początek jest dość słaby takie "typowe s-f" wręcz przewidywalne, jedynym zaskoczeniem i zwrotem akcji jest sam epilog książki, gdyby nie on dałbym 3/10.

początek jest dość słaby takie "typowe s-f" wręcz przewidywalne, jedynym zaskoczeniem i zwrotem akcji jest sam epilog książki, gdyby nie on dałbym 3/10.

Na początku wystarczająco science, Ale potem zamiast nauki było filozofowanie. Fiction 2/6.

Na początku wystarczająco science, Ale potem zamiast nauki było filozofowanie. Fiction 2/6.

" Prawicowa wizja świata... ale w kosmosie."

" Prawicowa wizja świata... ale w kosmosie."

Kupiłam tę książkę na wyprzedaży wydawnictwa Rebis za pięć złotych i nie uważam, żeby była warta choć grosz więcej. Szkoda mi wręcz papieru, który na nią zmarnowano. Napisana niesamowicie amatorskim i naiwnym językiem. Absolutnie nie rozumiem, jak wydawca przyjął coś takiego - pisałam lepiej do gazetki szkolnej o przygodach mojego kota w szóstej klasie podstawowki. Bohaterowie papierowi, pozbawieni osobowości, śmierć kolejnych postaci wywoływała we mnie tyle emocji co oglądanie schnącej farby. Narrator i główny bohater zarazem to naiwny, rozmiękły nudziarz. Budowana na siłę tajemnica wokół jego tożsamości nie wykrzesała we mnie ani iskry zainteresowania. Autor traktuje czytelnika jak idiotę - naukowcy tłumaczący sobie, co to jest ekosfera, czyli wiedza z podstawówki - hit. Brak fantazji w wymyślaniu realiów świata Domagalski próbuje zapełnić, podając powszechnie znane fakty na temat kosmosu, ale nie na tym polega sci fi. Ostatnie 40 stron to przeładowany pseudometafizyczny bełkot napisany z finezją dwunastolatka. Nie przypominam sobie, żeby jakaś książka mnie aż tak rozczarowała. Druga gwiazdka za epilog, bo te ostatnie dwie strony to jedyne, co mnie zaskoczyło/wywołało pozytywne uczucia. Zmarnowany czas. Nie polecam.

Kupiłam tę książkę na wyprzedaży wydawnictwa Rebis za pięć złotych i nie uważam, żeby była warta choć grosz więcej. Szkoda mi wręcz papieru, który na nią zmarnowano. Napisana niesamowicie amatorskim i naiwnym językiem. Absolutnie nie rozumiem, jak wydawca przyjął coś takiego - pisałam lepiej do gazetki szkolnej o przygodach mojego kota w szóstej klasie podstawowki....

Najsłabszym punktem tej książki jest niestety zakończenie...

Najsłabszym punktem tej książki jest niestety zakończenie...

Przefilozofowane dyrdymały.

Przefilozofowane dyrdymały.

Dariusz Domagalski "Osobliwość" 🚀

Załoga statku zwiadowczego 'Selene' zmierza ku gromadzie kulistej 47 Tucanae. Ich zadaniem jest eksploatacja odkrytych surowców oraz ewentualne sprawdzenie, czy planeta sprzyja odpowiednim warunkom do kolonizacji przez ludzi. Do załogi dołącza Katja zajmująca się kogniwistyką, kobieta zbadać ma działanie błękitnych maruderów - gwiazd.
Spokój i opanowanie szybko pryska, gdy podczas tej wyprawy okazuje się, że wcześniej zostały wysłane ekspedycje przez Federację Solarną ale żadna z nich nie wróciła na Ziemię. Ponadto w niewyjaśnionych okolicznościach zaczynają ginąć załoganci 'Selene'. Czy to sprawka obcych nam istot?

Narratorem jest jeden ze zwiadowców, ale niewiele mogę o nim powiedzieć, bo na początku jest on anonimowy, dopiero pod koniec dowiadujemy się, jakie jest jego oblicze.

Okładka od razu zwróciła moją uwagę.
Myślę, że po tę książkę mogą sięgnąć osoby lubiące kryminał, sensację. Czyta się niesamowicie szybko, wartka akcja. Interesująca opowieść science-fiction.

Po przeczytaniu możemy zacząć się zastanawiać o naszej egzystencji, człowieczeństwie, czy nasz umysł równa się wszechświatu.

"Przypomniałem sobie, co powiedziała Katja. Może miała rację? Może wszechświat rzeczywiście ma świadomość, a w takim miejscu jak to, niemal w centrum Galaktyki, czuje się to bardziej niż gdziekolwiek? Pragnąłem zostać tutaj na wieki, zespolić się z gwiazdami, porzucić pustkę własnego jestestwa, przestać być indywidualnym bytem, a zacząć przynależeć do tego wielkiego, kosmicznego systemu. Do maszynerii wprawionej w ruch przed miliardami lat i działającej po dzień dzisiejszy."

