„Jeśli zimową nocą podróżny" to książka wprost zachwycająca, nic więc dziwnego, że przeczytawszy ją, zapragnąłem poszerzyć swoje zastępy czytelnicze o kolejne książki Italo Calvino. Kiedy usłyszałem, że ten autor ma na swoim koncie opowiadania z gatunku fantastyki naukowej (koniecznie potrzeba nam na to lepszego wyrażenia!),ja, gołowąs i amator kwaśnych jabłek, postanowiłem czym prędzej zapoznać się z tymi wybrykami w pisarstwie Calvino. Piszę o wybrykach, bo z początku autentycznie wydawało mi się, że to, et, takie pisane na kolanie opowiadanka, odskocznia od właściwej linii twórczej, na jaką przypadają powieści bynajmniej nie fantastycznonaukowe (wpadł już kto na lepszy wyraz?). Na szczęście już samiuteńki początek lektury wyrwał mnie z tego paralogizmu. Opowiadania Calvino uderzają zadziwiającą spójnością i logiką. Nie chodzi nawet o to, że powtarzają się bohaterowie, że powracają tematy (zwłaszcza podczas lektury ostatniego opowiadania nieustannie odnosiłem wrażenie, że pojedyncze zdania, ustępy, były na żywca wyjęte z poprzednich; niestety książkę już oddałem do biblioteki i nie mogę tu ich przytoczyć),ale raczej o filozofię, jaka wynika z tego starannie pomyślanego makrokosmosu. Rzekłbym, że jest to książka wyraźnie filozofująca, gdzie czyta się może nie opowiadania, a powiastki bądź przypowieści. Każda z takich powiastek wychodzi od ciekawostki naukowej, odpowiednio przetworzonej dla realiów uniwersum Calvino, a kończy się morałem. Poniekąd przypomina mi to „13 bajek z królestwa Lailonii dla dużych i małych", z tą tylko różnicą, że u Kołakowskiego większy nacisk położony jest na dydaktyzm, a u Calvino – na uczoność.

Mnie się podobało, choć przyznaję, że jak na mój ptasi móżdżek była to bardzo wymagająca wyprawa w świat skomplikowanych terminów i teorii naukowych. Najprawdopodobniej będę musiał wrócić, żeby jeszcze raz przetworzyć wszystkie pojęcia tu wyłożone, a to chyba dobrze, bo czyż nie lepiej tak, niż gdybym po zamknięciu tej książki nie chciał już nigdy więcej jej otwierać?

„Jeśli zimową nocą podróżny" to książka wprost zachwycająca, nic więc dziwnego, że przeczytawszy ją, zapragnąłem poszerzyć swoje zastępy czytelnicze o kolejne książki Italo Calvino. Kiedy usłyszałem, że ten autor ma na swoim koncie opowiadania z gatunku fantastyki naukowej (koniecznie potrzeba nam na to lepszego wyrażenia!),ja, gołowąs i amator kwaśnych jabłek,...

Chyba nie uchybię w niczym prześwietnemu Autorowi, jeśli porównam jego wspaniałe opowiadania do twórczości Stanisława Lema (zwłaszcza "Dzienników gwiazdowych" i "Cyberiady").

Dostrzegam tu bowiem ewidentne pokrewieństwo mędrców w ironicznym postrzeganiu alternatywnych dróg rozwoju człowieka i jego cywilizacji. A nie podejmę się oceny, który z tych wielkich twórców widzi sprawę bardziej pesymistycznie...

Tak czy inaczej: poczucie humory obu Autorów zbliżone

Chyba nie uchybię w niczym prześwietnemu Autorowi, jeśli porównam jego wspaniałe opowiadania do twórczości Stanisława Lema (zwłaszcza "Dzienników gwiazdowych" i "Cyberiady").

Dostrzegam tu bowiem ewidentne pokrewieństwo mędrców w ironicznym postrzeganiu alternatywnych dróg rozwoju człowieka i jego cywilizacji. A nie podejmę się oceny, który z tych wielkich twórców widzi...

Czytałam już dawno, ale wciąż pamiętam, że książka zrobiła na mnie wrażenie: była tak dziwna i specyficzna, czasami niepojęta, że warto byłoby ją sobie kiedyś odświeżyć i sprawdzić, jakie teraz wywołałaby wrażenie.

Czytałam już dawno, ale wciąż pamiętam, że książka zrobiła na mnie wrażenie: była tak dziwna i specyficzna, czasami niepojęta, że warto byłoby ją sobie kiedyś odświeżyć i sprawdzić, jakie teraz wywołałaby wrażenie.

Jak to bywa z opowieściami, niektóre przypadają bardziej do gustu, inne mniej. Z opowieści kosmikomicznych Calvino mogłabym wskazać kilka jak dla mnie wspaniałych, wciągających do końca, porywających przez swoją malowniczość i magię. Jest również kilka, które zainteresowały mnie mniej, być może głównie ze względu na swoją "techniczność". Te opowiadania kojarzyły mi się bowiem z wykładami z fizyki i na pewno trafiłyby bardziej do zapalonego naukowca. Nie odmawiam im jednak żadnego waloru, jedynie zaznaczam że nie trafiły do mojej wrażliwości czytelniczej. W każdym razie nie ma wątpliwości że Calvino jest autorem magicznym, przenosi w całkiem inny świat, każe porzucić schematy myślenia i spojrzeć na nasz świat z innej perspektywy, bo być może wizja świata przyjęta przez ludzkość nie jest tą jedyną prawdziwą..

Jak to bywa z opowieściami, niektóre przypadają bardziej do gustu, inne mniej. Z opowieści kosmikomicznych Calvino mogłabym wskazać kilka jak dla mnie wspaniałych, wciągających do końca, porywających przez swoją malowniczość i magię. Jest również kilka, które zainteresowały mnie mniej, być może głównie ze względu na swoją "techniczność". Te opowiadania kojarzyły mi się...