Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powiedz mi, jakie masz maski, a powiem ci, jaką masz twarz.

(...) domki z kart, z których dwa na trzy od razu się walą. Ciach, i wszystko leży. No, ale wtedy zaczynam od początku, ciągle tylko zaczynam od początku...

Posiadam całe serie odpowiedzi: na pogodę, na deszcz, na burzliwe noce...Kolekcja masek, a za nią chyba czarna przepaść.

Może to i głupie, ale do dziś uważam dzieciństwo za najważniejszą część mojego życia. Byłem wtedy chyba zbyt szczęśliwy, obawiam się, że to nie jest najlepszy początek, człowiek potem za żadną cenę nie chce dorosnąć do długich spodni.

Żadne z nich nie dowiedziałoby się nigdy, kto kogo bardziej potrzebował, tak jak dwie cyfry nie znają numeru, który razem tworzą.

Człowiek może patrzeć w gwiazdy, a równocześnie widzieć koniec swoich rzęs.

Nie uciekam od wspomnień, ale nie lubię ich kultywować.

Persjo lubuje się w tych wątpliwościach, które nazywa sztuką albo poezją, i uważa za swój obowiązek rozpatrywanie każdej sytuacji z najszerszego punktu widzenia, nie tylko zresztą samej sytuacji, ale jej wszystkich możliwych wariantów, poczynając od jej słownego sformułowania, do którego ma zaufanie byc może trochę naiwne, a kończąc na jej projekcjach, które nazywa magicznymi lub dialektycznymi, zależnie od stanu swego serca i wątroby.

Pewien bengalski poeta napisał, że nic tak nie oślepia człowieka, jak zbytnia jasność.

Życie jest nic nie warte, ale nic nie warte jest życia"...