Dla wielu osób słowo: socjoterapia nie będzie terminem rozumianym jednoznacznie.
Ktoś skojarzy go z mniej lub bardziej nieokreślonym rodzajem terapii społecznej, ktoś inny ze świetlicami socjoterapeutycznymi lub prof lak-tyką społeczną uprawianą przez socjologów. Podobnie jest w środowisku oświatowym. I tu działania socjoterapeutyczne nie przez wszystkich będą pojmowane zgodnie z ich rzeczywistym znaczeniem. Wielu nauczycieli nie wie nawet, czym tak naprawdę zajmuje się socjoterapia. Dla nich głównie napisana została ta książka, która ma charakter bardziej propedeutyczny niż jest wyczerpującym i pogłębionym wykładem zagadnienia. Ma ona również stanowić użyteczną pomoc dla tych wszystkich (np. dyrektora szkoły, pedagoga szkolnego itd.),którzy pragną zorganizować na terenie szkoły podobne zajęcia, a sam termin i charakter tego rodzaju terapii nie jest dla nich zbyt czytelny.Relacja między teorią a praktyką socjoterapii wyraźnie wskazuje na społeczne zapotrzebowanie i prymat zwyczajnej oraz codziennej, często bardzo efektywnej, pracy socjoterapeutycznej nad refleksją naukową na ten temat. Świadczy o tym liczba powstających świetlic socjoterapeutycznych, ośrodków kuratoryjnej pracy z dziećmi i młodzieżą, czy też realizacja socjoterapii na różnorodnych zajęciach o charakterze wyrównawczym, kompensacyjnym czy korekcyjnym. Praktyka wyprzedza tu teorię. Nie ma w tym nic niezwykłego, wiele dziedzin wiedzy powstawało i funkcjonuje nadal w taki właśnie sposób, by wspomnieć choćby o samej pedagogice. Walter Herzog porównując psychologię z pedagogiką pisze: Podczas gdy w psychologii najpierw istnieje nauka, a potem powstaje praktyka, to w pedagogice jest właśnie odwrotnie: najpierw istnieje praktyka, z której stopniowo wyrasta nauka. Tym samym pedagogika jawi się nie tylko w stosunku do sąsiedniej gałęzi wiedzy, jaką jest psychologia o wiele bardziej jako sfera praktyczna niż jako dyscyplina naukowa.Podstawowym celem zajęć socjoterapeutycznych, przez które będziemy rozumieli specyficzny rodzaj terapii grupowej zaburzeń zachowania dzieci i młodzieży, jest stworzenie uczestnikom warunków do zaistnienia procesu korekcji swojego postępowania, na co składa się: przebudowa negatywnych sądów poznawczych o sobie i innych przeżycie emocjonalnego korektywnego doświadczenia będącego alternatywą dla wcześniej przeżytych urazów wypróbowanie nowych efektywnych wzorców zachowań.Powyższy proces może odbywać się w formie: wyodrębnionych, osobnych zajęć (np. realizowanych w świetlicach socjoterapeutycznych) zajęć uzupełniających inne formy (np. zajęć turystycznych, sportowych, kółek zainteresowań, wyspecjalizowanych drużyn harcerskich itp.).W przypadku zajęć socjoterapeutycznych poświęconych wyłącznie temu celowi, warto aby nie posiadały one stygmatyzującego dla dzieci miana terapii. Takie określenie może występować w oficjalnych dokumentach, natomiast uczestnicy powinni przychodzić na spotkania pod tajemniczym hasłem, np.Koło Poszukiwaczy Innego, Spotkania popołudniowe, Świetlica gier i zabaw, czy Zamknięte spotkania drużyny harcerskiej; itp. Najlepiej, aby nazwę wymyślili sami uczestnicy. Gdy zajęcia na terenie szkoły mają charakter socjoterapeutyczny, uniknięcie takiego piętnującego i etykietującego charakteru spotkań jest znacznie łatwiejsze. Ostatecznie o tym, czy będą one socjoterapeutycznymi, decydują realizowane rzeczywiste cele oraz sposób prowadzenia ich przez odpowiednio przygotowanego specjalistę.