Chwila na miłość

Czasami trafię na książkową perełkę, czyli powieść, która moim zdaniem skradnie serce każdego czytelnika, bo też w bardzo łatwy sposób zawładnie jego emocjami. Dla mnie taką powieścią okazała się Chwila na miłość Joanny Stovrag, opowiadająca piękną i poruszającą historię wielkiej i bezgranicznej miłości, którą najpierw rozdzieliła wojna, ale mimo wszystkich przeciwności losu... przetrwała wojnę i trwa do dziś. To opowieść, która zapada w pamięci na długo po jej zakończeniu, oraz taka, do której chce się wracać [...]

Całość na blogu: https://www.nowehoryzonty.eu/2019/07/recenzja-chwila-na-miosc-joanna-stovrag.html

Czasami trafię na książkową perełkę, czyli powieść, która moim zdaniem skradnie serce każdego czytelnika, bo też w bardzo łatwy sposób zawładnie jego emocjami. Dla mnie taką powieścią okazała się Chwila na miłość Joanny Stovrag, opowiadająca piękną i poruszającą historię wielkiej i bezgranicznej miłości, którą najpierw rozdzieliła wojna, ale mimo wszystkich przeciwności...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W ostatnich tygodniach miałam przyjemność przeczytania powieści napisanej przez moją wydawniczą koleżankę Joannę Stovrag. Jej „Chwila na miłość” opowiada prawdziwą historię dwojga zakochanych ludzi – Polki oraz Bośniaka rozdzielonych przez okrutny i niezwykle krwawy konflikt zbrojny, do jakiego doszło przed laty w byłej Jugosławii.
Przyznaję, że do sięgnięcia po tę lekturę skłonił mnie opis okładkowy: Poruszająca najczulsze struny duszy bałkańska opowieść napisana sercem zakochanej kobiety. Uważam, że jest to najlepsza rekomendacja dla książki niosącej ogromny ładunek emocji. Autorka, która jest jednocześnie główną bohaterką, serwuje nam porywające opisy Sarajewa przed oraz po wybuchu wojny.

Jakiś czas po przeczytaniu powieści miałam przyjemność poznać osobiście Joannę oraz jej męża Sejo. Ciepli, wspaniali ludzie o ogromnej pogodzie ducha i pozytywnej energii. Patrząc na Asię, wciąż zachodziłam w głowę, jak wiele siły znalazła w sobie ta drobniutka, subtelna, niemalże eteryczna istota, gdy los wystawił jej uczucia na najcięższą próbę. Przeżycia, o których pisze w swej powieści wzbudzają głęboki szacunek i wiele refleksji. Zło i dobro, miłość i nienawiść - to wszystko przeplata się w dramatyczny sposób, aby w rezultacie zatriumfowały najwyższe wartości.

Niedawno po książkę sięgnął mój mąż - jest on wybitnie wybredny jeśli chodzi o dobór lektur. Tym razem jednak nie mógł się oderwać. Pewnego dnia przyszedł do mnie trochę podminowany i powiedział:
- Boję się sięgnąć po tę książkę.
- Dlaczego? - wyraziłam zdziwienie.
- Bo teraz jak ją wezmę, to już się skończy. A ja chciałbym jeszcze czytać i czytać.

Przeczytał, z namaszczeniem odłożył na półkę.
- Ta historia pozostanie we mnie na zawsze - stwierdził.
A ja zgadzam się z nim w stu procentach.

Serdecznie polecam!

LINK: https://edyta-swietek.blogspot.com/2017/04/chwila-na-miosc.html

W ostatnich tygodniach miałam przyjemność przeczytania powieści napisanej przez moją wydawniczą koleżankę Joannę Stovrag. Jej „Chwila na miłość” opowiada prawdziwą historię dwojga zakochanych ludzi – Polki oraz Bośniaka rozdzielonych przez okrutny i niezwykle krwawy konflikt zbrojny, do jakiego doszło przed laty w byłej Jugosławii.
Przyznaję, że do sięgnięcia po tę lekturę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Piękna historia. Żyjemy tak niedaleko od krajów bałkańskich ale tak naprawdę niewiele wiedzieliśmy o toczącej się tam wojnie. Zajęci własnymi sprawami nie zwracaliśmy uwagi na tragedię ludzi żyjących obok nas. Miłość dwojga młodych ludzi, których nawet wojna nie potrafi zniszczyć, którzy przetrwali mimo przeciwności jest cudownym przykładem że warto wierzyć w przyszłość. Jestem pod ogromnym wrażeniem tej książki, zwłaszcza, że napisana jest pieknym językiem.

