Główna bohaterka irytująca, pod wpływem różnych wydarzeń nieco się zmienia, ale mimo tego nie zapałałam do niej sympatią. Książka za to bardzo przypadła mi do gustu.

Główna bohaterka irytująca, pod wpływem różnych wydarzeń nieco się zmienia, ale mimo tego nie zapałałam do niej sympatią. Książka za to bardzo przypadła mi do gustu.

Po przeczytaniu ostatniej książki autorki mam refleksję o promowaniu autorów i ich popularności. Uważam, że pani Kołczewska napisała trzy bardzo wartościowe pozycje i niestety nie jest zauważano na rynku wydawniczym. Musiałam się natrudzić, aby zdobyć jej książki. Nie można ich kupić. A pozycje które są o niczym zalegają półki księgarni bo autor ma lepsze publicity.

Po przeczytaniu ostatniej książki autorki mam refleksję o promowaniu autorów i ich popularności. Uważam, że pani Kołczewska napisała trzy bardzo wartościowe pozycje i niestety nie jest zauważano na rynku wydawniczym. Musiałam się natrudzić, aby zdobyć jej książki. Nie można ich kupić. A pozycje które są o niczym zalegają półki księgarni bo autor ma lepsze publicity.

Historia pary, która wszelkimi znanymi sposobami próbuje osiągnąć wymarzony cel - dziecko. Po nieudanej próbie gubią się w tym wszystkim i oddalają od siebie.
Wciągająca powieść to na pewno. Choć postępowanie egoistycznej głównej bohaterki doprowadzało mnie do szału. Parę razy miała ochotę przerwać czytanie ale ciekawość zwyciężyła.

Historia pary, która wszelkimi znanymi sposobami próbuje osiągnąć wymarzony cel - dziecko. Po nieudanej próbie gubią się w tym wszystkim i oddalają od siebie.
Wciągająca powieść to na pewno. Choć postępowanie egoistycznej głównej bohaterki doprowadzało mnie do szału. Parę razy miała ochotę przerwać czytanie ale ciekawość zwyciężyła.

24 godziny. Tyle czasu zajęło mi przeczytanie tej, ponad 750 stronicowej książki

Zarwałam noc, nie ugotowałam obiadu, ale nie mogłam się oderwać

W zasadzie nie wiem dlaczego akurat ta książka tak bardzo mnie wciągnęła. Ani akcja nie jest bardzo dynamiczna, ani tematyka jakaś szczególnie zajmująca. Po prostu ta książka to samo życie- takie jakie jest ze wszystkimi troskami, słabościami, przeszkodami

Napisana bardzo zgrabnie, bardzo prostym językiem, czyta się właściwie sama

Nie wiem co jeszcze mogłabym o niej napisać- po prostu polecam!

24 godziny. Tyle czasu zajęło mi przeczytanie tej, ponad 750 stronicowej książki

Zarwałam noc, nie ugotowałam obiadu, ale nie mogłam się oderwać

W zasadzie nie wiem dlaczego akurat ta książka tak bardzo mnie wciągnęła. Ani akcja nie jest bardzo dynamiczna, ani tematyka jakaś szczególnie zajmująca. Po prostu ta książka to samo życie- takie jakie jest ze wszystkimi...

„Wbrew sobie” jest książką ciekawą i wciągającą, ale trochę za długą (750 stron!). Niby szybko się czyta, a emocje które lekturze towarzyszą sprawiają, że tej ogromnej objętości aż tak bardzo się nie odczuwa. Ale jednak pod koniec czułam już przesyt. Przede wszystkim, miałam już dosyć główniej bohaterki - Eweliny, jej wiecznych fochów i wiecznego użalania się nad sobą. Dorosła baba, a zachowywała się jak rozkapryszony, zadufany w sobie i skrajnie egoistyczny dzieciak. Bo jak można mieć pretensje do męża, że ten, według jej mniemania, nie rozpaczał wystarczająco mocno po tym, jak poroniła? Mieć pretensje, że po tej tragedii za mało ją wspierał, za mało współczuł? Że usiłował wyrwać ją ze szponów rozpaczy i depresji, zamiast tkwić w tym razem z nią? Że pragnął, aby powróciła do normalnego życia? Czy to naprawdę jest powód, aby robić mu piekło, żądać rozwodu, upadlać go i posuwać się do najwstrętniejszych metod, aby tylko pozbyć się go ze swego życia? Czy utrata upragnionej ciąży może być wytłumaczeniem tak perfidnego zachowania? Cały czas, od samego początku nie potrafiłam zrozumieć postępowania Eweliny, nie potrafiłam też poczuć do niej ani grama sympatii. Zresztą innych bohaterów też niezbyt polubiłam. Wszyscy mieli coś za skórą. Niektórym to życie dało solidnego kopa, innym z kolei było w życiu za dobrze. No i przez to ukształtowani zostali na ludzi, w których więcej było wad niż zalet, i którzy nie zawsze potrafili postąpić tak, jak należy.

