Dawno temu przeczytana. Pamiętam wrażenie jakie na mnie wywarła: z jednej strony przytłoczyła, a z drugiej zrodziła wielki podziw i uznanie dla autorki. I co zapewne najważniejsze - zaowocowała samobadaniem.

Dawno temu przeczytana. Pamiętam wrażenie jakie na mnie wywarła: z jednej strony przytłoczyła, a z drugiej zrodziła wielki podziw i uznanie dla autorki. I co zapewne najważniejsze - zaowocowała samobadaniem.

Czyta się lekko (mimo tematyki),bo styl jest ok. i napisane przystępnie.
Ale... iiileee moooożna...

Jak dla mnie, dzienniki muszą być naprawdę ciekawe, żywe, oryginalne poprzez talent ich autora (artysty, na przykład),albo autor ten musi mieć do powiedzenia coś bardzo niezwykłego lub istotnego, płynącego z głębi jego jestestwa, żeby mi się chciało brnąć przez to setkami stron..
Przeczytałem 180 na 367 i mam dość - znudziło mi się. Nie oceniam, bo nie poznałem całości - raczej już do tego nie wrócę, bo życia nie przybywa a jest na pewno wiele dużo bardziej wartościowych i ciekawszych książek do przeczytania...

Czyta się lekko (mimo tematyki),bo styl jest ok. i napisane przystępnie.
Ale... iiileee moooożna...

Jak dla mnie, dzienniki muszą być naprawdę ciekawe, żywe, oryginalne poprzez talent ich autora (artysty, na przykład),albo autor ten musi mieć do powiedzenia coś bardzo niezwykłego lub istotnego, płynącego z głębi jego jestestwa, żeby mi się chciało brnąć przez to setkami...

28/52/2020

28/52/2020

Lewa wspomnienia prawej to dziennik z czasów choroby pisarki Krystyny Kofty a także wspomnienia po chorobie. Zauważyłam ta książkę na przecenie i w związku z tym że sama miałam doczynienią z nowotworem kupiłam ją. Dziennik podnosi na duchu, autorka pokazuje nam ze rąk to nie koniec świata ze można z nim walczyć i wygrać. Książka nie może być ani zła ani dobra bo jest to dziennik, prawdziwa historia. Szczególnie polecam dla osób które zmagaly się, zmagają lub mają wśród swoich bliskich i przyjaciół doczynienią z nowotworem.

Lewa wspomnienia prawej to dziennik z czasów choroby pisarki Krystyny Kofty a także wspomnienia po chorobie. Zauważyłam ta książkę na przecenie i w związku z tym że sama miałam doczynienią z nowotworem kupiłam ją. Dziennik podnosi na duchu, autorka pokazuje nam ze rąk to nie koniec świata ze można z nim walczyć i wygrać. Książka nie może być ani zła ani dobra bo jest to...

"Lewa. Wspomnienie prawej" to głęboko uświadamiająca i potrzebna książka. Krystyna Kofta, znana felietonistka, w swoich zapiskach z dnia codziennego pokazuje jak wygląda życie z rakiem piersi, po zabiegu mastektomii i po kolejnych dawkach przyjmowanej chemii. Oprócz ogromnej wartości jaką niesie treść książki, daje ona również wrażenie bliskości i współodczuwania problemów autorki. Krystyna Kofta poprzez swoje dzienniki pragnie pokazać jak ważne są badania kontrolne. I to nie tylko w momencie kiedy zauważamy jakąś zmianę we własnym organizmie, ale zawsze! Profilaktycznie. Troska o własne zdrowie czy samopoczucie winna być rzeczą nadrzędną w naszym życiu. I to właśnie pokazuje autorka, dając za przykład obraz własnej osoby. Czyta się ją cudownie. Daje do myślenia. Polecam!

