Od razu napiszę, że to moja pierwsza książka tej autorki. Od kiedy Pani Olga dostała Nobla, ja bardzo unikałam jej książek z obawy o ich niezrozumienie oraz dużo złych słów na ich temat. No to wzięłam najkrótszą z lękiem w sercu i...przepadłam. O matulu, ależ to było mądre, delikatne, refleksyjne i głębokie. Po prostu piękne. Chcę więcej i więcej. Ta treść jest tak bardzo moja. Czytając czułam się trochę jak z książkami Pana Małeckiego lub Pani Bator. Takie treści dają mi głęboki relaks, wgląd i zatrzymanie. To była dla mnie uczta. Już wybrałam kolejną pozycję tej autorki.

Od razu napiszę, że to moja pierwsza książka tej autorki. Od kiedy Pani Olga dostała Nobla, ja bardzo unikałam jej książek z obawy o ich niezrozumienie oraz dużo złych słów na ich temat. No to wzięłam najkrótszą z lękiem w sercu i...przepadłam. O matulu, ależ to było mądre, delikatne, refleksyjne i głębokie. Po prostu piękne. Chcę więcej i więcej. Ta treść jest tak bardzo...

Trzy opowiadania ujęte w niewielkiej książce, wprost idealne na chwilę przerwy podczas wiosennego ożywienia.

Pozornie wydają się odrębnością ale gdy rozłożymy je na czynniki pierwsze to ujrzymy wiele cech wspólnych. Doskonała personifikacja (w tej pozycji zabieg wyróżnia się na tle literatury współczesnej) rysuje nam obraz tego jak bardzo nasza uwaga skierowana jest na przedmioty. Na życie, które istnieje zależnie od schematu,
zależnie od materii której próbujemy nadać wartości wyższej niż relacje międzyludzkiej. A może to my ludzie zrobiliśmy się tak odpychający że to właśnie przedmioty mają wyższą wartość?

Olga Tokarczuk kolejny raz uwolniła mnie z jakiegoś rodzaju bólu psychicznego, o którym wcześniej nie miałam pojęcia.

Trzy opowiadania ujęte w niewielkiej książce, wprost idealne na chwilę przerwy podczas wiosennego ożywienia.

Pozornie wydają się odrębnością ale gdy rozłożymy je na czynniki pierwsze to ujrzymy wiele cech wspólnych. Doskonała personifikacja (w tej pozycji zabieg wyróżnia się na tle literatury współczesnej) rysuje nam obraz tego jak bardzo nasza uwaga skierowana jest na...

“Szafa” to zbiór trzech opowiadań autorstwa Olgi Tokarczuk. Książka ta jest pełna surrealistycznych światów i fantastycznych bohaterów, a przedmioty znaczą więcej, niż można się spodziewać. W opowiadaniach przygląda się ludziom, naszym ukrytym pragnieniom i potrzebom, charakterom. Co czasem widać poprzez nasze zajęcia lub nasze zachowania. Czasami są to rzeczy bardziej istotne, czasem mniej.

“Szafa” to zbiór trzech opowiadań autorstwa Olgi Tokarczuk. Książka ta jest pełna surrealistycznych światów i fantastycznych bohaterów, a przedmioty znaczą więcej, niż można się spodziewać. W opowiadaniach przygląda się ludziom, naszym ukrytym pragnieniom i potrzebom, charakterom. Co czasem widać poprzez nasze zajęcia lub nasze zachowania. Czasami są to rzeczy bardziej...

Zbiór trzech opowiadań. Dwa króciaki i jedno pełnoprawne opowiadanie.

