Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Boimy się nie ciemności, lecz tego, co widzimy, gdy nie możemy patrzeć.

Kiedy dzieje się coś strasznego, pragniemy kogoś obwinić, kogoś ukarać.

Wracały do tamtego lata, jak ćma wraca do kaleczącego ją płomienia, do tamtych dni, soczyście zielonych i nęcąco błękitnych, tak odległych, a jednocześnie wciąż tak żywych. Kolory niektórych wspomnień nigdy nie bledną.

Bo nic nas tak nie dotyka jak to, że ci, których potrzebujemy do życia jak powietrza, duszą się bez nas podobnie, jak my bez nich.

Patrzyliśmy, jak tonie, i nie zrobiliśmy nic. Można uratować kogoś, kto tonie w wodzie, ale jak uratować kogoś, kto tonie we własnym smutku?

Podniosła wzrok, wodząc nim po białych ścianach obwieszonych fotografiami. Każdą z nich znała lepiej niż ktokolwiek inny, na każdej zatrzymała spojrzenie, myślami wracając do chwili, gdy została wykonana. Ułamki sekund uwięzione za szkłem, jak spreparowane motyle nakłute na cienkie szpilki i zamknięte w gablocie. Mogły umknąć, lecz zostały schwytane.