Polecam ✨

Dariusz Domagalski "Osobliwość" 🚀

Załoga statku zwiadowczego 'Selene' zmierza ku gromadzie kulistej 47 Tucanae. Ich zadaniem jest eksploatacja odkrytych surowców oraz ewentualne sprawdzenie, czy planeta sprzyja odpowiednim warunkom do kolonizacji przez ludzi. Do załogi dołącza Katja zajmująca się kogniwistyką, kobieta zbadać ma działanie błękitnych maruderów - gwiazd....

Okładka: 7/10
Treść: 6,25/10

Im dalej w las, tym więcej drzew, jak głosi stare mądre przysłowie ;) Podobnie było z tą książką – im dalej, tym niestety gorzej.
Naprawdę, początek nawet mnie wciągnął, ogólnie pierwszoosobowa narracja była w tym wypadku udana i zagadkowy główny bohater intrygował. Przyjemny motyw z wyprawą w nieznane zakątki kosmosu, bardzo fajny pomysł na niebezpieczne, emanujące złą energią gwiazdy, do tego wątki związane z Federacją Solarną sprawującą kontrolę nad ludzkimi koloniami w kosmosie… Czytało się całkiem dobrze, ale im więcej autor książki wprowadzał nowych, „zaskakujących” wątków, im więcej było różnych tajemnic i niespodziewanych wydarzeń, tym było gorzej a lektura zaczynała rozczarowywać. Pod koniec to już niestety wyglądało tak jakby autor książki chciał w niej na siłę upchnąć wszystkie swoje pomysły, a to nie mogło skończyć się dobrze. Był i kosmos, i zombie, i morderstwa, i androidy, i obca cywilizacja, i podróże w czasie… Właściwie chyba łatwiej powiedzieć czego nie było – otóż pod koniec zwyczajnie nie było w tym wszystkim sensu :) Ostatnich kilkadziesiąt stron było po prostu przeładowanych i powstał jeden wielki misz-masz. Szkoda, bo moim zdaniem wystarczyło nie przesadzić i powstałaby może nie wybitna, ale całkiem przyjemna książka. A tak… było tylko nieźle.

Okładka: 7/10
Treść: 6,25/10

Im dalej w las, tym więcej drzew, jak głosi stare mądre przysłowie ;) Podobnie było z tą książką – im dalej, tym niestety gorzej.
Naprawdę, początek nawet mnie wciągnął, ogólnie pierwszoosobowa narracja była w tym wypadku udana i zagadkowy główny bohater intrygował. Przyjemny motyw z wyprawą w nieznane zakątki kosmosu, bardzo fajny pomysł na...

Pomysł, rewelacja. Z wykonaniem, trochę gorzej. Ciekawy pomysł, na "zycie" symulacji, w symulacji jest ostatnio popularnym tematem. Aczkolwiek, przedstawienie "zombich", delikatnie mnie zniechęciło.

Pomysł, rewelacja. Z wykonaniem, trochę gorzej. Ciekawy pomysł, na "zycie" symulacji, w symulacji jest ostatnio popularnym tematem. Aczkolwiek, przedstawienie "zombich", delikatnie mnie zniechęciło.

W książce zostaje opowiedziana historia załogi statku zwiadowczego, który leci w stronę gromady kulistej, by dowiedzieć się, czy któraś z planet nadaje się do zaludnienia, lub czy na jakiejś planecie znajdują się złoża wartościowych surowców. Gdy dolatują na miejsce, okazuje się, że nie są pierwszym statkiem, badającym tamte rejony. Ku swojemu zdziwieniu znajdują zniszczony statek Federacji Solarnej, a to oznacza, że w gromadzie kulistej 47 Tucanae już były prowadzone badania i żaden ze statków nigdy nie wrócił... To niepokoi naszych bohaterów, lecz mimo wszystko postanawiają wykonać swoje zadanie. Wszystko się zmienia, gdy ginie pierwsza osoba z załogi. Już wiedzą, że należy uciekać...

Z tą książką mam taki kłopot, że przeczytałam ją kilka miesięcy temu i nadal nie wiem co o niej myśleć. Nie wiem, czy bym ją poleciła. Na pewno nie sięgnę po nią po raz drugi, mimo że spędziłam z nią dość miły dzień. Czytało się ją szybko i przyjemnie, a jej koniec całkowicie mnie zaskoczył. Trzeba przyznać, że książka była naprawdę... osobliwa.

W książce zostaje opowiedziana historia załogi statku zwiadowczego, który leci w stronę gromady kulistej, by dowiedzieć się, czy któraś z planet nadaje się do zaludnienia, lub czy na jakiejś planecie znajdują się złoża wartościowych surowców. Gdy dolatują na miejsce, okazuje się, że nie są pierwszym statkiem, badającym tamte rejony. Ku swojemu zdziwieniu znajdują zniszczony...