Szary, posępny dzień jesienny. W obszernej kuchni dużego domu siedzą dwie równe wiekiem dzieweczki, zajęte obieraniem kartofli. Wszakże dziś piątek. I dla państwa i dla służby będzie dziś na obiad zupa kartoflana.
- Powiedz mi — odezwała się nagle ciemna brunetka do swej koleżanki: -— dlaczego cię wszyscy nazywają Magdą, a panienka Stefcią?
Zagadnięta w ten sposób jasna blondynka o niebieskich oczach, zarumieniła się mocno i spuściwszy głowę, odpowiedziała półgłosem:
— Nie mogę ci tego powiedzieć... nie mam prawa...
Brunetka spojrzała na nią uważnie.
— Rozumiem! — rzekła z uśmiechem -— bo pani Ztańska również nosi imię Stefanii — widocznie jest jej nieprzyjemnie, że służąca to samo nosi imię.
— Może...
— A jakie jest twoje nazwisko? — pytała dalej ciekawa dzieweczka: — dotychczas znam tylko imię.
— Nie pytaj — szepnęła z nowym rumieńcem zagadnięta — nie mogę ci powiedzieć.
— Taką to jesteś „przyjaciółką?”
- Nie gniewaj się, Marysiu —- wierz mi, że kiedy tylko będę mogła, wszystko ci opowiem — ale nie dziś, nie teraz.
— Może więc dowiem się, kto są twoi rodzice?
- Ojciec mój dawno nie żyje... matki nie pamiętam nawet.
— I dawno tu służysz?
— Och, już dawno...
-— A gdzie byłaś przedtem?
Stefcia zawahała się chwilę.
— Nigdzie... to moja pierwsza służba.
— Ciekawa rzecz! — dlaczego więc nie poszukasz sobie innej? — tu cię tak traktują, że nie wytrzymałabym nawet i trzech dni! — czy to możliwe, aby panicz targał cię za włosy — a pani biła o lada drobnostkę?
W oczach Stef ci stanęły łzy. - (fragment książki)