Piękna historia. Żyjemy tak niedaleko od krajów bałkańskich ale tak naprawdę niewiele wiedzieliśmy o toczącej się tam wojnie. Zajęci własnymi sprawami nie zwracaliśmy uwagi na tragedię ludzi żyjących obok nas. Miłość dwojga młodych ludzi, których nawet wojna nie potrafi zniszczyć, którzy przetrwali mimo przeciwności jest cudownym przykładem że warto wierzyć w przyszłość....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przepiękne świadectwo Miłości, przekraczającej granice i zwyciężającej zło. Opowieść poraża autentyzmem siły i wiary - mocnej, rozświetlającej mroki wojny w byłej Jugosławii, pokazując MOŻLIWOŚĆ wierności i czekania w świecie pełnym tymczasowości oraz zabawy w uczucia. Prosta polszczyzna bez silenia się na niezwykłość daje efekt sztuki. Polecam. Mało tak szczerych a jednocześnie poruszających historii w dzisiejszej literaturze.

Przepiękne świadectwo Miłości, przekraczającej granice i zwyciężającej zło. Opowieść poraża autentyzmem siły i wiary - mocnej, rozświetlającej mroki wojny w byłej Jugosławii, pokazując MOŻLIWOŚĆ wierności i czekania w świecie pełnym tymczasowości oraz zabawy w uczucia. Prosta polszczyzna bez silenia się na niezwykłość daje efekt sztuki. Polecam. Mało tak szczerych a...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kiedy jakiś czas temu napisała do mnie pani Joanna Stovrag, z propozycją przeczytania i napisania opinii o jej książce "Chwila na miłość", nie spodziewałam się tak ogromnych wzruszeń. Ponadto nie sądziłam, że może być to książka tak wielowymiarowa i przede wszystkim bardzo osobista. Myślałam, że przeczytam powieść, w której wątek romantyczny zostanie zgrabnie wpisany w wielką historię w tle, bo że ma tu być historia, wiedziałam od początku. Nie czytałam opisów, opinii i recenzji innych czytelników na temat książki, pozwoliłam sobie na przyjrzenie się zdjęciu pani Joanny umieszczonego wraz z krótkim opisem na skrzydełku wydania, które otrzymałam z osobistą dedykacją od Autorki. Przyjrzałam się i odłożyłam książkę, aby móc sięgnąć po nią w najlepszym dla siebie momencie. Na ten moment musiałam jednak trochę poczekać, z różnych bowiem powodów nie mogłam poświęcić swojego czasu na kolejne lektury. W okresie świątecznym zasiadłam z książką w ręku, by następnie nie móc się od niej oderwać. Bo "Chwila na miłość" to bardzo wzruszająca i ważna opowieść, którą będę polecać każdemu, kto chciałby poznać współczesną historię konfliktu na Bałkanach z perspektywy jego bezpośrednich uczestników.
Opowieść rozpoczyna się zupełnie zwyczajnie, choć w sumie nie do końca, zważywszy na to, że bohaterka powieści otrzymuje stypendium w formie wyjazdu na studia do byłej już dzisiaj Jugosławii. W latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku była to wyjątkowa okazja. A Joanna dostała stypendium do Sarajewa. Czy chciała pojechać właśnie tam? Znała Jugosławię z wypadów turystycznych, może lepszy byłby Zagrzeb? A może nie wyjeżdżać z ukochanego Krakowa i dalej studiować slawistykę na miejscu? W każdym razie były to typowe rozterki młodej dziewczyny, która nie miała jeszcze sprecyzowanych planów na przyszłość. W końcu zdecydowała się i od tej pory można właściwie mówić, że los zaplanował dla niej niezwykłą historię. Jej spotkanie z Sarajewem to przede wszystkim pierwsze dni, które spędziła na poznawaniu miasta i jego mieszkańców, oczekiwanie na przydzielenie pokoju w akademiku, chłonięcie atmosfery miejsca, które wypełnione było duchem tolerancji i zrozumienia. Bo Sarajewo to miasto, w którym spotyka się Wschód z Zachodem, wypełnione po brzegi wpływami austro-węgierskimi, jugosłowiańskimi i muzułmańskimi. Stolica Bośni i Hercegowiny od wieków poddawana była różnym wpływom, co wykształciło w mieszkańcach miasta i całego regionu ogromne pokłady wzajemnej tolerancji. O tym wszystkim wiedziała Joanna, bohaterka i narratorka powieści "Chwila na miłość", odnajdywała w nim wszystko to, o czym uczyła się na studiach, opowiadając Czytelnikowi o swoich wrażeniach. Pierwsze rozdziały książki są swoistym przewodnikiem po mieście, z jego gąszczem pięknych i wąskich uliczek i zaułków, wypełnionych kolorami, dźwiękami i aromatami. To piękna opowieść o różnych kawiarenkach, sklepikach, warsztatach i ludziach, którzy bardzo przyjaźnie witali bohaterkę książki w swoich progach. Joanna Stovrag z niezwykłą starannością opowiedziała o kuchni bałkańskiej, dobrze przyrządzonej kawie, której picie jest uznawane za zwyczaj towarzyski, o jugosłowiańskim stylu życia, tak wówczas kontrastującym z życiem Polaków w okresie komunizmu.