Tytułowa "Szafa" próbuje wydobyć magię ze zwykłych przedmiotów. Stara, używana szafa wpływa na ludzkie życie. Podobne koncepty były już wielokrotnie, niczego specjalnego tu nie ma. Co nie znaczy, że rzecz jest zła czy o niczym. 6/10

"Numery", rzecz najobszerniejsza, to pieśń pani sprzątającej w hotelu. Poprzez kolejne pokoje i duszę hotelu jako swego rodzaju bytu samodzielnego i samostanowiącego, przenikamy kilka żyć. Na tym podłożu rodzą się spostrzeżenia i pytania. Nienachalna filozofia. 9/10

"Deus ex" to metaforyczna sprzeczka z bogiem na temat etyki stworzenia. Niegłupi drobiazg. 7/10

Całość, doskonale napisana, utrzymana jest nieśpiesznej, stonowanej atmosferze jakiegoś niepokoju, niesamowitości, na pewno nie horroru. "Numery", być może dzięki swej obszerności, sprawiają najlepsze wrażenie, akuratnością, brakiem braku i naddatku, koherencją wszystkich elementów, esencjonalnością.

"Szafa" to zbiór filozoficznych drobiazgów zadających pytania. Warsztatowo rzecz bez zarzutu, z elegancką urodą.
8/10

Zbiór trzech opowiadań. Dwa króciaki i jedno pełnoprawne opowiadanie.

Tytułowa "Szafa" próbuje wydobyć magię ze zwykłych przedmiotów. Stara, używana szafa wpływa na ludzkie życie. Podobne koncepty były już wielokrotnie, niczego specjalnego tu nie ma. Co nie znaczy, że rzecz jest zła czy o niczym. 6/10

"Numery", rzecz najobszerniejsza, to pieśń pani sprzątającej w hotelu....

Pierwsze opowiadanie („Szafa”) dość niejakie. W gruncie rzeczywiście nie skupia się na niczym konkretnym i nie zawiera specjalnie odkrywczych myśli. Drugie z kolei, okazało się bardzo interesujące. I pomysł dobry, i wykonanie. A trzecie („Deus ex”) zbyt przekombinowane i przeinaczone; nie podobało mi się.
Nie bardzo widzę sens wydawania tomiku opowiadań jedynie z trzema utworami. Książka byłaby na pewno lepsza, gdyby zawierała więcej prac, bo tak ustawiałabym większa szansa, że trafimy na pare dobrych opowiadań, a nie tylko na jedno.

Pierwsze opowiadanie („Szafa”) dość niejakie. W gruncie rzeczywiście nie skupia się na niczym konkretnym i nie zawiera specjalnie odkrywczych myśli. Drugie z kolei, okazało się bardzo interesujące. I pomysł dobry, i wykonanie. A trzecie („Deus ex”) zbyt przekombinowane i przeinaczone; nie podobało mi się.
Nie bardzo widzę sens wydawania tomiku opowiadań jedynie z trzema...

Moje pierwsze wrażenia są takie że Pani Olga stara się z czegoś banalnego stworzyć sztukę. Nie jest to oryginalne i kojarzy mi się  raczej z sztuką dla sztuki. Mamieniem osób o mniejszej wrażliwości żeby myślały że tu się dzieje sztuka a tak naprawdę jest to średniak zawoalowany jakimiś artystyczno mglistymi wyziewami pióra Pani Tokarczuk.

Pomimo początkowej niechęci niektóre zwroty są bardzo obrazowe i do mnie przemawiają i sprawiają mi przyjemność że jestem w stanie widzieć lepiej te sceny niż gdybym je widział oczami. Przykład: “Przychodzę na ósmą i nie muszę się spieszyć, bo o ósmej wszyscy bogaci ludzie jeszcze śpią. Hotel hołubi ich w sobie, kołysze bezpiecznie, jakby był wielką muszlą w środku świata, a oni drogocennymi perłami. ”

Podobają mi się opisy autorki odnoszące się do rzeczywistości wokół niej ale tej namacalnej, kiedy piszę o swoich rozdmuchanych przeżyciach wewnętrznych to czytam niechętnie.

Autorka bardzo lubi skupiać się na zapachach co dodaje zmysłowości opisom i może niekiedy realności. Problem z zapachami jest taki że nie wszystkie są pociągające. Pot ludzki to też zapach a w tych górnolotnych opisach nie ma na niego miejsca. Pomimo że nie ma miejsca na przykre zapachy w opisach Tokarczuk to jednak opisy przykrych ludzkich nieodłącznych spraw jak toaleta są. W moich oczach usprawiedliwia to autorkę a nawet pokazuje jej zmysł równowagi i elegancji że odpuszcza zapachy przykrych spraw ale nie pomija ich zupełnie.

