czego szukamy w ksiazkach?!..hm
ja mam to szczescie w nieszczesciu nadwrazliwosci,wiklania sie ,przeangazowania emocjonalnie..w jednej chwili pojawia sie cos i wszystek dookolny znika.
wystarczyl mi ten poczatek pierwszego opowiadania...(zwabiajac na ubocze jedna z lini trolejbusowych,ulica biegla od rogu zatloczonej alei)

czego szukamy w ksiazkach?!..hm
ja mam to szczescie w nieszczesciu nadwrazliwosci,wiklania sie ,przeangazowania emocjonalnie..w jednej chwili pojawia sie cos i wszystek dookolny znika.
wystarczyl mi ten poczatek pierwszego opowiadania...(zwabiajac na ubocze jedna z lini trolejbusowych,ulica biegla od rogu zatloczonej alei)

Nabokova zaczęłam czytać z takim samym zapałem jak poprzednią książkę , ale z minuty na minutę coraz wolniej i mniej chętnie przewracałam kartki, coraz bardziej ziewałam, aż w końcu, po przeczytaniu kilku opowiadań, odłożyłam książkę na półkę i przez kolejne dni unikałam nawet patrzenia w jej kierunku. Wspaniałe, niesamowite, znakomite! Tak piszą o opowiadaniach Nabokova w internecie. Jak dla mnie zwyczajne, bez polotu. Bardziej mnie zmęczyły niż dały jakąkolwiek satysfakcję. Czytając, odniosłam wrażenie, że Nabokov bardzo się męczył, kiedy je pisał.

Zapraszam na mojego bloga :)
DOLINA ZAKLĘTYCH KSIĄŻEK:
dolinazakletychksiazek.blogspot.com

Nabokova zaczęłam czytać z takim samym zapałem jak poprzednią książkę , ale z minuty na minutę coraz wolniej i mniej chętnie przewracałam kartki, coraz bardziej ziewałam, aż w końcu, po przeczytaniu kilku opowiadań, odłożyłam książkę na półkę i przez kolejne dni unikałam nawet patrzenia w jej kierunku. Wspaniałe, niesamowite, znakomite! Tak piszą o opowiadaniach Nabokova w...

Chciałabym być znakomitym szachistą, o skupionym czole i życiu pełnym zadumy i spełnionych ambicji, pochylającym się nad lakierowaną szachownicą i słyszącym muzykę przy przesunięciu figur po kostkach...albo chociaż wesołą, rudą, zwinną wiewiórką- mieszkać w koronach drzew i podpatrywać z ukrycia ludzkie sprawy, o zmroku łupać orzechy i zasypiać w ciepłej dziupli...ale, gdybym miała być sportretowana przez Nabokova w jego opowiadaniach to mogłabym być nawet szarą ćmą, nocnym motylem i trzepotać o papirusowy klosz lampy. Nawet ćmą.

Chciałabym być znakomitym szachistą, o skupionym czole i życiu pełnym zadumy i spełnionych ambicji, pochylającym się nad lakierowaną szachownicą i słyszącym muzykę przy przesunięciu figur po kostkach...albo chociaż wesołą, rudą, zwinną wiewiórką- mieszkać w koronach drzew i podpatrywać z ukrycia ludzkie sprawy, o zmroku łupać orzechy i zasypiać w ciepłej dziupli...ale,...

"Vladimir Nabokov mówił, że pisarz powinien łączyć w sobie trzy cechy: gawędziarza, nauczyciela i czarodzieja, przy czym z całej tej triady, dominująca powinna być postać czarodzieja. To wszakże umiejętność odprawiania czarów czyni pisarza wielkim. Nabokov w niektórych kręgach uważany był za zarozumiałego. Wytrwale wierzył zarówno w nieśmiertelność swoich bohaterów, jak i w duchowe, nieuchwytne, ale i nie mające sobie równych oddziaływanie literackiego geniuszu. W literaturę jako skarbiec dziecięcych wspomnień, jako akwarelę platonicznych i przeżytych miłości, czy leśną polanę na końcu drogi, gdzie gdy sięgnąć wzrokiem wokół, rozciąga się widok na szlaki przeszłości. Dla autora słynnej „Lolity” równie ważne są wzniosłe krajobrazy życia, jak i te szare, budujące codzienność. Ot, wspomnę tutaj na szybko widok z pędzącego pociągu, nocne latarenki rzucające co noc nowe promienie na koślawe budynki starej kamienicy, zabawę w chowanego, czy portret szwajcarskiej guwernantki.