"Byli hałaśliwi, pewni siebie, mieli pieniądze. Kupowali futra, kożuchy, lisy, biżuterię (...) A my wtedy, cóż... zbieraliśmy siatki foliowe i reklamówki niczym złoto - było więc co porównywać"
Pierwsze fragmenty powieści Autorka poświęciła również na opowieść o wyjątkowych świątyniach Sarajewa - muzułmańskich, katolickich, prawosławnych i żydowskich. To także pretekst do opowiedzenia o sarajewskich namiestnikach zasłużonych dla rozwoju miasta, jak na przykład Gazi Husrev - beg, który wybudował w mieście wiele pięknych i użytecznych obiektów. Joanna Stovrag ukazała więc Sarajewo jako miasto wielokulturowe i wielowyznaniowe.
Atrakcje życia studenckiego oraz czas spędzony na zajęciach prowadzonych przez Wydział Filozoficzny Uniwersytetu w Sarajewie, to kolejna część książki, w której poznajemy wiele osób, ludzi, którzy staną się bohaterami dramatu jakim było najdłuższe po II wojnie światowej oblężenie Sarajewa w okresie wojny domowej w latach 1992 - 1995. To właśnie wtedy Joanna i Sejo, Polka z Krakowa i Bośniak z Sarajewa, którzy obdarzyli się pięknym uczuciem, zostali wystawieni na wielką próbę. Wielka historia wkroczyła z butami w ich życie, wywróciła na nice wszystkie marzenia i plany. Wtedy, gdy Sejo, który czuł się głównie Sarajliją - sarajewianinem - miał przyjechać do Krakowa w wakacje roku akademickiego 1991/1992, rozpoczął się tragiczny etap historii w dziejach kosmopolitycznego miasta. Przez czterdzieści cztery miesiące mieszkańcy Sarajewa, w tym Sejo, zostali uwięzieni przez demony wojny. Miały one swoje niechlubne imiona - Jugosłowiańska Armia Ludowa, serbscy zwolennicy Radovana Karadžicia - oskarżonego później o zbrodnie ludobójstwa i serbskie oddziały paramilitarne.
Ówczesne przekazy medialne ukazywały wojnę, która znowu dotknęła część Europy, dosyć skromnie. Dla wielu dziennikarzy sytuacja na Bałkanach była zbyt skomplikowana, niektórzy nawet nie orientowali się, dlaczego ta wojna w ogóle wybuchła. Część opinii publicznej nie była zainteresowana sytuacją w krajach bałkańskich po rozpadzie Jugosławii. Wojna przedłużała się, budziła zniecierpliwienie państw zachodnich, które nie potrafiły sobie poradzić z nową sytuacją. Rosły rzesze uchodźców, zdjęcia z serbskich obozów dla internowanych wstrząsały opinią publiczną, choć prezydent bośniackich Serbów zaprzeczał ich istnieniu. Ginęli ludzie, wszystkie strony konfliktu prowadziły politykę czystek etnicznych, ale za największe z nich oskarżono Serbów. Jedną z najokrutniejszych od czasu zakończenia II wojny światowej okazała się masakra w Srebrenicy.
O tym wszystkim dowiadywała się Joanna, która za wszelką ceną próbowała walczyć o miłość i uratować Seja z oblężonego Sarajewa. Wykorzystywała każdą możliwą pomoc, śląc paczki wypełnione artykułami niezbędnymi do życia, usiłując dodzwonić się do ukochanego w mieście, w którym ludzie "przyzwyczaili się do wojny". Przede wszystkim oboje pragnęli zdążyć wbrew szalejącej wojnie z prawnym usankcjonowaniem swojej wielkiej miłości. Determinacja Joanny i Seja jest wyjątkowa. Poruszyli niemal cały świat, aby móc być razem.
Wielką pomoc okazał im, m. in. polski dziennikarza, Waldemar Milewicz, który nakręcił o nich film zatytułowany "Zwykła historia". Został wyemitowany w polskiej telewizji w marcu 1996 r.
Joanna i Sejo przetrwali wiele prób, by w końcu móc być razem i budować swoje szczęście.
Joanna Stovrag napisała książkę, w której bardzo szczerze podzieliła się z Czytelnikami fragmentami swojej niezwykłej historii. Jej opowieść jest wyjątkowa, ponieważ zawiera niezwykle osobisty przekaz, fragmenty listów i artykułów prasowych, elementy reportażu. To wszystko sprawia, że czytając książkę "Chwila na miłość" wiemy, że bierzemy udział w autentycznym świadectwie ukazującym fragment naszej najnowszej historii. Jest to opowieść o tym, że życie potrafi budować nieprawdopodobne scenariusze, stawiać na naszej drodze ludzi, którzy mają na nas duży wpływ, pokazywać nam różne drogi rozwiązania naszych problemów. Jednocześnie jest to historia jak najbardziej aktualna. Wojny, nieporozumienia, nietolerancja wciąż zagrażają ludzkości.

