Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mi­łość to naj­cu­dow­niej­sze uczu­cie, jakie może spo­tkać dwój­kę ludzi. Nie po­sia­da okre­ślo­ne­go ko­lo­ru skóry, wy­zna­nia,wy­zna­nia, orien­ta­cji, nie mo­że­my jej do­tknąć czy zmie­rzyć, ale ist­nie­je i cho­ler­nie mocno spra­wia, że każ­de­go dnia to dzię­ki niej mamy siłę wal­czyć. To nasza naj­po­tęż­niej­sza broń i tylko od nas sa­mych za­le­ży, jak ją wy­ko­rzy­sta­my. W nie­od­po­wied­nich rę­kach, za­nie­dba­na i za­po­mnia­na po­wo­li za­mie­nia się we fru­stra­cję, złość, zgorzk­nie­nie.

Nie rozumiałam tego świata i jego cholernej niesprawiedliwości. Nie mogłam pojąć, jak można być zdolnym do takich okrucieństw. Jak człowiek człowiekowi może zgotować taki los. Zasady. Podobno są czymś, co odróżnia nas od zwierząt, ale jeśli my, ludzie, zaczynamy zachowywać się jak drapieżnicy, jak najstraszniejsze, dzikie bestie, to czy nadal nas obowiązują? Czy może są tylko złudną nadzieją trzymającą nas kurczowo w przekonaniu, że dopóki przestrzegamy chociażby w najmniejszym ułamku tych żałosnych norm, to nasza ludzka strona utrzyma się na powierzchni, a uśpione w nas demony nie dojdą do głosu? Ja jednak wiedziałam, że są one jedynie głupim wytworem naszego sumienia, czymś, co każdy musi określić sam dla siebie, by uśpić skrywane gdzieś głęboko mroczne zakamarki duszy.

(...) nie można ma­ni­pu­lo­wać, okła­my­wać i szan­ta­żo­wać in­nych dla osią­gnię­cia wła­snych ko­rzy­ści. Każdy nasz czyn i pod­ję­ta de­cy­zja, nawet ta naj­mniej­sza, niosą za sobą kon­se­kwen­cje.

Byłem ego­istycz­nym su­kin­sy­nem, który my­ślał tylko o sobie. Są­dzi­łem, że wy­gra­łem los na lo­te­rii, a oka­za­ło się, że to życie po­sta­no­wi­ło za­grać ze mną w ro­syj­ską ru­let­kę(...).

Ktoś mądry po­wie­dział kie­dyś, że czas re­kon­wa­le­scen­cji za­le­ży od stop­nia ob­ra­żeń, ja też długo tak my­śla­łam, ale teraz uwa­żam, że to nie jest praw­dą. Nie za­wsze się udaje.

Czu­łam, że zni­kam. To taki ból, który spala od środ­ka. Ten żywy ogień pie­cze, przy­pa­la, zo­sta­wia nie­wia­ry­god­ne bli­zny na duszy, ale nie trawi do końca, by czuć wszyst­ko, co naj­gor­sze, by ten kosz­mar każ­de­go ranka za­czy­nał się na nowo. To był mój oso­bi­sty przed­sio­nek pie­kła.

Ktoś mądry po­wie­dział kie­dyś, że czas re­kon­wa­le­scen­cji za­le­ży od stop­nia ob­ra­żeń, ja też długo tak my­śla­łam, ale teraz uwa­żam, że to nie jest praw­dą. Nie za­wsze się udaje. Nieważne jak bardzo się staramy, niektóre rany nigdy nie zagoją się całkowicie. Możemy wstać każdego ranka z łóżka, spotykać się z innymi, funkcjonować, żyć, ale złapie nas taki moment, taka chwila, w której spojrzymy w swoje odbicie, przypominając sobie to co było i znowu rozpadniemy się na miliardy małych kawałków... a potem, jak gdyby nigdy nic, otrzemy łzy, prostując dumnie sylwetkę, ponownie na chwilę gojąc tę ranę na duszy, pozostawiając na niej jedynie swędzącą bliznę, ruszając z ​nią naprzód i próbując wierzyć naiwnie każdego dnia, że to co robimy ma jakiś cholerny sens.

To nie miłość rani, tylko osoby zaślepione przez dumę, które boją się zaryzykować i przebaczyć.

Miałem wrażenie, jakbym dopiero w tym momencie zaczął oddychać pełną piersią, jakbym rozliczył się sam ze sobą za te wszystkie lata, jakbym w końcu uwolnił się od demonów przeszłości, które przez ten czas zatruwały mój umysł i serce, podsycając nienawiść do samego siebie. A teraz doznałem ulgi i oczyszczenia. Tłumione emocje, które dusiłem w sobie od tak dawna znalazły wreszcie ujście. Wolność. Poczułem upragnioną wolność. Moja przeszłość została pogrzebana. Mogłem zacząć wszystko od nowa. Tylko czy nie było na to za późno...

Nic nie mogło sprawić, żeby było jak dawniej, żeby to wszystko wreszcie się skończyło, abym mogła zapomnieć i żyć dalej. To, co tam przeżyłam, zmieniło mnie na zawsze.

Myślałam, że umierając, każdy z nas widzi przed sobą obrazy, coś na kształt stopklatek, które w maleńkiej pigułce streszczają nasze życie: twarze bliskich nam osób, szczęśliwe wydarzenia i ​ulubione miejsca. Chciałam to wszystko przywołać choćby na chwilę, ale jedyne, co byłam w stanie sobie przypomnieć... to zapach. Nie wiem, dlaczego akurat ten konkretny, ale działał na mnie kojąco. Był mocny, piżmowy, tak bardzo wyrazisty. Czułam, jak zaczyna otaczać mnie z każdej strony, przenikać do środka, i nagle, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, poczułam upragniony spokój.