostałych. Nawet kobiety pozostawały w cieniu, były przezroczyste bez polotu.

Sama akcja również pozostawia wiele do życzenia. Prywatny detektyw dostaje zlecenie rozwiązania morderstwa, problem w tym, że na wzgórzu nikt nie chce z nim rozmawiać. Panuje jakaś dziwna zmowa milczenia, która powoduje, że sprawa jeszcze bardziej się komplikuje. Nasz bohater kręci się wokół sprawy, starając się rozwikłać zagadkę. No właśnie kręci się, to najlepsze określenie, bo tempo akcji nie przypomina jazdy na karuzeli. Nie mamy napięcia, dusznej atmosfery. Jedyne, co się wytwarza, to myśl, żeby skrócić męki czytelnika. Wszystko ciągnie się jak guma, nie pozostawiając żadnej przyjemności. Jakby tego było mało mamy jeszcze motyw lustra, które nijak ma się do całości książki. Czuć, że aspekt ten jest na siłę, tak by dodać pozycji nieco kolorytu i pikanterii.

Mam wrażenie, że wszystkiego jest tu za dużo. Sam pomysł na fabułę świetny, ale całość kompletnie nieprzemyślana. Szkoda, wielka szkoda, bo mogła to być rewelacyjna pozycja, a tak mamy bardzo przeciętną pozycję.

Tajemnicze wzgórze, na którym trzy wiekowe dęby, które zawłaszczyły cały obszar ogrodu i nie pozwalają rosnąć innym roślinom. Tajemnicza rodzina, w której tylko najstarsi synowie płodzą męskich potomków. Tajemnicze morderstwo, o którym nikt nie chce mówić. Hubert Czarny jeszcze nie wie, że przekraczając próg domu Potockich, trafił w sam środek rodzinnych układów i dawnych...

Niestety, książka mi nie podeszła. Gdyby nie audiobook porzuciłabym ją gdzieś w połowie. Na początku byłam zaintrygowana pełnym tajemnic domem, jednak potem cała akcja zwyczajnie mnie nużyła. Nie przemawia też do mnie morderca, motyw i wiele wydarzeń pomiędzy, związanymi z szantażami.
Zmęczyłam się kluczeniem członków rodziny i ukrywaniem licznych tajemnic. Irytowało mnie, gdy kolejny raz manipulowali detektywem, opowiadali kłamstwa i zrzucali podejrzenia na innych. Teoretycznie, powinnam to polubić i wchłonąć natychmiast atmosferę zepsutego klanu, ale nie potrafiłam.
Po prostu nie moja książka i tyle.
Zdziwiłam się również, ponieważ na początku książki pada zdanie, że rodzina niestety nie dorobiła się tytułu szlacheckiego. Wszystko super, tylko z całego szeregu nazwisk autor wybrał sobie Potockich, co mi się strasznie gryzło.

Niestety, książka mi nie podeszła. Gdyby nie audiobook porzuciłabym ją gdzieś w połowie. Na początku byłam zaintrygowana pełnym tajemnic domem, jednak potem cała akcja zwyczajnie mnie nużyła. Nie przemawia też do mnie morderca, motyw i wiele wydarzeń pomiędzy, związanymi z szantażami.
Zmęczyłam się kluczeniem członków rodziny i ukrywaniem licznych tajemnic. Irytowało mnie,...

Można przeczytać, ale bez zachwytu, w prze iwienstwie do Czterdziestu dysz czy trylogi z Agatą Stec. Czytało się szybko, ale niedługo zapomnę o czym była ksiazka. Motyw lustra nie podobał mi się, chyba nie dokonca zrozumiałam zamysł autora. Poza tym zachowania Potockich były dla mnie irracjonalne.

Można przeczytać, ale bez zachwytu, w prze iwienstwie do Czterdziestu dysz czy trylogi z Agatą Stec. Czytało się szybko, ale niedługo zapomnę o czym była ksiazka. Motyw lustra nie podobał mi się, chyba nie dokonca zrozumiałam zamysł autora. Poza tym zachowania Potockich były dla mnie irracjonalne.

Zagmatwana, pokrętna, trochę nieoczywista, czasem nudna, potem wciągająca, potem znowu nudna. Pomimo wszystko przeczytałam.

Zagmatwana, pokrętna, trochę nieoczywista, czasem nudna, potem wciągająca, potem znowu nudna. Pomimo wszystko przeczytałam.

1,5⭐️
Żebym oceniła książkę na 1 to musi zdarzyć się cud nad cudami i się zdarzył.
Moje pierwsze spotkanie z autorem uznaję za nieudane.
Książki n i e p o l e c a m fanom kryminału, bo to stanowczo nie ten gatunek a co robi w tym gatunku to nie wiem. Nie sugerowałam się niskimi ocenami i chciałam ją przeczytać, ale teraz je rozumiem. Jako czytelniczka, miłośniczka kryminałów rozkładam nad nią ręce….

