Dam ci to wszystko

Zanurzyłam się w tą historię od pierwszej strony. Klimat książki bardzo mnie urzekł. Tempem akcji, intrygą, klimatem hiszpańskiej Galicji oraz postacią głównego bohatera. Świetna opowieść i bardzo dobry kryminał.

Zanurzyłam się w tą historię od pierwszej strony. Klimat książki bardzo mnie urzekł. Tempem akcji, intrygą, klimatem hiszpańskiej Galicji oraz postacią głównego bohatera. Świetna opowieść i bardzo dobry kryminał.

Pokaż mimo to

Zapowiadała się ciekawie, niestety rozwleczenie i tendencyjne tematy sprawiły że baaardzo się tą książką zmęczyłam.

Zapowiadała się ciekawie, niestety rozwleczenie i tendencyjne tematy sprawiły że baaardzo się tą książką zmęczyłam.

Pokaż mimo to

Świetna powieść. Poruszone dwie bardzo ważne i aktualne kwestie. Uczy tolerancji, pokazuje ze wszyscy jesteśmy równi i mamy prawo do miłości. Powieść porusza problem ksenofobi tj. dyskryminacji i braku tolerancji, ale nie w sposób nachalny,. Nie narzuca jedynej słusznej racji, a czytelnik sam zajmuje stanowisko bo opis rzeczywistości do tego skłania, Pięknie opisany wątek romantyczny na tle niewyobrażalnej tragedii, tej aktualnej, która ma źródła w przeszłości. Czyta się świetnie, bardzo wciągająca, powoli odkrywana zagadka.

Świetna powieść. Poruszone dwie bardzo ważne i aktualne kwestie. Uczy tolerancji, pokazuje ze wszyscy jesteśmy równi i mamy prawo do miłości. Powieść porusza problem ksenofobi tj. dyskryminacji i braku tolerancji, ale nie w sposób nachalny,. Nie narzuca jedynej słusznej racji, a czytelnik sam zajmuje stanowisko bo opis rzeczywistości do tego skłania, Pięknie opisany wątek...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Dam ci to wszystko" miało być lekarstwem na mój czytelniczy kryzys, niestety okazało się trucizną, która osłabiła całkowicie moją chęć do czytania na ponad dwa tygodnie.
Niby kryminał, bo mamy ofiarę, która ginie w podejrzanych okolicznościach, mamy grupkę ludzi zdeterminowanych by wyjaśnić wątpliwości związane ze śmiercią pewnej osoby, mamy wreszcie tajemniczego osobnika uwikłanego w zbrodnię, a wszystko to okraszone obficie obyczajowymi obrazkami z życia galicyjskiej prowincji po której pałętają się niedobitki arystokratycznego rodu. Wokół tego wszystkiego krąży niczym widmo zrozpaczony pisarz, który stracił ukochanego, ksiądz opłakujący przyjaciela oraz znużony życiem policjant, odpowiednio cyniczny, obowiązkowo z problemami rodzinnymi. Powyższa trójka łączy siły i tropi domniemanego mordercę.
Przyznaję – początek powieści jest dobry, gładko wchodzimy w skórę Manuela czując jego ból, szok, rozpacz po stracie męża. Jest to zgrabnie napisane, bez zbędnej gadaniny czy językowych ozdobników. Akcja ciekawie zawiązuje się wokół rodziny Alvara- dumnych, acz zubożałych arystokratów dbających przesadnie o swój wizerunek i dobre imię.
Niestety im dalej w tekst tym gorzej. Brniemy przez morze nudnych, sztucznych dialogów. Akcja ogranicza się w zasadzie do tego, że Manuel, główny bohater, z kimś się spotyka, rozmawia, potem je posiłek i wraca do wynajmowanego pokoju, tak przez kilkaset stron. Nuda mnie wykańczała.
Cała intryga wokół której jest zbudowana powieść nie jest najoryginalniejsza ani też zbytnio skomplikowana. Nie ma co spodziewać się plot twistów, które mogą wstrząsnąć czytelnikiem, samą zagadkę "kto jest mordercą" można rozwiązać dużo wcześniej aniżeli dokonuje tego autorka. Nie jest to bynajmniej zasługą niebywałej inteligencji czytelnika, po prostu zagadka jest z tych łatwych i przewidywalnych.
Cała książka zbudowana jest z ogranych elementów (nieszczęśliwe dzieciństwo, które determinuje całe dorosłe życie, brzydkie, ukrywane brudy katolickiego seminarium, zepsuci, bezwzględni arystokraci), które nie pozwalają czytelnikowi zaangażować się emocjonalnie w opowiadaną historię. Czyta się to przyjemnie, owszem, Dolores Redondo jest niezłą rzemieślniczką, ale gdyby skrócić książkę o jakieś trzysta stron, to byłoby to z pożytkiem tak dla opowieści, jak i dla czytelnika. Strasznie mnie ta książka zmęczyła.