„Kęs życia i inne opowiadania” to zbiór przeszło czterdziestu opowiadań napisanych po rosyjsku i angielsku, jakie powstały w latach 1930-50. W 1940 roku pisarz popłynął transatlantykiem do USA, gdzie zamieszkał. Przyjmuje się, że wtedy też zaczął tworzyć w języku angielskim (co, będąc dokładnym, nie do końca jest prawdą, bo Nabokov już w 1920 opublikował na łamach The English Review krótki liryk pt. „Remembrance” plus kilka utworów w czasie międzywojennym). Odnajdziemy w „Kęsie życia…” doświadczenia i obrazy z podróży twórcy po Europie (Rosja, Francja, Wielka Brytania, Niemcy),jak i elementy związane z życiem w USA.

Kiedy przegląda się notatki, które sporządzał Nabokov rozkładający na czynniki pierwsze „Ulissesa” Jamesa Joyce’a (rozrysowany dokładnie plan irlandzkich ulic i domów),„Panią Bovary” Flauberta czy „Przemianę” Kafki (w trakcie lektury powstał szkic Nabokova, obrazujący owada z opowieści Kafki) nie ma wątpliwości, że ma się do czynienia z perfekcjonistą. Każde opowiadanie Rosjanina to nowa magiczna formuła, w której możemy doszukiwać się drugiego dna, zastanawiając się: co tym razem przeoczyliśmy? A może ten dialog ma głębszą lub inną wymowę, niż nam się pierwotnie wydawało?
Niezapomniane chwile, spędzone z krótką formą prozy Nabokova, przepełnione są oprócz tego elegancją i literackim pięknem. Mało które z nich ma „opowiadacką” formę, wszędzie są zakręty i językowe perełki. Nabokov pisze o rzeczach, o których wielu z nas nie ma pojęcia, mimo, iż są często tak blisko – tuż obok nas." (fragment recenzji)

Zapraszam do przeczytania całej recenzji na stronie "Experyment - recenzja dobrej książki":

https://experymentt.wordpress.com/2011/06/05/vladimir-nabokov-kes-zycia-i-inne-opowiadania-recenzja/

"Vladimir Nabokov mówił, że pisarz powinien łączyć w sobie trzy cechy: gawędziarza, nauczyciela i czarodzieja, przy czym z całej tej triady, dominująca powinna być postać czarodzieja. To wszakże umiejętność odprawiania czarów czyni pisarza wielkim. Nabokov w niektórych kręgach uważany był za zarozumiałego. Wytrwale wierzył zarówno w nieśmiertelność swoich bohaterów, jak i w...

"Kęs życia.." to doskonałe wprowadzenie dla czytelnikow którzy nie mieli jeszcze kontaktu z prozą Nabokova - te krotke opowiadania w istocie ilustrują styl pisarza. Genialny zbior, genialnego autora. Jest wśród nich kilka opowiadań które naprawdę zostają w pamięci na długo..

"Kęs życia.." to doskonałe wprowadzenie dla czytelnikow którzy nie mieli jeszcze kontaktu z prozą Nabokova - te krotke opowiadania w istocie ilustrują styl pisarza. Genialny zbior, genialnego autora. Jest wśród nich kilka opowiadań które naprawdę zostają w pamięci na długo..

Wstrząsające jak głupi może być nie raz człowiek,i jakie poglądy nim kierują.Jeśli chodzi o wizje literacką to poziom przerażająco dobry,ale jak zbliża się do swoich osobistych poglądów to aż z cięło mnie z nóg.

Wstrząsające jak głupi może być nie raz człowiek,i jakie poglądy nim kierują.Jeśli chodzi o wizje literacką to poziom przerażająco dobry,ale jak zbliża się do swoich osobistych poglądów to aż z cięło mnie z nóg.

To było moje pierwsze spotkanie z Autorem. I powiem Wam jedno: proza Vladimira zdecydowanie nie trafiła do mojego serca.

To było moje pierwsze spotkanie z Autorem. I powiem Wam jedno: proza Vladimira zdecydowanie nie trafiła do mojego serca.

Nabokov jak to Nabokov, zawsze coś wnosi do mojego życia, nawet jeśli to coś wcale nie jest przyjemne, jak odkrywanie prawd o sobie.

Nabokov jak to Nabokov, zawsze coś wnosi do mojego życia, nawet jeśli to coś wcale nie jest przyjemne, jak odkrywanie prawd o sobie.