-Idziesz z nami?- spytała Ania. Dziewczyna z ostatniej klasy.
-Ja?-wybąkałam.
-No idziesz czy nie?- spytała Ania z niecierpliwością.
Mozolnie podniosłam się z ławki. Ja, ta niezgrabna, piegowata i w okularach..w swetrze o rękawach nieco dłuższych niż powinny być, wyglądałam jak 6 latka tuptająca za mamą.
Ania wraz z innymi koleżankami zmierzała ku palarni. Nie wolno było palić na terenie szkoły, ale każdy o tym wiedział, że jest takie miejsce. Nawet nauczyciele czasami przystawali na fajkę za barakiem obok szkoły. Dziewczyny oparły się o ścianę..odpalając fajki każda po kolei, bo miały jedną zapalniczkę..
-Chcesz?- spytała jedna.
-Ja nie palę..-moja twarz poczerwieniała.
-No dawaj, nie bądź głupia. Każdy pali w tej szkole-stwierdziła Anka. Ja tak nie sądzę, nie każdy..przynajmniej nie ja. Ale jeżeli paliłeś byłeś kimś..miałeś wszystkich gdzieś, byłeś panem świata, łamałeś zasady..
-Masz- Ania wręczyła mi papierosa. Wszyscy co byli na zewnątrz patrzyli się z ciekawością co zrobię. Nawet chłopcy z ostatniej klasy zerkali z głupkowatymi uśmieszkami..
Przytknęłam fajkę do ust..zaciągnęłam powietrze..próbowałam nie wypuszczać dymu jak najdłużej, bo to jest cool..ale po chwili nie wytrzymałam zaczęłam się dusić..do oczu napłynęły mi łzy..jeszcze ten zawrót głowy, który nastąpił po chwili..
-Hahaha..wiedziałam, że jesteś ślamazara..wiedziałam, wygrałam zakład dziewczyny, cała paczka fajek jest moja!!-krzyknęła Ania. Chłopacy też wybuchnęli śmiechem. A mi jedynie co się chciało to wyć jak wół..było mi okropnie wstyd..
Siedzę spokojnie na parapecie..od tamtego zdarzenia minęło parę lat. Spoglądam na tętniące życiem miasto za oknem...biorę kolejny buch..moje życie jest kolorowe, pełne grotesku, tęczy..chciałabym otworzyć okno i pofrunąć..po chwili czuje jego oddech na plecach.
-Hej mała znowu jarasz? Daj trochę..-mówi kumpel z akademika.
-Szczerze, nie wiedziałem, że tak dymisz..uważaj bo się uzależnisz- dodał.
Patrzę na niego, na miasto..tym razem uda mi się wpasować w otaczający mnie rytm.

-Idziesz z nami?- spytała Ania. Dziewczyna z ostatniej klasy.
-Ja?-wybąkałam.
-No idziesz czy nie?- spytała Ania z niecierpliwością.
Mozolnie podniosłam się z ławki. Ja, ta niezgrabna, piegowata i w okularach..w swetrze o rękawach nieco dłuższych niż powinny być, wyglądałam jak 6 latka tuptająca za mamą.
Ania wraz z innymi koleżankami zmierzała ku palarni. Nie wolno było...

Od dziecka miałam problem z wyrażanie swojej opinii wśród rówieśników. Uznawana byłam za szarą myszke (cóż pewnie i dziś wiele osób tak o mnie myśli). Z biegiem lat jednak doświadczałam wiele trudności, które mnie w tym ćwiczył. Nie raz było baaaardzo trudno. Teraz jednak nie boję się mówić tego co myślę, nawet jeśli wypowiem głupotę nie różamiętuje tego długo, po prostu się na tym uczę. Kolejną moją piętą Achillesową jest ortografia. Często słyszę "tyle czytasz, jak możesz popełniać tyle błędów?", ja na to, że po prostu skupiam się na fabule (mimo to uważam że wiedza związana z ortografią jest bardzo ważna, wciąż próbuje ją pojąć ehh). Mimo to znajduję się teraz w środowisku, które mnie rozumie. I osobiście najważniejszą sztuką jest znalezienia miejsca, w którym czujemy się dobrze i rozwijać się w tym co lubimy i jesteśmy dobrzy (Zabawne jest to, że stałam się straszną gadułą, która papla wiele niepotrzebnych rzeczy, kiedyś byłoby to dla mnie wielkie wyzwanie).😊

Od dziecka miałam problem z wyrażanie swojej opinii wśród rówieśników. Uznawana byłam za szarą myszke (cóż pewnie i dziś wiele osób tak o mnie myśli). Z biegiem lat jednak doświadczałam wiele trudności, które mnie w tym ćwiczył. Nie raz było baaaardzo trudno. Teraz jednak nie boję się mówić tego co myślę, nawet jeśli wypowiem głupotę nie różamiętuje tego długo, po prostu...