"Niech nie będzie wojny! Niech wszystko będzie proste jak morze i miłość..."

W ten sposób Joanna Stavrog kończy swą niezwykłą opowieść, zamykając wiele wątków i historii ludzi, których miała możliwość spotkać na swojej drodze.
"Chwila na miłość" to pięknie napisana książka o pięknie ludzkich uczuć i trudach ludzkiej egzystencji tak często wciąganej w tryby okrutnej machiny konfliktów i wojen.
Zachęcam do jej przeczytania. A ja dziękuję pani Joannie za to, że mogłam poznać jej historię, że zdecydowała się podzielić z Czytelnikami fragmentami swojego życia, że pokazała mi piękno Sarajewa i swojej duszy. Dziękuję!

Kiedy jakiś czas temu napisała do mnie pani Joanna Stovrag, z propozycją przeczytania i napisania opinii o jej książce "Chwila na miłość", nie spodziewałam się tak ogromnych wzruszeń. Ponadto nie sądziłam, że może być to książka tak wielowymiarowa i przede wszystkim bardzo osobista. Myślałam, że przeczytam powieść, w której wątek romantyczny zostanie zgrabnie wpisany w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Od dawna planowałam przeczytać tę książkę. Gdy byłam gdzieś, gdzie jest Empik, pytałam o tę pozycję, ale (NIESTETY) nie była do kupienia „od ręki”. W końcu zamówiłam z przesyłką do domu. Chciałam poczekać do weekendu, bo po lekturze wcześniejszych książkach o Bałkanach, po odwiedzeniu wielokrotnie ukochanej Bośni i Hercegowiny wiedziałam, że trzeba uważnie i z szacunkiem podejść do takiej lektury. Jednak nie mogłam się doczekać, zaczęłam w środę 🙂
Często rozpoczynam czytać książki od podziękowań, które tu akurat są na końcu, ale wspominam o nich, bo zawierają dobrą wskazówkę dla tych, którzy trafią do Sarajewa, ale także mogą być drogowskazem jak odebrać lekturę: „Niech wasze myśli powędrują w kierunku mojego Sarajewa, miasta legendy, nazywanego drugą Jerozolimą”. ❤
Żeby opowiedzieć o tej książce, musiałabym ją całą tutaj przytoczyć, bo inaczej po prostu się nie da. Zacznę od tego, na co (jako, że umiejętność wysławiania się w języku polskim mam potwierdzoną na piśmie) zwróciłam uwagę od samego początku. Język tej książki jest niewyobrażalnie piękny. Opisy i metafory, którymi posługuje się pani Joanna od razu podsunęły mi myśl, że każdy kolejny autor, którego dzieło będę czytała ma bardzo wysoko postawioną poprzeczkę. To powieść z elementami reportażu, pamiętnika, listów. Wszystko jest jednak tak pięknie kompozycyjnie zebrane, że czyta się dosłownie jednym tchem. Gdybym miała napisać krótko, to mały fragment powieści doskonale oddaje to co myślałam czytając: „W życiu czasami jest nam dane spotkać ludzi, których losy i postawa bardzo nas poruszają i uwrażliwiają na to, co dzieje się wokół”. ❤Dokładnie tak było, to jest książka z gatunku tych, o której się myśli jeszcze bardzo długo, którą ma się w głowie, która towarzyszy w codziennym życiu. Nie wiem jak mi się to udało, ale będąc 25 razy w BiH nigdy nie byłam w Sarajewie, jest plan, że zawitam tam „na chwilę” w kolejnym sezonie pilotując grupę, chociaż już teraz po lekturze wiem, że będzie to zbyt mało….
Pani Joanna zaczyna swoją opowieść o tym jak trochę „przymuszona” pojechała pod koniec lat osiemdziesiątych studiować do Sarajewa. Miasto widziane jej oczami jest piękne. Czułam się jakbym razem z autorką chodziła po bulwarze Obala Vojvode Stepe podziwiając bibliotekę Vijećnice, jakbym także siedziała na ławeczce przy studni na Bačaršiji, piła bosnanske kave, albo jadła tufahije (swoją drogą polecam, pyszny deser).❤ Z każdą kolejną kartą książki jesteśmy świadkami rodzącej się miłości do miasta, które już na zawsze pozostało w sercu autorki. Przyszedł też dzień, który zmienił wszystko. W uczelnianym barze Joanna spotkała się z Sejem, spojrzała w jego zielone, radosne oczy i wiedziała, że odtąd Sarajewo będzie jeszcze bardziej ważne, zupełnie nie przeczuwając w tamtej chwili, jak bardzo niebawem wszystko się zmieni.