Czytam i dalej mam mieszane uczucia. Dużo opisów mi się nie podoba aż tu nagle opis zachowania Japończyków w hotelu przykuwa moją uwagę. To jak została uwypuklona ich skromność i wdzięczność dla nich pierwszoosobowej bohaterki spodobało mi się. Podoba mi się też oddanie nieładu pokojów gości hotelowych. Traktowanie tego jako środek wyrazu tychże gości niemalże artystyczny a już na pewno prawdziwy, bardziej prawdziwy niż sami ludzie z ich manipulacjami.

Myślę że trochę jestem spaczony swoją wrodzoną niechęcią do nowych tworów. Dopiero jak się do nich przyzwyczajam zaczynam je lubić, zaczynam ufać. Czy zaufałem już Oldze Tokarczuk? Jeszce nie ale nasza znajomość przynajmniej weszła już w pewną dynamikę.

Moja początkowa niechęć i podejrzenie że wrażliwość autorki jest bardziej techniczna niż autentyczna w dalszych częściach książki zostaje poddana w wątpliwość. Po przeczytanie kilku opisów pokoi hotelowych zaczynam wierzyć że autorka jest boleśnie wrażliwa i zaczynam poczytywać to za atut.

Moje pierwsze wrażenia są takie że Pani Olga stara się z czegoś banalnego stworzyć sztukę. Nie jest to oryginalne i kojarzy mi się  raczej z sztuką dla sztuki. Mamieniem osób o mniejszej wrażliwości żeby myślały że tu się dzieje sztuka a tak naprawdę jest to średniak zawoalowany jakimiś artystyczno mglistymi wyziewami pióra Pani Tokarczuk.

Pomimo początkowej niechęci...

Spodziewałam się czegoś dobrego i to dostałam! Największe oczekiwania miałam, co do opowiadania "Szafa", a tak naprawdę najmniej mi się podobało. Chyba najbardziej urzekły mnie "Numery", ale "Deus Ex" też było świetne. Nie mogłam się opamiętać od zaznaczania przepięknych, kwiecistych wyborów językowych Tokarczuk. Żałuję jedynie, że przeczytałam wszystkie opowiadania na raz, a nie rozłożyłam ich sobie na raty, żeby się nimi delektować po trochu.

Spodziewałam się czegoś dobrego i to dostałam! Największe oczekiwania miałam, co do opowiadania "Szafa", a tak naprawdę najmniej mi się podobało. Chyba najbardziej urzekły mnie "Numery", ale "Deus Ex" też było świetne. Nie mogłam się opamiętać od zaznaczania przepięknych, kwiecistych wyborów językowych Tokarczuk. Żałuję jedynie, że przeczytałam wszystkie opowiadania na raz,...

Nie podobała mi się. Męcząca.

Nie podobała mi się. Męcząca.

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Olgi Tokarczuk i na pewno nie ostatnie.

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Olgi Tokarczuk i na pewno nie ostatnie.

Weź do ręki kubek zielonej herbaty lub filiżankę kawy, ciasto z rabarbarem i jeśli to możliwe, usiądź na dworze lub w ogrodzie. Potrzebujesz niecałą godzinę, aby zapoznać się i wejść w świat bohaterów tych opowiadań. Świat ukazujący złożoną naturę ludzi, ich nawyki, myśli i uczucia, ich różnorodność.

Weź do ręki kubek zielonej herbaty lub filiżankę kawy, ciasto z rabarbarem i jeśli to możliwe, usiądź na dworze lub w ogrodzie. Potrzebujesz niecałą godzinę, aby zapoznać się i wejść w świat bohaterów tych opowiadań. Świat ukazujący złożoną naturę ludzi, ich nawyki, myśli i uczucia, ich różnorodność.