Nigdy nie próbowałam się dopasować do nikogo ani do żadnej grupy. Podstawówka i gimnazjum przeszły gładko, bo ci sami znajomi od początku, ten sam budynek, te same zasady które się poznało. Schody zaczęły się z liceum. Nie mogąca złapać wspólnego języka z żadną z osób i nie pasując do żadnej paczki, przez pół roku przemierzałam samotnie szkolne korytarze podczas przerw. Potem nastąpił jakiś przełom i to grupa dziewczyn postanowiła wyjść z inicjatywą i mnie poznać, przekonać się kim jestem. I tak zaczęła się nasza przyjaźń. Potem wspominały, że nie rozumieją dlaczego byłam taka zamknięta w sobie skoro ze mnie taka towarzyska osoba. Chyba potrzebowałam więcej czasu na nawiązanie przyjaźni, nie chciałam robić też niczego na siłę byle tylko należeć do jakiejś paczki. Do końca liceum a także po trzymałyśmy się razem, A ja pozostałam sobą. Obecnie, gdzie jestem kw dorosłą osobą kieruję się tymi samymi zasadami, jak ktoś chce mnie poznać to chyba automatycznie to wyczuwam i otwieram się, w innym przypadku trzymam się z boku lub w gronie które dobrze znam. I dobrze mi z tym ;)

Nigdy nie próbowałam się dopasować do nikogo ani do żadnej grupy. Podstawówka i gimnazjum przeszły gładko, bo ci sami znajomi od początku, ten sam budynek, te same zasady które się poznało. Schody zaczęły się z liceum. Nie mogąca złapać wspólnego języka z żadną z osób i nie pasując do żadnej paczki, przez pół roku przemierzałam samotnie szkolne korytarze podczas przerw....

Nowa praca, nowe miejsce, nowi ludzie oraz ja pełna nadziei i ambicji. Kadrowa zaprowadza mnie do biura, w którym mam pracować. Poprzez siwy dym dostrzegam trzech mężczyzn, otoczonych stertami dokumentów, wydają się mili, tylko to biuro, wygląda bardziej jak jakiś składzik rupieci. Nie należy się uprzedzać, zaczynam nową pracę, jakoś się dopasuję, szybko okazało się, że to niemożliwie. Panowie wychodzili na narady, nie zabierając mnie ze sobą, zorientowałam się, że dla mnie to lepiej, gdyż na tych naradach o suchym pysku nikt nie będzie rozmawiał. Panowie zachowywali się często bardzo impulsywnie, awanturowali się o problemy, których ja nie rozumiałam. Naskakiwali na jednego, że chodzi w dresie, później tamten w odwecie naskakiwał na kolejnego, że powinien w pracy być od 7 a przyjeżdża na 10. Awantury były tak głośne i przerażające, że wracałam do domu z bólem głowy, chodzić w zasadzie mnie bardzo rzadko dotyczyły, gdyż ja nie umiałam dać się sprowokować tak jak pozostali panowie. Praca w gronie męskim nigdy mnie nie przerażała jednak, po moich doświadczeniach zmieniam zdanie i nigdy więcej nie chcę pracować w takim otoczeniu. Po rocznej męczarni i próbach dopasowania się doszłam do wniosku, że nic z tego nie będzie, dlatego zwolniłam się, aby poszukać miejsca, które będzie dla mnie łatwiejsze do pracy, bez przemocy słownej oraz bez ludzi, obecnie pracuję zdanie i tylko przy takiej pracy chcę zostać.