Po zakończeniu studiów Joanna wraca do Krakowa i przygotowuje się do wakacyjnych odwiedzin Seja w jej rodzinnym domu. Czekają wszyscy. Tymczasem sielankę pełną marzeń, obietnic i dobrych emocji przerywa brutalnie trudna rzeczywistość. W kwietniu 1992 roku…wybuchła najbardziej brutalna, niewyobrażalna w skutkach, domowa wojna w historii… Niewiarygodne dziś dla nas jest to, że całkiem niedawno, bo zaledwie 26 lat temu; zupełnie niedaleko, bo cóż to jest w naszych czasach 1400km, wydarzyły się rzeczy, które nigdy nie powinny mieć miejsca w cywilizowanym świecie. Sarajewo, które w czasie olimpiady w 1984 roku zachwyciło fanów sportu, stało się dziesięć lat później "bohaterem" dzienników i wiadomości na całym świecie z zupełnie innego powodu. Niewinni ludzie, cywile mieszkający w tej i wielu innych miejscowościach przeżyli koszmar, o jakim niektórym się nawet nie śniło. W Sarajewie odciętym od świata, bez prądu, wody, podstawowych środków medycznych, jedzenia, bez kontaktu ze światem żyli ludzie. W tych nieludzkich warunkach każdego dnia starali się stworzyć namiastkę domu dla swoich rodzin. Przez wiele długich miesięcy uczyli się żyć pod ostrzałem pocisków moździerzowych i granatów. [„Srdjan mówił spokojnym głosem, bez uśmiechu, że oni tam w Sarajewie, próbują imitować normalne życie w nienormalnych warunkach, że to szaleństwo tak szybko się nie skończy. Że nie wierzą w pomoc ONZ ani całej Europy, ani całego świata, który nic sobie nie robi z tego, że oni umierają.”]
Autorka innej książki o tym mieście, Barbara Demick napisała: "...nawet dziś po doświadczeniach ostatnich dwudziestu lat - jedenastego września, wojny w Iraku i w Afganistanie - niełatwo wyobrazić sobie, jak potężnym szokiem była dla świata brutalna wojna w Bośni..."
Kolejne karty książki „Chwila na miłość” pokazują nam to wojenne oblicze, ale także walkę o codzienność, o przetrwanie, o życie. Radość z chwilowej dostawy prądu, z mydła dostarczonego w przesyłce, czy z filiżanki kawy. Z jednej strony drżymy o tych, którzy tkwili w sercu wojny, a z drugiej podziwiamy wszystkich, którzy zdołali uciec, albo będąc poza granicami nie mieli możliwości powrotu do Bośni. Zajęty sygnał telefonu, listy „idące” miesiącami, brak jakichkolwiek wiadomości, ciągły stres, życie w zawieszeniu – z tym wszystkim musiała zmierzyć się bohaterka. Jednak nie poddawała się ani na chwilę, mimo trudności od samego początku robiła wszystko, żeby być bliżej, żeby pomóc nie tylko Sejowi, ale innym bałkańskim znajomym. Dzięki determinacji, nielicznym chwilom kontaktu z narzeczonym, [„A czas, choćbyśmy tego nie chcieli, nie jest tu na ziemi nieograniczony, tylko biegnie, pędzi, przecieka przez palce. Nie można się z nim nie liczyć, tak jak on nie liczy się z nami”] ❤żarliwej modlitwie i wierze w Boga, uporowi zakorzenionemu w miłości udaje jej się dokonać niemożliwego. [„Prosimy Boga o różne rzeczy, powierzamy Mu nasze pragnienia, plany, uczucia, krzyże, ale to Bóg wie, co z tego, o co prosimy, jest przeznaczone dla nas, a co nie, i z czym się uporamy lub z czym będzie nam bardzo ciężko”.] ❤W tym czasie ogromną podporą byli inni ludzie, ci którzy doskonale rozumieli sytuację, bo sami w taki czy inny sposób byli związani z oblężonym miastem, albo tacy, którzy potrafili dzięki ogromnej empatii wczuć się w trudną sytuację – jak choćby całkiem nieznana i obca telefonistka z „międzymiastowej”, która dokonała niemożliwego łącząc rozmowę z Sarajewem przez centralę we Włoszech [„Kontakt z ta młodą życzliwą dziewczyną spowodował, że zaczęłam się zastanawiać, czy ludzi, którzy żyją w tym czasie co my, spotykamy przypadkowo, czy może jednak jest nam to przeznaczone.”]❤
