Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(...) wszyscy jesteśmy samotni, drogie dziecko, straszliwie odgrodzeni jeden od drugiego. Ośmieszenie jest na tym świecie taką siłą, że nie możemy wypowiadać ani okazywać naszej czułości. Dla nas śmierć jest silniejsza od życia, jest wiatrem dmącym przez mrok, a wszystkie nasze łkania błazeńsko głuszy bezradosny śmiech. Dławiąc się śmiechem samotności, który rozsadza nam trzewia tak, że o mało nie bluzną zieloną posoką, idziemy jęcząc przez świat, umieramy w naszych wynajętych pokoikach, koszmarnych hotelach, wieczystych siedzibach przemijających serc.

Czymże jest życie większości ludzi, jeśli nie ciągiem rwących się epizodów?

Mózg może przyjąć rady, ale nie serce, a jako że miłość nie ma geografii, nie zna więc także i granic, chociażby ją obciążyć i zatopić głęboko zawsze wypłynie na powierzchnię.

Każda miłość mieszcząca się w ludzkiej naturze jest naturalna i piękna; jedynie hipokryci mogą obwiniać człowieka o to, co kocha - emocjonalni analfabeci i tacy cnotliwi zazdrośnicy, którzy w swoim zacietrzewieniu zbyt często biorą strzałę wskazującą na niebo za tę, co wiedzie do piekła.

Właśnie chęć poznania, jakie jest zakończenie, każe nam wierzyć w Boga czy w czary, wierzyć w cokolwiek.

(...) gniew zdawał mu się niebezpieczniejszy niż miłość. Tylko ci, którzy wiedzą, że są bezpieczni, mogą sobie pozwolić na jedno czy drugie.

(...) kiedy zaś pomrą, wszystko nadal pozostanie jak teraz: te drzewa, to niebo, ta ziemia, żołędzie, słońce i wiatr - wszystko nadal pozostanie tak samo, bo tylko oni, których serca obrócą się w proch, podlegają zmianie.