Ta książka powinna stać się lekturą obowiązkową w szkołach średnich. Dlaczego? Bo represje ludzi czerwca sięgały aż do 2011! Czyli 22 lata po tzw. odzyskaniu wolności demokratycznej! Te same osoby z komunistycznej kadry, które represjonowały uczestników albo tylko przypadkowych przechodniów ulicznych w czerwcu 76 roku, ciągle były u władzy! Kadry nie wymieniono... W głowie się nie mieści...
Kto przeszedł „ścieżki zdrowia”, tracił zdrowie nieodwracalnie, a często i życie. Odbite nerki, które trzeba było usunąć, odbite płuca, powodujące astmę i trudności z oddychaniem do końca życia, uszkodzenia kręgosłupa, nerwice. Liczne złamania obojczyków, rąk, żeber, których nikt w ciągu wielotygodniowych tortur nie leczył. Blizny na skórze przeciętej pałkami. Inne tortury w czasie przesłuchań jak przyciskanie jąder albo palców szufladą – metody hitlerowskie. Ciała fioletowe od krwiaków. (Lekarz więzienny, który po wyroku zobaczył skazanego, odmówił badania – „Trupów nie bedę badał”. Pielęgniarka się rozpłakała na widok skazanego.) Wilcze bilety po wyjściu z więzienia, niemożność znalezienia pracy przez dziesiątki lat, i to na terenie całej Polski! Komuna miała długie ręce. I do dziś w wielu przypadkach brak rehabilitacji i zrewidowania niesłusznych wyroków, wydanych na podstawie wymyślonych zarzutów ze wzgledów formalnych tudzież bezczelność (w 2015)postkomunistycznych sędziów!
Dziewięć relacji uczestników, trzy relacje krewnych, bo uczestnicy już nie żyją. Autorce udało się zachować indywidualny styl opowiadających, co tym bardziej potęguje wrażenie, jakie wywolują te historie.
W czerwcu 1976 roku nie mieliśmy tych możliwości komunikacyjnych co dziś, wiadomości z Radomia docierały z opóźnieniem i niewiele. Takich szczegółów, jakie ukazuje ta książka, nie znałam. Doskonale jednak czuję tę atmosferę nabuzowanych zomowców, których spotkałam w życiu raz w Łodzi, w stanie wojennym, kiedy wracali z akcji do hotelu „Światowid”, gdzie byli zakwaterowani. Szli, bluzgając na przechodzące ulicą spracowane kobiety, ciągnace siatki z jakimiś mizernymi zakupami. Strach było na nich spojrzeć, żeby nie sprowokować wybuchu wściekłości i nie oberwać. Podobno byli na narkotykach.
Książka wstrząsnęła mną jak rzadko która. Mimo to bardzo polecam!

Ta książka powinna stać się lekturą obowiązkową w szkołach średnich. Dlaczego? Bo represje ludzi czerwca sięgały aż do 2011! Czyli 22 lata po tzw. odzyskaniu wolności demokratycznej! Te same osoby z komunistycznej kadry, które represjonowały uczestników albo tylko przypadkowych przechodniów ulicznych w czerwcu 76 roku, ciągle były u władzy! Kadry nie wymieniono... W głowie...

„Na ścieżkach zdrowia” Teresy Opoki to świadectwo ludzi czerwca’76.
Dzięki stowarzyszeniu, jakie utworzyli uczestnicy tamtych wydarzeń udało się autorce dotrzeć do kilkunastu z nich. Dziewięcioro opowiedziało jej swoją historię. W zastępstwie trojga nieżyjących mówili ich bliscy. Czytałam z gulą w gardle. Nie raz miałam łzy w oczach.
Cały czas towarzyszyła mi złość. Pamiętam ten dzień 25-go czerwca 1976 roku. Na szczęście nie znalazłam się w nieodpowiednim miejscu i w nieodpowiednim czasie. W przeciwieństwie do wielu wówczas młodych ludzi. Bezpodstawnie chwytani, więzieni, maltretowani. Winą ich było to, że nie chcieli się przyznać do zarzucanych im czynów. Niewinni, którym odebrano zdrowie na ścieżkach, które przeszły już do historii. Powodem był sprzeciw ludzi pracy na podwyżkę, jaką rząd chciał zafundować coraz biedniejszemu społeczeństwu. W konsekwencji ofiarami stawali się nie tylko ci co się jawnie buntowali, ale też przypadkowi ludzie. Najgorsze jest to, że znaleźli się też
przypadkowi świadkowie ich chuligańskich czynów „wyssanych z palca”.
Raz schwytani nawet po wyjściu na wolność latami byli prześladowani. Ich gehenna nie kończyła się wraz z odbytą karą, choć niezasłużoną. Represje trwały latami. Aż trudno uwierzyć, że odczuwali je jeszcze kilka lat temu. Najgorsze jednak jest to, że Polak Polakowi to czynił.
„Na ścieżkach zdrowia” Teresy Opoki TRZEBA PRZECZYTAĆ, ŻEBY ODKŁAMAĆ CZERWIEC. OCALIĆ OD ZAPOMNIENIA TYCH BEZ KTÓRYCH NIE BYŁOBY KOR-U I SOLIDARNOŚCI. GORĄCO POLECAM!

„Na ścieżkach zdrowia” Teresy Opoki to świadectwo ludzi czerwca’76.
Dzięki stowarzyszeniu, jakie utworzyli uczestnicy tamtych wydarzeń udało się autorce dotrzeć do kilkunastu z nich. Dziewięcioro opowiedziało jej swoją historię. W zastępstwie trojga nieżyjących mówili ich bliscy. Czytałam z gulą w gardle. Nie raz miałam łzy w oczach.
Cały czas towarzyszyła mi złość. ...