Nowa praca, nowe miejsce, nowi ludzie oraz ja pełna nadziei i ambicji. Kadrowa zaprowadza mnie do biura, w którym mam pracować. Poprzez siwy dym dostrzegam trzech mężczyzn, otoczonych stertami dokumentów, wydają się mili, tylko to biuro, wygląda bardziej jak jakiś składzik rupieci. Nie należy się uprzedzać, zaczynam nową pracę, jakoś się dopasuję, szybko okazało się, że to...

Pierwszy dzień w nowej pracy. Wszyscy się znają, tylko ja jestem nowa. Nie wiadomo do kogo się odezwać, nie da się zapamiętać 16 nowych imion i nie mylić ludzi.
Z trudnych opresji ratują mnie rurki z kremem, które przygotowałam dzień wcześniej na pierwszy dzień w nowej pracy. Częstuje wszystkich, a oni są po prostu zachwyceni! Część prosi o przepis, inni przychodzą i pytają, czy mogą jeszcze.
Po moim pierwszym dniu często zdarza się, że upiekę coś do kawy i zabieram do pracy. W końcu to właśnie rurki z kremem pomogły mi przełamać pierwsze lody.

Pierwszy dzień w nowej pracy. Wszyscy się znają, tylko ja jestem nowa. Nie wiadomo do kogo się odezwać, nie da się zapamiętać 16 nowych imion i nie mylić ludzi.
Z trudnych opresji ratują mnie rurki z kremem, które przygotowałam dzień wcześniej na pierwszy dzień w nowej pracy. Częstuje wszystkich, a oni są po prostu zachwyceni! Część prosi o przepis, inni przychodzą i...

Lustrzane kręgi, wir wciągający mnie w otchłań. Wnętrze lustra ze ścian z półprzezroczystej mlecznej membrany. Falowały dając wrażenie krzywych luster. Ogarnęło mnie bolesne przeświadczenie, że utknęłam. W porę przenikliwie mroźny strumień powietrza wcisnął się spod pach między uda, aby okrążyć moje stopy, aż wypełnić całą przestrzeń. Spytałam mentalnie o jego pochodzenie. Czekałam, lecz nie zaświadczyłam odpowiedzi. Czy to bezkształtna egzystencja z innego świata? - Podejrzewałam, że tak. Lustrowana przez niewidzialnego przybysza zastygłam w kontemplacji w czasie gdy temperatura zaczęła rosnąć, a ja otoczona woalką ciepłego powietrza czułam się chroniona niczym w łonie matki. Wybudziłam się w zmiętej pościeli wygodnego łóżka swego.

Lustrzane kręgi, wir wciągający mnie w otchłań. Wnętrze lustra ze ścian z półprzezroczystej mlecznej membrany. Falowały dając wrażenie krzywych luster. Ogarnęło mnie bolesne przeświadczenie, że utknęłam. W porę przenikliwie mroźny strumień powietrza wcisnął się spod pach między uda, aby okrążyć moje stopy, aż wypełnić całą przestrzeń. Spytałam mentalnie o jego pochodzenie....

Dzień dobry... To usiądź sobie tutaj... To będzie twoje biurko... Może chcesz kawy?... Dzień dobry... Jestem... Nowa?... Całuję rączki... A co tak Pani siedzi wystraszona?...
I tak przez dwie godziny rozgardiaszu, kiedy to przyszłam na dzień próbny do swojej pierwszej w życiu pracy. To był poniedziałek, przez biuro przewinęło się około trzydziestu osób, nawet nie wiedziałam, kiedy poznałam szefa(a później się bałam, że skoro tych ludzi nie spamiętałam, to co będzie, jak spotkam kogoś na mieście i nie będę wiedzieć, że powinnam powiedzieć "Dzień dobry").
A teraz powoli się uczę spamiętać imiona wszystkich pracowników i tak, w końcu ogarnęłam, jak wyglądają moi pracodawcy...
I staram się być taka, jak zawsze...

Dzień dobry... To usiądź sobie tutaj... To będzie twoje biurko... Może chcesz kawy?... Dzień dobry... Jestem... Nowa?... Całuję rączki... A co tak Pani siedzi wystraszona?...
I tak przez dwie godziny rozgardiaszu, kiedy to przyszłam na dzień próbny do swojej pierwszej w życiu pracy. To był poniedziałek, przez biuro przewinęło się około trzydziestu osób, nawet nie...