W tym okrutnym czasie Joanna odwiedza Sarajewo dwukrotnie. Pierwszy raz pomaga jej kolega Andrzej, dziennikarz z krakowskiej redakcji. Zdobyte akredytacje dziennikarskie dodają autorce skrzydeł, udaje jej się zebrać potrzebne środki, by opłacić wyjazd dla siebie i kolegi. Co więcej w czasie tego właśnie pobytu w Sarajewie, 21 lutego 1995 roku zostaje żoną Seja. Kolejny wyjazd, już na zakończenie wojny, to wyprawa - by tłumaczyć relacje dla wiadomości - z telewizyjną ekipą Waldemara Milewicza, wówczas Joanna została w Sarajewie i wróciła do Krakowa dopiero wtedy, gdy udało jej się wyrwać męża z wojennego świata… 5 kwietnia 1996 roku wsiedli do autobusu, który wywiózł Seja poza Sarejewo po prawie czterech latach zamknięcia w ukochanym mieście jak w więzieniu…To nie była łatwa decyzja dla bohaterów „Niektóre wybory w życiu człowieka są jak kamienie leżące na naszej drodze. I choć nie wiemy, jak przejść obok nich, musimy podążać do przodu. A one, jeśli się o nie potkniemy, ściągają nas w dół, albo jeśli leżą wśród rwącego potoku, który musimy przekroczyć, pozwalają nam odbić się w górę i suchą nogą stanąć na drugim brzegu.”❤
Tę książkę powinien przeczytać każdy turysta wybierający się na Bałkany. Piszę to, bo wielokrotnie jako pilot musiałam wstydzić się za ludzi, którzy mimo moich próśb o milczenie, zadawali bezceremonialnie pytania przewodnikom w Mostarze w stylu: „ a jak pani wspomina wojnę, dobrze nie było, co”? Poznanie tej historii może powstrzymałoby lawinę pytań o coś, o czym nie ma się najmniejszego nawet pojęcia. Obowiązkowo powinna też znaleźć się w rękach tych, którym ciągle jest mało, którzy uważają, że trzeba „mieć” jak najwięcej, którzy nie liczą się z nikim innym i kierowani egoizmem nie doceniają tego, co mają w swoim życiu. Również pokolenie, które nie doświadczyło wojny wiele nauczyłoby się z tej lektury, bo choćby tego, że nic nie jest nam dane na zawsze i nie wiadomo z czym jeszcze przyjdzie nam się zmierzyć, dlatego warto cieszyć się każdą chwilą życia w pokoju i wolności oraz jak najlepiej je wykorzystać.❤
Być może jestem nieobiektywna, bo od pierwszego razu, gdy w Mostarze w 2002 roku patrzyłam na odbudowujący się Stary Most, a potem, gdy w lipcu 2004 po otwarciu przeszłam nim na Stare Miasto, wiedziałam, że to będzie mój ulubiony kraj. Tak jest do dzisiaj. Każdorazowo gdy jestem na Starym Moście w Mostarze, zatrzymuję się przed stojącym w jego rogu kamieniem z napisem „dont forget ‘93”. W przyszłym roku prawdopodobnie po raz pierwszy uda mi się być w Sarajewie, już nie mogę się tego momentu doczekać, po lekturze książki tym bardziej. ❤Jestem dumna, że mogę osobiście znać ludzi, którzy przeżyli tę straszą wojnę. Oni zawsze potrafią się cieszyć, z otwartością przyjmują wszystkich, którzy przyjeżdżają do ich domów. Dla mnie są bohaterami i to się nigdy nie zmieni. Kiedyś ktoś z nich mi powiedział, że ludzi z czasu tej wojny można poznać po …ciszy. Autorka też wspomina o tym w „Chwili na miłość”. „Przez lata wojny wypracowałam w sobie szacunek do ciszy. Cisza pomaga człowiekowi wsłuchać się w głos, który wydobywa się z jego wnętrza, pomaga zagłębić się w samego siebie. Tylko w nieskończonej, głębokiej ciszy można usłyszeć taki głos. Tylko wtedy ma on warunki, by przemówić. To wielka cisza, do której każdy ma prawo. Człowiek powinien jej szukać i pozwalać innym, by w niej trwali. Nie przeszkadzać. Taka cisza przynosi owoce, których potem nikt nie jest w stanie człowiekowi odebrać.”❤
Napiszę raz jeszcze „W życiu czasami jest nam dane spotkać ludzi, których losy i postawa bardzo nas poruszają i uwrażliwiają na to, co dzieje się wokół”. Dlatego dziękuję pani Joannie za książkę, która mimo, że traktuje o najtrudniejszych sprawach jest tak piękna❤. Panu Sejowi dziękuję za to, że dzięki niemu i innym walczącym mogę wracać wielokrotnie do wolnej Bośni i Hercegowiny❤. Hvala, hvala, hvala! Kiedy w końcu dotrę do Sarajewa, będę o Was pamiętać.❤