Mój instagram: my.books.shelf

"Lewa. Wspomnienie prawej" to głęboko uświadamiająca i potrzebna książka. Krystyna Kofta, znana felietonistka, w swoich zapiskach z dnia codziennego pokazuje jak wygląda życie z rakiem piersi, po zabiegu mastektomii i po kolejnych dawkach przyjmowanej chemii. Oprócz ogromnej wartości jaką niesie treść książki, daje ona również wrażenie bliskości i współodczuwania problemów...

http://swiatwgblondynek.blogspot.com/2016/09/55522016-lewa-wspomnienie-prawej.html

http://swiatwgblondynek.blogspot.com/2016/09/55522016-lewa-wspomnienie-prawej.html

Chyba jedyna książka która opowiada o tak strasznej chorobie jaką jest rak w taki sposób.Nie dołuje,dodaje sił,uświadamia że nawet tą chorobę można pokonać,można też w jej trakcie pozostać sobą.Ze swoim zmysłem humoru,który bez wątpienia pomaga.Książka nie tylko dla kobiet,nie jeden facet mógłby się uczyć od męża Pani Krystyny,bycia,współczucia,opieki ale też rozsądnego traktowania.Bez paniki.Wspaniała powieść,w moim odczuciu każdej osobie która ją przeczyta pozwoli poukładać sobie w głowie wiele kwestii.Polecam.

Chyba jedyna książka która opowiada o tak strasznej chorobie jaką jest rak w taki sposób.Nie dołuje,dodaje sił,uświadamia że nawet tą chorobę można pokonać,można też w jej trakcie pozostać sobą.Ze swoim zmysłem humoru,który bez wątpienia pomaga.Książka nie tylko dla kobiet,nie jeden facet mógłby się uczyć od męża Pani Krystyny,bycia,współczucia,opieki ale też rozsądnego...

Książka w większości to wycinki z dziennika Krystyny Kofty. Cel – skłonić kobiety do badań, profilaktyki, pokazać że im wcześniejsze wykrycie nowotworu, daje, większe szanse pokonania go. Książka o tym jak na co dzień żyć z rakiem, jak się nie poddawać, o walce i nadziei. Książka napisana trochę chaotycznie, drobiazgowo, bezpośrednio, niektóre fragmenty trudno się czyta, nie mniej jednak polecam.

Książka w większości to wycinki z dziennika Krystyny Kofty. Cel – skłonić kobiety do badań, profilaktyki, pokazać że im wcześniejsze wykrycie nowotworu, daje, większe szanse pokonania go. Książka o tym jak na co dzień żyć z rakiem, jak się nie poddawać, o walce i nadziei. Książka napisana trochę chaotycznie, drobiazgowo, bezpośrednio, niektóre fragmenty trudno się czyta,...

Trudno cokolwiek napisać. Nie ocenia się przecież w tym wypadku fikcji literackiej, a realne, bolesne doświadczenia kobiety z krwi i kości...
Jak dla mnie- warto było przeczytać. Polecam. Być może pośle którąś z nas do lekarza w tym jedynym, właściwym czasie.

Trudno cokolwiek napisać. Nie ocenia się przecież w tym wypadku fikcji literackiej, a realne, bolesne doświadczenia kobiety z krwi i kości...
Jak dla mnie- warto było przeczytać. Polecam. Być może pośle którąś z nas do lekarza w tym jedynym, właściwym czasie.

O chorobie można mówić różnie; z rozżaleniem z pietyzmem lub z poczuciem misji. K. Kofta mówi tak po prostu. Mówi o strachu - bez strachu, a bólu bez mesjanizmu, o nadziei - bez moralizowania. Mówi. A ja jej słucham.

O chorobie można mówić różnie; z rozżaleniem z pietyzmem lub z poczuciem misji. K. Kofta mówi tak po prostu. Mówi o strachu - bez strachu, a bólu bez mesjanizmu, o nadziei - bez moralizowania. Mówi. A ja jej słucham.