Patrząc na całokształt, książkę oceniam jako bardzo dobrą. Ma ona drobne mankamenty (denerwujący bohaterowie, przewidywalność akcji, fabuła niemal całkowicie wypełniona negatywnymi postawami i emocjami – pesymizmem, chęcią zrobienie innym na złość),ale mimo tego, warto ją przeczytać. Autorce udało się w niej doskonale zobrazować, jak skupianie się tylko na negatywnych emocjach niszczy życie zarówno nam, jak i naszym bliskim. I jak wiele dobrego można osiągnąć zmieniając swoje nastawienie do świata i ludzi.

„Wbrew sobie” jest książką ciekawą i wciągającą, ale trochę za długą (750 stron!). Niby szybko się czyta, a emocje które lekturze towarzyszą sprawiają, że tej ogromnej objętości aż tak bardzo się nie odczuwa. Ale jednak pod koniec czułam już przesyt. Przede wszystkim, miałam już dosyć główniej bohaterki - Eweliny, jej wiecznych fochów i wiecznego użalania się nad sobą....

To pierwsze, moje spotkanie z autorką . Przeczytałam książkę jednym tchem . Bardzo dobrze napisana . Polecam .

To pierwsze, moje spotkanie z autorką . Przeczytałam książkę jednym tchem . Bardzo dobrze napisana . Polecam .

Ewelina i Adam od kilku lata starają się o dziecko. Gdy zachodzi w ciążę, a dziecko umiera, załamuje się i chce rozwodu. Adam się na to nie zgadza.
Ewelina czuję, że matka też jej nie rozumie. Wydaje się jej, że jest najbardziej pokrzywdzoną osobą z rodzinie. Zaczyna jednak rozmawiać z mamą i poznaje pewne fakty z przeszłości, o których nie miała pojęcia. Zaczyna rozumieć, dlaczego opiekowała się nią starsza siostra - Justyna, a nie mama.
Ewelina zazdrości siostrze rodziny - męża, dzieci, ale dopiero po pewnym czasie widzi, że to nie jest sielanka. Justyna ledwo wiąże koniec z końcem, opiekuje się umierającym mężem i małymi dziećmi.
Gdy matka kobiet dostaje udaru, Ewelina nie ma siły się nawet nią zająć i oddaje ją do domu opieki. Matka umiera. Adam chce rozwodu.

Świetnie się czyta. Wspaniała analiza charakterów i problemów, który może mieć każdy. I refleksja - co jest w życiu najważniejsze.

Ewelina i Adam od kilku lata starają się o dziecko. Gdy zachodzi w ciążę, a dziecko umiera, załamuje się i chce rozwodu. Adam się na to nie zgadza.
Ewelina czuję, że matka też jej nie rozumie. Wydaje się jej, że jest najbardziej pokrzywdzoną osobą z rodzinie. Zaczyna jednak rozmawiać z mamą i poznaje pewne fakty z przeszłości, o których nie miała pojęcia. Zaczyna rozumieć,...

Bardzo podobało mi się przedstawienie tego trudnego tematu.
Ogólnie uwielbiam książki Autorki.

Bardzo podobało mi się przedstawienie tego trudnego tematu.
Ogólnie uwielbiam książki Autorki.

Chociaż główna bohaterka niezwykle irytująca to całość bardzo dobra. Książka porusza wiele ważnych kwestii, jest bardzo emocjonalna. Polecam bo naprawdę warto przeczytać.

Chociaż główna bohaterka niezwykle irytująca to całość bardzo dobra. Książka porusza wiele ważnych kwestii, jest bardzo emocjonalna. Polecam bo naprawdę warto przeczytać.

Książka dobrze napisana, porusza bardzo ważne i trudne tematy, jednak nie czytali mi się jej aż tak przyjemnie. Trochę mi się ciągnęła, a główna bohaterka bywała tak irytująca w swoim postępowaniu, że nie raz miałam ochotę przerwać całkowicie czytanie.

Książka dobrze napisana, porusza bardzo ważne i trudne tematy, jednak nie czytali mi się jej aż tak przyjemnie. Trochę mi się ciągnęła, a główna bohaterka bywała tak irytująca w swoim postępowaniu, że nie raz miałam ochotę przerwać całkowicie czytanie.