"Dam ci to wszystko" miało być lekarstwem na mój czytelniczy kryzys, niestety okazało się trucizną, która osłabiła całkowicie moją chęć do czytania na ponad dwa tygodnie.
Niby kryminał, bo mamy ofiarę, która ginie w podejrzanych okolicznościach, mamy grupkę ludzi zdeterminowanych by wyjaśnić wątpliwości związane ze śmiercią pewnej osoby, mamy wreszcie tajemniczego osobnika...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dolores Redondo Dam co to wszystko,

Trochę kryminału, arystokratyczny ród, nieco sagi rodzinnej, świetne opisy winobrania, tajemnice seminarium dla chłopców. Smakowita, pachnąca, różnokolorowa, ale też mroczna, pełna tajemnic, niedomówień i duchów przeszłości. Taką mieszanką jest historia opowiedziana przez Dolores Redondo. Z każdą przeczytaną przeze mnie stroną coraz mocniej wciągała i zaskakiwała. Odebrałam ją bardziej jako powieść psychologiczną, chociaż reklamowana jest jako kryminał.

Akcja toczy się jednak bardzo subtelnie, rozwija się powoli, odsłaniając kolejne mroczne tajemnice członków arystokratycznej rodziny Muniz de Davila i ich pazo, majątku, którego spadkobiercą w niespodziewany sposób zostaje Manuel mąż zmarłego, w nie do końca wyjaśnionych okolicznościach, Alvaro. Ogromnie zaskoczony, w pierwszym momencie pragnie zrzec się spadku, by za chwilę dać się wciągnąć w prywatne śledztwo, które ma na celu wyjaśnienie przyczyny śmierci Alvaro.

Akcja umiejscowiona w hiszpańskiej Galicji toczy się raczej niespiesznie, tak jak lubię, odsłaniając po kolei tajemnice rodziny, jej pracowników i mieszkańców miejscowości. Mimo to nie brakuje w niej mnóstwa zwrotów i zaskoczeń, a podejrzani wydają się praktycznie wszyscy. Świetnie poprowadzone są wątki poboczne, opisy pracy przy zbiorze winogron na stromych zboczach wzgórza, ich uprawa metodą sprzed wieków, są obłędne. Aż chce się natychmiast do takiej winnicy pojechać. Ponad 600 stron, które przeczytałam z wielką ciekawością w dwa dni, uważam za dobrze spędzony czas.

Książka otrzymała w 2016 roku Premio Planeta nagrodę literacką dla powieści hiszpańskojęzycznej i chyba przemknęła trochę niezauważona przez polski rynek książkowy, przynajmniej tak mi się wydaje.

Dolores Redondo Dam co to wszystko,

Trochę kryminału, arystokratyczny ród, nieco sagi rodzinnej, świetne opisy winobrania, tajemnice seminarium dla chłopców. Smakowita, pachnąca, różnokolorowa, ale też mroczna, pełna tajemnic, niedomówień i duchów przeszłości. Taką mieszanką jest historia opowiedziana przez Dolores Redondo. Z każdą przeczytaną przeze mnie stroną coraz...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Do zalet zaliczam wątek kryminalny – chociaż niektóre plot twisty są dość oczywiste, to jednak w najważniejszych momentach autorka zaskakuje; ponadto pomysł na wielowątkową intrygę oraz jej rozwiązanie wypada całkiem nieźle. Drugi plus to tło obyczajowe. Redondo udało się stworzyć interesujący obraz hiszpańskiej prowincji i środowiska podupadłej arystokracji wraz z jej małomiasteczkową hipokryzją.

„Dam ci to wszystko” jest przegadane i to w negatywnym tego słowa znaczeniu. Pierwsze strony intrygują, później siada napięcie i robi się coraz bardziej nużąco. Myślę, że powieść spokojnie można by skrócić: zamiast 600 stron wypełnionych ekspozycją (czyt. ględzeniem i roztrząsaniami bohaterów), wystarczyłoby 400-450 stron dynamicznej i konsekwentnie prowadzonej akcji.

Trochę za dużo jak na typowego średniaka; zdecydowanie za mało na dobrą książkę.

Do zalet zaliczam wątek kryminalny – chociaż niektóre plot twisty są dość oczywiste, to jednak w najważniejszych momentach autorka zaskakuje; ponadto pomysł na wielowątkową intrygę oraz jej rozwiązanie wypada całkiem nieźle. Drugi plus to tło obyczajowe. Redondo udało się stworzyć interesujący obraz hiszpańskiej prowincji i środowiska podupadłej arystokracji wraz z jej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dla mnie ta książka to rozczarowanie roku. Sięgnęłam po nią bo bardzo mi się podobał cykl Dolina Baztán. Myślałam, że autorka napisze coś w podobnym stylu. Więc mordowałam rozdział za rozdziałem. W końcu nie wytrzymałam, bo przeżycia i wspomnienia Manuela zdominowały książkę, więc przerzuciłam kilka rozdziałów. Niestety dalej nic ciekawego się nie działo.
Opisana w książce historia jest po prostu pospolita a smaczku miał jej dodać fakt, że się wydarzyła w szlacheckiej i bogatej rodzinie. Tak więc oprócz tła - nic nadzwyczajnego. Pospolitość dokładnie taka jak same zbrodnie.

