Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lubimy wierzyć, że mamy zaklepane miejsce w przyszłości, jednak to tylko rezerwacja. Nasze życie może zostać przerwane w dowolnym momencie, bez ostrzeżenia, bezpowrotnie, niezależnie od tego, jak daleko zaszliśmy. Nawet jeśli dopiero co zdążyliśmy się po nim rozejrzeć.

Takie jest już życie. Nigdy nas nie ostrzega. Nie zsyła nawet najdyskretniejszej wskazówki, że doświadczamy ważnego momentu. Moglibyśmy się wtedy zatrzymać i zadumać nad nim. Nigdy jednak nie wiemy, że jakaś chwila zasługuje na naszą uwagę, dopóki ona nie przeminie.

Ludzie twierdzą, że czas leczy rany. Nie mają racji. Czas tylko zamazuje pamięć. Płynie bezustannie, podmywając nasze wspomnienia, i odrywa kawałki ciężkich głazów niedoli, dopóki nie zamienią się w ostre kamyki, wciąż sprawiające nam ból, lecz są na tyle małe, że da się z nimi żyć.

Szczęście jest przereklamowane. Przede wszystkim trwa zbyt krótko. Gdyby można je było zamówić na Amazonie, klienci domagaliby się zwrotu kosztów. „Zepsuło się po miesiącu i jest nie do naprawienia. Następnym razem wypróbuję nieszczęście - podobno nigdy się nie kończy”.

Zabawne jest to, że dobre wspomnienia przypominają motyle: są ulotne, kruche i nie da się ich schwytać, nie miażdżąc ich. Z kolei te złe - poczucie winy, wstyd - tkwią w człowieku niczym pasożyty, po cichu zżerając go od środka.

W życiu nikt nie wygrywa. Wszyscy tracimy młodość, atrakcyjny wygląd. Przede wszystkim tracimy jednak tych, których kochamy.Czasami myślę, że starzejemy się nie z upływem lat, tylko ludzi i rzeczy, na których nam zależy. Tego procesu nie odwrócą igły ani wypełniacze. Cierpienie odbija się w oczach. Oczy, które wiele w życiu widziały, zawsze łatwo rozpoznać.

Niektóre rzeczy takie właśnie są - unikatowe, przemijające. Można je kopiować, odtwarzać, ale nigdy do nas nie wrócą. Nie w tej samej formie.

Dziwnie oceniamy różne rzeczy. Tak jakby to, że ktoś może sobie pozwolić na zakup budynku albo siedzenie w korkach w najbardziej paliwożernym samochodzie, jaki tylko można sobie wyobrazić, było jakimś szczególnym wyczynem podczas tych paru lat, które jest nam dane spędzić na tej planecie. Pomimo całego naszego rozwoju ludzie wciąż oceniają nas na podstawie cegieł, ubrań i koni mechanicznych.

Żałoba jest czymś bardzo osobistym. Nie da się nią podzielić jak pudełkiem czekoladek. Należy tylko i wyłącznie do ciebie. Niczym najeżona kolcami kula przytwierdzona łańcuchem do twojej kostki. Albo korona cierniowa. Nikt inny nie może poczuć twojego bólu. Nie może włożyć twoich butów, ponieważ są one wypełnione kawałkami zbitego szkła, które rozszarpują ci podeszwy stóp na strzępy za każdym razem, gdy próbujesz zrobić krok. Żal po starcie kogoś bliskiego to najgorszy rodzaj tortury, która nigdy się nie kończy. Co pewien czas zostajesz ponownie wtrącony do lochów i tak aż do końca życia.

- Wiesz, co mówią o przytulaniu?
- Co takiego?
- Że robi się to po to, by ukryć twarz.

To nie upadek zabija, tylko lądowanie.

Historia zawsze się powtarza. Lubimy udawać, że uczymy się na własnych błędach, ale to nieprawda. Wydaje nam się, że następnym razem będzie inaczej, zawsze jest jednak tak samo.

Wszyscy jesteśmy tak zabiegani, zajęci pracą, płaceniem rachunków, hipoteką, zakupami, że nie chcemy drążyć. Nie mamy śmiałości. Lubimy, gdy jest dobrze. Bajkowo. Jeśli coś zaczyna się psuć, brakuje nam energii, żeby stawić temu czoło. Dopiero gdy wydarzy się coś złego, nieodwracalnego, widzimy wszystko wyraźnie jak na dłoni. Ale wtedy jest już za późno.

Ludzie twierdzą, że czas leczy rany. Nie mają racji. Czas tylko zamazuje pamięć. Płynie bezustannie, podmywając nasze wspomnienia, i odrywa kawałki ciężkich głazów niedoli, dopóki nie zamienią się w ostre kamyki wciąż sprawiające nam ból, lecz są na tyle małe, że da się z nimi żyć.

Bo życie nigdy nas nie uprzedza.