Od paru miesięcy pracuję jako rejestratorka w Poradni Zdrowia Psychicznego. Ogólnie kocham tą pracę, koleżanki z pracy są świetne, lekarze naprawdę wspaniali, aż chce się wstawać rano! Ale ostatnio nauczyłam się nie zadawać zbyt wielu pytań do pacjentów...
Ja: Dzień dobry panie Iksiński! co tam Pan porabiał?
Iks: Leżałem i oglądałem porno.
Ja: Ooo ...to...miło.

Od paru miesięcy pracuję jako rejestratorka w Poradni Zdrowia Psychicznego. Ogólnie kocham tą pracę, koleżanki z pracy są świetne, lekarze naprawdę wspaniali, aż chce się wstawać rano! Ale ostatnio nauczyłam się nie zadawać zbyt wielu pytań do pacjentów...
Ja: Dzień dobry panie Iksiński! co tam Pan porabiał?
Iks: Leżałem i oglądałem porno.
Ja: Ooo ...to...miło.

Jestem dość gadatliwa, a co za tym idzie każdy myśli, że rozmowa z nowo poznaną osobą jest dla mnie czymś łatwym. Otóż nie. Kiedy zaczynałam liceum, studia czy kiedy jestem na imprezie na której są nieznajomi siedzę cicho. Nie lubię wykonywać pierwszego kroku, gdyż wydaję mi się, że może dana osoba nie chce ze mną rozmawiać. Dlatego zawsze czekam, aż ktoś sam będzie chciał ze mną nawiązać kontakt. Później już czuję się swobodniej i sama zaczynam zadawać pytania. Przez pierwsze dwa tygodnie w liceum zamieniłam tylko parę zdań z dwiema dziewczynami. Następnie gdy nie było mnie przez tydzień niektóre dziewczyny w klasie się pytała a kto to jest? I była odpowiedź "A ta co się nie odzywa". Dlatego proszę tych, którzy mają ciut więcej odwagi ode mnie zagadujcie pierwsi, bo osoby które się nie odzywają mogą na serio chcieć z tobą porozmawiać, ale najzwyczajniej w świecie wstydzą się pierwsze odezwać.

Jestem dość gadatliwa, a co za tym idzie każdy myśli, że rozmowa z nowo poznaną osobą jest dla mnie czymś łatwym. Otóż nie. Kiedy zaczynałam liceum, studia czy kiedy jestem na imprezie na której są nieznajomi siedzę cicho. Nie lubię wykonywać pierwszego kroku, gdyż wydaję mi się, że może dana osoba nie chce ze mną rozmawiać. Dlatego zawsze czekam, aż ktoś sam będzie chciał...

- Gdzie pracujesz? - Pytanie wytrąciło mnie ze spokojnej obserwacji i popijania herbaty.
- Jestem księgową. - Nieśmiało odpowiedziałam. Nie spodziewałam się, że ta odpowiedź ściągnie na mnie lawinę. "Ładne zęby", "Ocho, czarna czupryna, jak u cyganki", "Chcesz mieć dzieci?", "Ile masz lat?", "Gdzie mieszkasz?", "Ale ty masz wielkie oczy", "Planujecie ślub?"
- Dość, dość! - mój chłopak wyciągnął mnie z kółeczka utworzonego przez jego ciocie.
Nigdy nie byłam gadatliwa, zawsze jednak uprzejma a wtedy zaczerwieniłam się jak burak. Wiedziałam, że kiedyś będę musiała ich poznać. Potencjalna nowa rodzina...
Zawsze starałam się dostosować jednak rzadko mi to wychodziło. Wolę być sobą i w tłumie niezbyt dobrze się czuję.

- Gdzie pracujesz? - Pytanie wytrąciło mnie ze spokojnej obserwacji i popijania herbaty.
- Jestem księgową. - Nieśmiało odpowiedziałam. Nie spodziewałam się, że ta odpowiedź ściągnie na mnie lawinę. "Ładne zęby", "Ocho, czarna czupryna, jak u cyganki", "Chcesz mieć dzieci?", "Ile masz lat?", "Gdzie mieszkasz?", "Ale ty masz wielkie oczy", "Planujecie ślub?"
- Dość, dość! -...