Chyba już nie muszę dodawać, że polecam...bardzo!

Od dawna planowałam przeczytać tę książkę. Gdy byłam gdzieś, gdzie jest Empik, pytałam o tę pozycję, ale (NIESTETY) nie była do kupienia „od ręki”. W końcu zamówiłam z przesyłką do domu. Chciałam poczekać do weekendu, bo po lekturze wcześniejszych książkach o Bałkanach, po odwiedzeniu wielokrotnie ukochanej Bośni i Hercegowiny wiedziałam, że trzeba uważnie i z szacunkiem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Historia pięknej miłości Polki i Bośniaka. Miłości, która nie zna granic. Jej historia zaczyna się. gdy Joanna w ramach stypendium studenckiego wyjeżdża do Sarajeva. Poznaje tam Seja, z którym powoli zakochują się w sobie. Gdy Joanna musi wracać do kraju, wierzą, że wkrótce spotkają się znowu. Tym razem w Polsce. Niestety plany ich wspólnej przyszłości krzyżuje wybuch wojny na Bałkanach. Wojny, która rozdziela ich na dłuższy czas. Z listów Seja poznajemy tragiczne losy miasta i jego mieszkańców, opisywane nie przez obserwatora, lecz bezpośredniego uczestnika zdarzeń. Joanna żyje w lęku o ukochanego, lecz wierzy, że kiedyś będą mogli jednak być razem. Sejo przetrwał, ponieważ „przypominał sobie szczęśliwy czas, który był KRÓTKĄ CHWILĄ NA MIŁOŚĆ. Ale był i ten czas piękny czas, który żyje w jego wspomnieniach daje mu teraz dodatkową siłę, żeby to zło przetrzymać. Bo wie, że ma kogoś kto na niego czeka, ma do kogo wrócić i z kim spędzi resztę swojego życia”. Przetrwała tez ich miłość, która trwa do dzisiaj.
Autorka zawiera w swym tekście wiele cennych myśli, które stanowią okazję do przemyśleń, np. słowa Jej mamy: „od każdego możesz się czegoś nauczyć, ale trzeba rozmawiać”, „nie pozwalaj sobie na zostawianie niezałatwionych spraw – jak jest problem , to go nie przemilczaj, tylko porozmawiaj o nim, czas ucieka”.