1,5⭐️
Żebym oceniła książkę na 1 to musi zdarzyć się cud nad cudami i się zdarzył.
Moje pierwsze spotkanie z autorem uznaję za nieudane.
Książki n i e p o l e c a m fanom kryminału, bo to stanowczo nie ten gatunek a co robi w tym gatunku to nie wiem. Nie sugerowałam się niskimi ocenami i chciałam ją przeczytać, ale teraz je rozumiem. Jako czytelniczka, miłośniczka...

Jeżeli ktoś chce wiedzieć, dlaczego tak niska ocena- niech sobie przeczyta recenzję @Rudolfiny. Zgadzam się z nią w 90%. Co gorsza ja też tę recenzję czytałam i obiecałam w komentarzu nie tykać Piotra Borlika, bo ostrzeżenia @Rudolfiny zwykle są w punkt. Niestety, było to prawie 2 lata temu i po prostu o tym zapomniałam. Na portalach czytelniczych powinna być półka „nie czytać!”. Książka uwierała mnie od pierwszych stron, te XIX- wieczne zwyczaje, bak odniesień do polskiej rzeczywistości i historii w książce dziejącej się współcześnie w naszym kraju! Wymęczyłam ją do końca, aby dowiedzieć się, jak autor wytłumaczy te głupoty. A on skwitował posiadanie fabryki i pałacu przez jedną rodzinę od 300 lat w Polsce (!) jednym zdaniem: kiedyś produkowano w niej broń i dlatego nie ruszyli jej Niemcy ani Ruscy. Naprawdę? To autor nie słyszał o nacjonalizacji w powojennej PRL? Nie było możliwości, aby jakakolwiek większa firma lub majątek ziemski pozostał w prywatnych rękach, zwłaszcza fabryka zbrojeniowa. Pomińmy głupoty w postaci zjaw pojawiających się bohaterowi w lustrze, które niby mają mu pomóc w prowadzeniu śledztwa, ale jakoś nie pomagają i akcja wlecze się jak flaki z olejem. Przejdźmy do samego bohatera, który jest nudny, świętoszkowaty i moralizatorski, choć sam ma swoje za uszami. Drewniany. Dla potwierdzenia tych słów pozwolę sobie dodać cytat: „Rozwód? Miałaś romans ze starszym, żonatym mężczyzną?....Samolubna, złośliwa kokietka…trudno było czuć do niej sympatię”. No istny Pan Samochodzik! Nie będę się dłużej znęcać, ale mam nadzieję, że męka przy czytaniu tego „thrillera” sprawi, ze zapamiętam, aby nie tykać „dzieł” Piotra Borlika.

Jeżeli ktoś chce wiedzieć, dlaczego tak niska ocena- niech sobie przeczyta recenzję @Rudolfiny. Zgadzam się z nią w 90%. Co gorsza ja też tę recenzję czytałam i obiecałam w komentarzu nie tykać Piotra Borlika, bo ostrzeżenia @Rudolfiny zwykle są w punkt. Niestety, było to prawie 2 lata temu i po prostu o tym zapomniałam. Na portalach czytelniczych powinna być półka „nie...

Lubię twórczość Pana Borlika, ale "Tajemnica Wzgórza Trzech Dębów" to najgorsza pozycja z jego dorobku literackiego, moim zdaniem oczywiście. Dlaczego? Mnogość bohaterów, mało "wyszukana" zbrodnia i nuda, nuda, nuda....Męczyłam się 2 tygodnie z nadzieją, że może finał mnie zaskoczy ... Niestety nie.... Ale mimo to, siegnę po kolejną książkę Pana Piotra. Mam tylko nadzieję, że nie będzie już kolejnych przygód detyktywa Czarnego.

Lubię twórczość Pana Borlika, ale "Tajemnica Wzgórza Trzech Dębów" to najgorsza pozycja z jego dorobku literackiego, moim zdaniem oczywiście. Dlaczego? Mnogość bohaterów, mało "wyszukana" zbrodnia i nuda, nuda, nuda....Męczyłam się 2 tygodnie z nadzieją, że może finał mnie zaskoczy ... Niestety nie.... Ale mimo to, siegnę po kolejną książkę Pana Piotra. Mam tylko nadzieję,...

Idealna książka dla wszystkich miłośników filmu "Na noże". Bardzo podobny klimat

Idealna książka dla wszystkich miłośników filmu "Na noże". Bardzo podobny klimat