Teresa Jadwiga Papi

Była polską powieściopisarką i nowelistką. Od 1868 r. prowadziła założoną przez siebie tajną szkółkę, a następnie pensję żeńską wraz z J. Herman-Iżycką. Działała na rzecz Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności. Organizowała pomoc dla więzionych w Cytadeli socjalistów. Współpracowała z wieloma czasopismami, m.in. z „Przyjacielem Dzieci”, „Światem”, „Wieczorami Rodzinnymi”, „Moim Pisemkiem”.
Pisała przede wszystkim powieści i nowele dla młodzieży, głównie dla dziewcząt. Wśród nich znalazły się utwory o tematyce obyczajowej: „Chwile rozrywki” (1876),„Ze świata rzeczywistości i świata fantazji” (1880),„Szlachetne marzenia” (1883),„Z różnych sfer” (1888),powieści biograficzne, m.in. „Gabriela” (1906) – o Narcyzie Żmichowskiej, a także ok. 30 powieści historycznych oraz cykl zbeletryzowanych dziejów Polski („Obrazki z życia znakomitych Polaków i Polek”, 1899).