Historia pięknej miłości Polki i Bośniaka. Miłości, która nie zna granic. Jej historia zaczyna się. gdy Joanna w ramach stypendium studenckiego wyjeżdża do Sarajeva. Poznaje tam Seja, z którym powoli zakochują się w sobie. Gdy Joanna musi wracać do kraju, wierzą, że wkrótce spotkają się znowu. Tym razem w Polsce. Niestety plany ich wspólnej przyszłości krzyżuje wybuch...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Polka opisuje swój związek z Bośniakiem z Sarajewa. Historia od czasów PRL i wyjazdu na studia do Sarajewa, poprzez czas wojny w byłej Jugosławii i oblężenia Sarajewa z finałem w czasach współczesnych. Poruszające. Przy okazji pozwala zrozumieć zawiłość tej wojny. Historia człowieka, który nie chciał walczyć, ale musiał..

Polka opisuje swój związek z Bośniakiem z Sarajewa. Historia od czasów PRL i wyjazdu na studia do Sarajewa, poprzez czas wojny w byłej Jugosławii i oblężenia Sarajewa z finałem w czasach współczesnych. Poruszające. Przy okazji pozwala zrozumieć zawiłość tej wojny. Historia człowieka, który nie chciał walczyć, ale musiał..

Pokaż mimo to

Porywająca,cudowna historia niezwykłej,prawdziwejmiłości pomiędzy Polką katoliczką i Bośniakiem Muzułmaninem.
Która została wystawiona na najtrudniejszą próbę.
A miłość ich narodziła się wielokulturowym Sarajewie,mieście tolerancji,dialogu i otwartości,tętniącym orientalną muzyką,pachnącym aromatem mocnej kawy.
Jest to wyjątkowo wzruszająca,bardzo przepełniona emocjami opowieść o miłość,rozłące,nadziei,wojnie.Tragizm jest na Bałkach przedstawiony zostawiony z perspektywy osób,które brały udział w tych wydarzeniach.
Oni stracili swoje rodziny,bardzo ucierpieli,utracili domy,poczucie tożsamości narodowej.
Wciągnęła mnie ta przepiękna,poruszająca książka chwytająca za serce.
Oderwać się nie mogłam od powieści naprawdę to przecudna,wzruszająca,ciekawa książka.

Porywająca,cudowna historia niezwykłej,prawdziwejmiłości pomiędzy Polką katoliczką i Bośniakiem Muzułmaninem.
Która została wystawiona na najtrudniejszą próbę.
A miłość ich narodziła się wielokulturowym Sarajewie,mieście tolerancji,dialogu i otwartości,tętniącym orientalną muzyką,pachnącym aromatem mocnej kawy.
Jest to wyjątkowo wzruszająca,bardzo przepełniona emocjami ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trudno mi oceniać książkę, która jest autentyczną historią dwojga ludzi. Mogę powiedzieć, że urzekła mnie opowieść Joanny o jej miłości do Seja, o sile tej miłości i zmaganiach aby ta miłość przetrwała. Wzruszały mnie listy Seja do ukochanej, jak sam pisał to ona dawała mu siłę i nadzieję w czasie wojny a ich spotkania po latach rozłąki ściskają za gardło.
Wszystkim polecam znaleźć chwilę na tę miłość.

Trudno mi oceniać książkę, która jest autentyczną historią dwojga ludzi. Mogę powiedzieć, że urzekła mnie opowieść Joanny o jej miłości do Seja, o sile tej miłości i zmaganiach aby ta miłość przetrwała. Wzruszały mnie listy Seja do ukochanej, jak sam pisał to ona dawała mu siłę i nadzieję w czasie wojny a ich spotkania po latach rozłąki ściskają za gardło.
Wszystkim...

więcej

mniej

Pokaż mimo to