Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta kraina dzieciństwa i jej prawa, których respektowania i kontynuowania domaga się Gianni, przypomina analizę Wichrowych Wzgórz Emily Bronte Georgesa Bataille. Francuski filozof wskazuje, że Heathcliff, związany z Catherine (swoją przybraną, a według niektórych interpretacji przyrodnią siostrą) silną więzią, jaką daje wspólne dorastanie i jednoczenie się przeciw opresyjnej rodzinie, nie rozumie społecznego zakazu, który obowiązuje w ich relacjach w dorosłym życiu. Jego racje,uwarunkowane naturalnymi wydawałoby się czynnikami jak miłość,wspólnota doświadczeń i przywiązanie, należą do owej krainy dzieciństwa i nie mogą być do końca rozpatrywane w moralnych kategoriach – roszczenia Heathcliffa, podobnie jak Gianniego, wydają się nawet, w określonym kontekście, nie pozbawione słuszności.

Filmy Viscontiego, podobnie jak zakorzeniona w tradycji XIX-wiecznego realistycznego opisu proza Manna, cechuje niesamowita, maniacka wręcz dokładność w obrazowym kreowaniu świata. Tak jak Mann szczegółowo opisuje tapety, bukiety kwiatów, rzeźby i dzieła sztuki, jako przedmioty charakteryzujące bohaterów i ich otoczenie, Visconti, legendarnie drobiazgowy (jak w przypadku bukietu róż na planie Zmysłów, który niewłaściwie dobrany przez scenografa nie przypadł do gustu reżyserowi i opóźnił zdjęcia) w pełen
maestrii sposób komponuje kadry swoich filmów, kontrolując najdrobniejsze elementy.

Interesujący, przy temacie Śmierci w Wenecji jest również sposób, w jaki Mann i Visconti postrzegają wodne odmęty – morza, jeziora, rzeki. U niemieckiego pisarza już w Buddebrookach zachodzi opozycja między bezpiecznym wygrzewaniem się na piaszczystych wydmach Travemunde a bezkresnym,niepokojącym morzem, które przypomina Thomasowi Buddenbrookowi jego śmiertelność, w Śmierci w Wenecji zaś wszelkie mitologiczne analogie do rzek Hadesu wydają się odpowiednie w stosunku do demonicznych wód kanału.