Dla mnie ta książka to rozczarowanie roku. Sięgnęłam po nią bo bardzo mi się podobał cykl Dolina Baztán. Myślałam, że autorka napisze coś w podobnym stylu. Więc mordowałam rozdział za rozdziałem. W końcu nie wytrzymałam, bo przeżycia i wspomnienia Manuela zdominowały książkę, więc przerzuciłam kilka rozdziałów. Niestety dalej nic ciekawego się nie działo.
Opisana w książce...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Dam Ci to wszystko” Dolores Redondo to moje pierwsze spotkanie z autorką ale na pewno nie ostatnie. Ma ona dar opowiadania powieści kryminalnej w bardzo subtelny, delikatny sposób, obfitujący w szczegóły, spostrzeżenia, niuanse. Ten kto spodziewa się krwawego, pełnego akcji kryminału niestety się zawiedzie, ale kto spróbuje zagłębić się w język i historię opowiedzianą przez autorkę na pewno nie pożałuje.

Głównym bohaterem powieści jest znany pisarz Manuel, który dowiadując się o śmierci swego męża (tak, powieść dotyka tematyki LGBT ) traci cały swój spokojny, ułożony świat. Wiadomość o wypadku samochodowym spada na niego nagle, ale jeszcze bardziej przytłaczająca jest świadomość, że przez wszystkie lata wspólnego życia był przez Alvaro – swą miłość, oszukiwany.

Wyjazd i poznanie okoliczności wypadku prowadzi naszego bohatera do rodziny męża, jego drugiego życia, zawiłości którymi poruszał się Alvaro, gdy Manuel spokojnie tworzył w zaciszu swego mieszkania. Rodzina męża to zlepek różnych postaci, a każda ma swój udział w fabule powieści, komplikując i utrudniając rozwiązanie zagadki tragicznego wypadku, gdyż jego przypadkowość jest tu mocno kontrowersyjna.
Autorka porusza tematykę LGBT w bardzo subtelny sposób, problem pedofilii i skrzywdzonego dziecka jest tu poruszony bardzo wyraźnie, tak jak oziębłość i niechęć matki, a także wpływ takiego wychowania na charakter i losy człowieka.
Książka piękna i tragiczna jednocześnie. Bardzo polecam.

„Dam Ci to wszystko” Dolores Redondo to moje pierwsze spotkanie z autorką ale na pewno nie ostatnie. Ma ona dar opowiadania powieści kryminalnej w bardzo subtelny, delikatny sposób, obfitujący w szczegóły, spostrzeżenia, niuanse. Ten kto spodziewa się krwawego, pełnego akcji kryminału niestety się zawiedzie, ale kto spróbuje zagłębić się w język i historię opowiedzianą...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Interesująca lektura z ciekawie wykreowanymi postaciami. Dobra lektura dla miłośników kryminału. Niestety wielkim minusem jest niechlujstwo wydawnictwa. Ilość błędów w tej książce przyprawia o gęsią skórkę. Oto jeden z nich: ,,dormitorium, które jego brat dzielił z innych chłopcem w swoim wieku.” Tego rodzaju byków jest całe mnóstwo. Wydawcy proponuję wydawać mniej książek, a zaoszczędzone pieniądze przeznaczyć na profesjonalną korektę pozostałych pozycji.

Interesująca lektura z ciekawie wykreowanymi postaciami. Dobra lektura dla miłośników kryminału. Niestety wielkim minusem jest niechlujstwo wydawnictwa. Ilość błędów w tej książce przyprawia o gęsią skórkę. Oto jeden z nich: ,,dormitorium, które jego brat dzielił z innych chłopcem w swoim wieku.” Tego rodzaju byków jest całe mnóstwo. Wydawcy proponuję wydawać mniej książek,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo chciałam napisać coś pozytywnego o tej książce, ale nie mogę. Jak na kryminał za nudne i zbyt rozwleczone. Ponadto napisane takim stylem, że czytanie boli. Brnięcie przez kolejne zdania to droga przez mękę. Nigdy jeszcze nie czytałam hiszpańskiego kryminału i żywiłam wielkie nadzieje przed lekturą, niestety rozwiały się po kilkunastu stronach. Na domiar złego autorka próbuje popłynąć na fali aktualnych tematów i bolączek współczesności, chyba licząc na to, że w imię poprawności politycznej czytelnicy nie ośmielą się krytykować książki podejmującej takie tematy. Ta książka nie mogła być dobra i nie jest.

Bardzo chciałam napisać coś pozytywnego o tej książce, ale nie mogę. Jak na kryminał za nudne i zbyt rozwleczone. Ponadto napisane takim stylem, że czytanie boli. Brnięcie przez kolejne zdania to droga przez mękę. Nigdy jeszcze nie czytałam hiszpańskiego kryminału i żywiłam wielkie nadzieje przed lekturą, niestety rozwiały się po kilkunastu stronach. Na domiar złego autorka...

więcej

mniej

Pokaż mimo to